Magični Majk (Magic Mike, Steven Soderbergh, 2012)
Pažljivom analizom filmskih trendova može se zaključiti mnogo o periodu u kome je djelo nastalo. Tako je danas cigareta gotovo potpuno protjerana iz bioskopskih filmova, ali je oružje prisutnije nego ikada ranije. Ono što je ostalo isto je da se žene i dalje često tretiraju kao objekti, ali to sve češće počinje da važi i za muškarce. “Magični Majk“ je upravo takva vrsta filma, i to u formi romantične drame.
Adam (Aleks Petifer) je nezaposleni devetnaestogodišnjak koji živi kod svoje sestre Bruk (Kodi Horn). Tokom rada na građevini sprijatelji se sa radnikom Majkom (Čening Tejtum). Ubrzo Adam otkriva da je Majk muški striper i počinje da se bavi istim poslom.
Režiser Stiven Soderberg (“Putevi droge“, 2000) je poznat kao svestran i produktivan autor. Nije neobično da snimi dva, a ponekad i tri filma godišnje. Oni često variraju po kvalitetu, ali se nijednom ne može osporiti zanatska kompetentnost. Slično se može reći i za “Magičnog Majka“.
U pitanju je korektno režiran film koji je nastao na osnovu životnog iskustva glavnog glumca, Čeninga Tejtuma (“Uhvati ritam“, En Flečer, 2006). Prije glumačke karijere, Tejtum je bio sportista, maneken, muški striper i plesač.
Što se tiče Adamovog lika, govorimo o glumcu koji ima dvadeset tri godine, treba da povjerujemo da ima devetnaest, a izgleda kao da ima trideset
Scenarista filma, Reid Kerolin je blizak Tejtumov prijatelj, pa se tako svaki dio Čeningove karijere može ispratiti u ovom filmu. Glavni junak je propali sportista, naši junaci plešu i skidaju se uz muziku, a svi izgledaju kao manekeni.
Domete ovog filma treba gledati isključivo u okviru onoga što pokušava da bude. “Magični Majk“ postavlja sebi veoma skromne ciljeve, što se pokazalo kao dobra odluka.
Prije svega, muški striptiz se ne tretira na komičan način kao u socijalnoj drami “Do gole kože“ (Piter Kataneo, 1997), a Soderberg je daleko i od načina na koji je temu tretirao Pol Verhoven. “Magični Majk“ je, prije svega, osmišljen kao film za žensku (ili mušku) publiku koja želi da gleda trbušnjake nabildovanih muškaraca i ne želi da se bilo kome izvinjava zbog toga.
Umjesto da gledateljke prolaze kroz mučenje serijala “Sumrak“ koji se gledao iz istog razloga, ali kod koga je sveukupni očaj poništavao tih nekoliko minuta u kojima glavni junaci trče kroz šumu bez odjeće, ovdje je odnos između bicepsa i glavobolje bolji.
Što se tiče priče, ona je tu samo vezivno tkivo između dva plesa, a otprilike je i takvog kvaliteta. Ovdje je sve potpuno predvidljivo, ali film se i tako ne gleda zbog toga. Dobro je što Soderberg nije dozvolio da djelo potpuno sklizne u treš što, kad se uzme u obzir materijal, nije za potcjenjivanje.
Slično kao u filmu “Ružni Kojot“ (Dejvid Meknali, 2000) u kome smo gledali isto ovo, samo sa djevojkama, film se očekivano obesmišljava zaključkom
Dramski dio filma, i pored truda, ima urnebesnih momenata. Jedan od vrhunaca je kada striper Majk u razgovoru otkrije sve svoje strahove i nade. Kada shvati da mu smeta što ga svi gledaju kao objekat, što djevojka sa kojom spava ne želi nešto više, što ne može da pokaže svoje pune stolarske potencijale, jer on nije samo striper, već uz to ima i dušu.
On je, u stvari, striper sa dušom, samo što to promiče okolini, jer se ne vidi baš najbolje od šipke. Uzgred, djevojka koja ne želi da ga sluša je budući psiholog, pa zaključujemo da je ili promašila profesiju ili da je Majk jako dosadan sagovornik.
Što se tiče Adamovog lika, govorimo o glumcu koji ima dvadeset tri godine, treba da povjerujemo da ima devetnaest, a izgleda kao da ima trideset. Tokom filma se par puta naglasi koliko ima godina, jer je to očigledno jedini način da se opravdaju nezrele odluke koje donosi.
Problemi u koje Adam upada variraju od droge do razuzdanosti, ali mora se priznati da je Sorderberg jako dobro težište filma prebacio sa njega na Majka, koji u drugoj polovini neprimjetno postaje glavni junak.
Korektnu epizodu u filmu je ostvario i Metju Mekonahi koji, uprkos trudu autora, češće liči na psihopatu iz “Ubice Džoa“, nego na isluženog plesača koji želi da proširi posao.
Film čak ni ne pokušava da da realan prikaz života muških stripera. Tako u publici sjede većinom žene koje su zgodne kao i plesači na bini, a starijih udovica koje mašu novčanicama od sto dolara nema ni od korova.
“Magični Majk“ je za film ono što je “Pedeset nijansi: siva“ za književnost
Slično kao u filmu “Ružni Kojot“ (Dejvid Meknali, 2000) u kome smo gledali isto ovo, samo sa djevojkama, film se očekivano obesmišljava zaključkom. Naime, svi filmovi ovog tipa se obično percipiraju kao djela koja ruše tabue i koja govore o škakljivim temama na prihvatljiv način.
Poenta je da se pokaže kako nema ničeg lošeg ili nemoralnog u skidanju za novac. Oni koji drugačije misle robuju tradiciji, što u urbanom diskursu nužno ima negativnu konotaciju. Međutim, i „Magični Majk“ i „Ružni Kojot“ se zaokružuju tako da naši junaci imaju snove koje žele da ostvare, pa je jedini mogući srećan kraj za njih da počnu da se bave nečim drugim.
Sličan problem je imala kultna (i užasna) serija “Seks i grad“ (1998-2004, HBO) koja je u preko devedeset epizoda slavila hedonizam, ali kada je došao trenutak da se nakon svog tog ženskog oslobađanja priča zaokruži filmom, to bude na najtradicionalniji mogući način, svadbom iz snova u Njujorku.
Tako ova djela samo na površini djeluju kao nešto što ruši tabue, iako ih u suštini konstituišu zaključkom.
“Magični Majk“ je za film ono što je “Pedeset nijansi: siva“ za književnost. Ovo je predvidljivo djelo koje se gleda zbog eksploatacije, ali je ona zamaskirana relativno smislenom pričom, pa publika može da se pravi da zbog toga ide u bioskop. Djevojkama i ljubiteljima svučenih muškaraca, ovo djelo će se dopasti. Ostali će naizmjenično osjećati dosadu i neprijatnost.
Konačna ocjena: 5/10.
Zaborav (Oblivion, Joseph Kosinski, 2013)
Prvih par godina razvoja kinematografije obilježila su djela koja su danas gotovo negledljiva. U tom periodu je film imao status vašarske atrakcije, a publika je bila dovoljno impresionirana pokretnom slikom da joj je bilo svejedno šta ta slika prikazuje.
Džek je radoznao i želi da sazna što više o istoriji mrtve i napuštene planete, dok Viktorija želi da što prije završi misiju
Ulazak voza u stanicu, čovjek koji skida šešir ili žena koja pleše, samo su neki od blokbastera ranog perioda. Uporedo sa razvojem tehnologije, mijenjao se i filmski izraz, ali možda je važnije to što su se mijenjala i očekivanja gledalaca. Slično je i danas.
Pojedini filmovi svoju ispraznost iskupljuju specijalnim efektima, ali nakon što se publika zasiti, za uspjeh je potrebno osmisliti ili bolju priču ili bolje efekte. Kada je Džozef Kosinki režirao “Tron: Nasljeđe“ (2010), malo šta se moglo vizuelno porediti sa tim filmom.
Nažalost, u paru sa jako dobrim efektima i muzikom, išla je iznenađujuće loša priča zbog koje je film bio gotovo negledljiv. Tri godine kasnije, pred nama je “Zaborav“ koga Kosinski režira i producira, a uz to potpisuje i scenario.
Nakon rata sa vanzemaljskom civilizacijom, planeta Zemlja je potpuno opustošena. Iako su ljudi pobijedili u sukobu, radijacija i zagađenje onemogućavaju život, zbog čega je Saturnov mjesec Titan odabran kao novi dom. Pošto na njemu nema resursa, konstruisane su mašine koje uzimaju vodu i rude sa Zemlje.
Glumačka podjela u filmu je korektna, pri čemu neupečatljivom liku Malkolma Biča nije pomoglo ni to što ga tumači Morgan Frimen
Ljudi žive u bazama na Titanu, kao i na brodu Teta koji orbitrira oko planete. Na Zemlji su ostale samo razbijene grupe vanzemaljaca koje pokušavaju da unište mašine. Zbog toga planetu neprekidno nadgledaju naoružani roboti, odnosno dronovi, koje popravljaju mehaničar Džek Harper (Tom Kruz) i oficir za vezu Viktorija (Andrea Rajzenboro).
Džek je radoznao i želi da sazna što više o istoriji mrtve i napuštene planete, dok Viktorija želi da što prije završi misiju. Ova Džekova osobina neće proći neprimijećeno, ali pitanje je da li će moći da se nosi sa onim što otkrije.
Sve dok priča priču o Zemlji nakon apokalipse, ovaj film je izuzetan. Prije svega, svijet koji se opisuje nije samo sumoran, već predstavlja budućnost u kojoj su nestali ljudi, ali ne i priroda. Da bi ga dočarao, autor obilato koristi iskustvo sa početka karijere, kada je režirao reklame za video igre.
Može se reći da je jezik igara potpuno razumljiv Kosinskom, pri čemu je on jedan od rijetkih mlađih režisera koji je inspirisan video igrama, ali shvata razliku između njih i filma. Sa druge strane, čim dođemo do razvoja likova i motivacije, kvalitet djela znatno pada. Tako je Kosinski pripadnik generacije koja mnogo uvjerljivije opisuje daleku budućnost i dronove, nego odnose među ljudima.
Vizuelno, ljubitelji igara „Portal“ i „Half-Life 2“ (naročito druge epizode) će par puta doživjeti deja vu. Glavni negativac je neduhovita verzija GLaDOS-a, pri čemu je jedna čitava sekvenca doslovno preuzeta iz “Dana nezavisnosti“ (Roland Emerih, 1996).
“Zaborav“ je SF u svojoj srži, a sva ostala nadogradnja, kao što su Harperov odnos sa ženom ili dešavanja u napuštenoj kolibi, čine se kao dodatak bez koga se moglo
Ipak, “Zaborav“ je mnogo šta, ali sigurno nije film skrpljen od okrajaka drugih filmova ili igara. Osnovna priča je iznenađujuće originalna i kompleksna, a takva ostaje uprkos kraju koji je mogao, odnosno morao, biti hrabriji. Ovdje na djelu imamo holivudizaciju nečega što je moglo da bude remek-djelo, ali, srećom, čak ni promjene nisu uspjele da u potpunosti okrnje njegov kvalitet.
Glumačka podjela u filmu je korektna, pri čemu neupečatljivom liku Malkolma Biča nije pomoglo ni to što ga tumači Morgan Frimen. Dio filma koji opisuje njega i ekipu koja ga okružuje potpuno odudara od ostatka filma, ali ne na način na koji su se autori nadali.
Naime, u tim scenama se ispoliranom futurizmu vrhunske produkcije, suprostavlja treš apokalipsa koja više priliči lošim klonovima filma “Pobiješnjeli Maks“. Takođe, pokušaj da se od Malkolma napravi lik nalik na Morfeusa iz seriljala “Matriks“, ozbiljno narušava logiku djela, jer ostaje nejasno zašto se Džeku Harperu jednostavno ne kaže istina. Tom Kruz, koji je ovdje nešto kao robot VOL-I od krvi i mesa, pokazuje da je i dalje u formi, a isto važi i za Olgu Kirilenko.
Najbolji element “Zaborava“ je taj što je ovo primarno naučno-fantastični film. Dakle, ovo nije tinejdžerska priča koja u jednom trenutku preraste u naučnu fantastiku, niti su njegovi SF elementi tu kako bi se istaklo nešto drugo. Daleko je i od sada već iritirajuće i repetitivne zabavnosti superherojskog filma, ili od njihove socijalne angažovanosti.
“Zaborav“ je SF u svojoj srži, a sva ostala nadogradnja, kao što su Harperov odnos sa ženom ili dešavanja u napuštenoj kolibi, čine se kao dodatak bez koga se moglo. Za prave ljubitelje žanra, samo jedna scena u kojoj savršeno dizajniran dron skenira Džeka uz još bolje zvučne efekte (zasluga francuskog benda M83), bi bila dovoljna da iskupi sve njegove mane. Kako takvih kadrova ima više, ovaj film svakako zaslužuje preporuku.
Konačna ocjena: 7/10.
Galerija
Bonus video:
