U okviru Septembarskih dana, u galerijima “Nikola I” i “Ilija Šobajić” u Nikšiću, otvorena je svojevrsna retrospektivna izložba crteža Slobodana-Boba Slovinića, a prezentovano je ukupno (98) radova iz tri ciklusa: “Pariski zapisi”, “Le Corps” i “Mileševski prizori”. Ovaj umjetnik izuzetno bogatog stvaralačkog opusa, dobitnik brojnih naših i međunarodnih nagrada, učesnik mnogih samostalnih i kolektivnih izložbi kao i slikarskih kolonija predstavlja nam svoj crtački opus, koji je uz njegovo slikarstvo vid umjetničkog izražavanja, kao što je i njegov rad u arhitekturi, dizajnu i enterijeru. Konceptualni kontinuitet umjetnikovog stvaralaštva jasan je i nedvosmislen. On proističe iz permanentnog traganja za autohtonim, osobenim izrazom, koje će njegovo djelo izdvojiti, naglasiti baš njegov umjetnički kod i njegovo mjesto u crnogorskoj savremenoj umjetnosti. Svoja istraživanja umjetnik provodi kroz ciklus crteža koji su tematski zaokruženi, prepliću se i povezuju, ali su istovremeno i samostalni i donose novu vrijednost kako sa aspekta značenjskog, tako i formalno likovnog.
Tragajući za smislom postojanja, iskušavajući granice ljudskog bitisanja, pozicionirajući mjesto čovjeka u univerzumu, u borbi vječnog i prolaznog, Slovinićevi crteži su u funkciji definisanja figure kao personifikacije čovjekove sudbine, a istovremeno oni preko jasnih, nekad kolorističkih linija, grade dinamičke oblike koji organizuju njegov duhovni stvaralački prostor. Kroz cikluse, gradacijski razvija osnovnu ideju istraživanja u domenu ljudske figure u prostoru.
Crtež je punktum slike, koji se kroz razvoj obogaćuje novim kvalitetom ali istovremeno i odražava dosljednost u ispoljavanju jedne ideje.
Crtež je punktum slike, koji se kroz razvoj obogaćuje novim kvalitetom ali istovremeno i odražava dosljednost u ispoljavanju jedne ideje prisutne od prvih radova ovoga umjetnika. Čiste, jasne i čvrste linije uvode nas u znalački organizovan trodimenzionalni prostor. Prisutan je snažan crtački gest i nekontrolisana sloboda pokreta. Linija je ta koja hiruški precizno izražava umjetnikovu namjeru da gradi oblike koji nose svoju vlastitu stvarnost. U isti mah ona je elegantna i suptilna, a pri tom organizuje skulptoralne – monumentalne oblike. Kompozicija je najčešće simetrična, sa znalački izvedenim skraćenjima. Figure su geometrijski jednostavne i čitljive sa posebnim ritmom koji doprinosi njihovoj upečatljivoj prepoznatljivosti. Dualizam između formalno-stilskih i značenjskih elemenata je prisutan, kao i likovni postupak koji potencira suprotnosti – horizontalno – vertikalno, statični pejsaž – tijelo u pokretu, odnos materije i duha kojim se ostvaruje metafizički kvalitet djela. Istovremeno, suština ovih crteža je i transcedentalna - oslobođena od zakonitosti materije, prostora i vremena, prevazilazeći i sam okvir slike.
Dolazimo u konačnom, do trijumfa moćne ljudske figure, koja iako obavijena, utegnuta, ograničena, razvija svoju snagu, razmiče okove i uzlijeće, nadstvarna i vanvremenska. Nadilazeći realni prostor napušta taktilno i postaje slobodna i trajna u univerzumu. Kao takva, ona spoznaje pravu suštinu smisla postojanja, u vječnom obnavljanju i trijumfu života, otkrivajući kroz tajne bića umjetnosti, van vremenske poruke i univerzalne kategorije koje nam je umjetnik istančanog senzibiliteta tako znalački i valjano prenio. I kako sam umjetnik iznese u “Pariskim zapisima - na početku, to je sklupčana figura, skulptoralna masa, na zemlji, u horizontu, na dnu, na nuli, u adu, u sljedećih pet figura se pridiže, u daljih pet kleči, dalje kreće da ustaje, potom stoji sprema se za let, u posljednjih pet prizora ona leti oslobođena svega".
Dominantan motiv je ljudska figura u prostoru. Ikonografski – to su naga, ženska tijela, obezglavljena, u snažnom pokretu spiralne forme
Dramatika pejzaža
Dominantan motiv je ljudska figura u prostoru. Ikonografski – to su naga, ženska tijela, obezglavljena, u snažnom pokretu spiralne forme. Muskulatura je je snažno naglašena i obavijena trakama (fašama) koje ne uspijevaju sputati grčevite, bolne pokrete figure koja se bori, propinje i kovitla.
Na taj način unosi se dramatika u najprije tajanstveni, imaginarni pejsaž, preko konteplativnog, smirenog manastirskog do Pariskih pejsaža sa prepoznatljivom arhitekturom grada umjetnosti – svi u neobičnoj perspektivi. Figura je nekada data u paru ili trojstvu a nekada i samostalno, kao u Pariskim zapisima predstavljena kroz sukcesivno ređanje prizora u multiplikativnom pojavljivanju čime Slovinić zalazi u sferu multidisciplinarnih istraživanja odnosa volumena i pokreta i njihovog ostvarivanja u sistemu posebnih umjetnosti (slikarstva, književnosti, filma).
Bonus video:
