Kao i kod većine bendova, i ova priča počinje na umjetničkom koledžu. Gitarista i pjevač Devid Brn, basista Tina Vejmaut i bubnjar Kris Franc sreli su se početkom 70-ih u dizajnerkoj školi.
Sa istim muzičkim aspiracijama, 1974. godine prave petogodišnji plan da se presele u Njujork i probaju da se profesionalno bave muzikom (ako za taj period ništa ne uspiju da urade vratiće se dizajnu).
Odmah po dolasku u Njujork upoznaju The Ramones, sa kojima su od svih bendova te ere najviše bili bliski, pa naredne godine u CBGB klubu nastupaju kao njihova predgrupa. 1976. godine dobijaju novog člana, Džerija Harisona, bivšeg klavijaturistu kultnih The Modern Lovers, benda koji je uz The Velvet Underground definisao zvuk njujoškog proto-punka.
Na ”More Songs About Buildings and Food” (1978) su se udružili sa Brajanom Inom koji je u njima vidio najveće inovatore rock muzike
Sa ovim pojačanjem Talking Heads zapadaju za oko izdavačkoj kući ”Sire Records” i 1977. objavljuju svoj prvijenac ”Talking Heads 77”, jedan od ključnih albuma CBGB scene.
Ovaj veoma psihotičan album je ponudio kultivisanijim krugovima intelektualniji pristup rock muzici, dok je za širu publiku bio isuviše ”šašav”. Ipak mase nikako nisu mogle ignorisati udarni singl, ”Psycho Killer”, koji je tematski negdje između priče o serijskom ubici Semu koji je tog ljeta harao Njujorkom i opservacije bipolarnog poremećaja ipak uspio zahvaljujući zaraznoj melodiji da se popne na vrhove top lista i postane najpoznatija himna post-punk ere.
Na ”More Songs About Buildings and Food” (1978) su se udružili sa Brajanom Inom koji je u njima vidio najveće inovatore rock muzike. Drugi album je ponudio set artističkijih pjesama, pažljivo aranžiranih i isproduciranih sa umjerenim eksperimentisanjem koje je Ino ohrabrivao unutar sinteze akustičnih instrumenata i sintisajzera.
Pored toga uticaji etno muzike iz cijelog svijeta postaju vidljiviji (sa sličnu stategiju je imao Pol Sajmon kada je oko sebe okupio muzičare iz Južnoafičke Republike). I pored navedenih stvari ploča ipak zvuči konvencionalnije od grčevitog debija.
Sa trećim albumom ”Fear of Music” (1979) Ino je još više akcentovao ritam sekciju. Na taj način njihova poetika je dobila još više na maničnosti - rastrzani vokal koji iz sekunde u sekundu dinamično skače sa euforije na melanholiju ispresijecan je frenetičnim ritmom koji melje stresnim tempom savremenog života.
”Fear of Music” je bio korak dalje u odnosu na prethodni album. Mračan u svom senzibilitetu koji postaje sve izraženiji kako album odmiče, sa distanciranom metaličnom produkcijom, album je poput nekog transa koji plesača protivno njegovoj volji tjera da usaglasi pokrete sa muzikom.
Naredni ”Remain in Light” iz 1980. godine je posljednji veliki album Talking Headsa. Ako je ”Fear of Music” bio tranzicija, onda je ”Remain in Light” završna faza njihovog napredovanja.
U potpunosti predani izgradnji kompleksnih polifonih ritmova, Talking Heads su stvorili autentični zvuk melodične zvučne manipulacije. Iako nije doživio očekivani komercijalni uspjeh, najprije zbog prvog singla ”One In the Lifetime” a potom i zbog ostatka albuma i skrivenih bisera kao što je ”Listening Wind” i ”The Overload”, on je vremenom postao omiljeni album većine njihovih poklonika.
Saradnja Talking Headsa i Brajana Ina je imala sinergiju koja je bila savršeni balans ideje i konkretnog rezultata. To je dovelo i do posebne kolaboracije Brna i Ina koja je 1981. godine iznjedrila odličan eksperimentalni album ”My Life in the Bush og Ghost”.
Ova ploča koja po mnogo čemu nadilazi veći dio Talking Heads opusa zalužuje posebnu pažnju, jer je oslobođena bendovskih stega dala potpunu krativnu slobodu autorima da istraže ritmičnu sintezu popularne i avangardne muzike.
Nakon ”Remaing in Light” izašlo je još šest albuma koji su zaslužni za veliki komericjalni proboj benda. Sa ispoliranim zvukom i kompromisnim idejama snimili su veliki broj mejnstrim hitova kao što su ”And She Was”, ”Burning Down the Hose”, ”The Lady Don’t Mind”, ”Road to Nowhere” i ”Wild Wild Life”, ali su izgubili osjećaj albumske cjeline koji su imali na prva četiri studijska izdanja.
Talking Heads su u potpunosti razlikovali od ostalih CBGB bendova. Dok su drugi vezani za proto-punk uzore bili dovođeni u vezu sa onim što se u isto vrijeme događalo u Velikoj Britaniji, oni su krenuli putem fankoidno plesnog zvuka.
Oslanjajući se više na crne korijene rock muzike, nego na pop strukturu, uspostavili su nove principe u komunikaciji zapadne tradicije sa afro-američkim muzikom. Za razliku od bijelih muzičara jazz i blues provenijencije koji kao da su željeli da promjene svoj rasni identitet, oni nisu pokušavali da imitiraju svoje uzore, već su na osnovu njihove muzike reprodukovali svoj bijeli gikovski senzibilitet.
Talkig Heads su u tom smislu predstavnici WASP-ovskog u rock ’n’ rollu: dok su njihove funk kolege bježale od policije po getoiziranim djelovima grada, oni su u sigurnoj hladovini parkova svojih kampusa otkrivali da imaju smisao za ritam koji je do tada bio privilegija samo crne populacije.
Sve ono što bi samo par godina prije njih bilo stvar podsmjeha (nerdovski imidž, neurotično ponašanje frontmena i neortodoksni zvuk funka) sa njima postaje neka vrsta trenda.
Nadasve inteligentni u tome što rade, stvorili su sofisticirani spoj punka i plesne muzike
Talkig Heads su tipični primjer osvete srednjoškolskih trolova koji se nakon maltretiranja od strane popularnih ”faca” vraćaju sa bendom da bi pokazali ko je pravi gubitnik. U tom smislu ikoničnost figure Dejvida Brna je izmjestila klasične parametre harizmatičnosti u rock ’n’ rollu.
Kako su sve više napredovali u karijeri i zapravo učili da sviraju, sve dalje su bili od svog prvobitnog sirovog impulsa. I pored velike podrške izvanrednog producenta i autora Brajana Ina, po čijem je sopstvenog priznanju, zajednički napor ipak bio daleko iza pravih muzičkih inovatora tog doba kao što je Skot Voker, nesumnjivo je da su Talking Heads jedan od najbitnijih bendova te ere.
I pored melodijske nekonzistentnosti, jednoličnih aranžmana i ritmova kojima u manje poznatijim djelovima albuma obiluju, uradili su ono što niko nikada nije uspio prije njih: da spoje plesnu muziku sa emocionalnim izolacionizmom. I pored napumpane ritam sekcije u Dejvidovom glasu se osjeća izvjesna alijeniranost.
Melanholija koja se ne može sakriti u većini numera sa početka karijere bliža je koledž omladini nego zvucima noćnih klubova, usamljenosti izgubljene generacije nego njenom hedonističkom vikend hiru.
Reperezentujući savremeni duh velegrada njihova muzika je poezija anksioznosti. Neurotični vokal i instrumentalna tenzičnost savršeno oslikavaju moderni život čiji su markeri napadi paranoje (njihova strofa) i panike (tipični Talking Heads refren).
Proces ogoljavanja strukture se može tumačiti kako odsustvom sviračkog umjeća kako i otklanjanjem muzičkog viška
U skladu sa post-punk stremljenjima koja su imali britanski autori krajem 70-ih prema plesnom ritmu (PIL, Gang of Four, The Pop Group) Talking Heads su sproveli žanrovsku invenciju, koja je više produkt njihove nesposobnosti da repredukuju uzore nego nefleksibilnosti u potrazi za sopstvenim zvukom.
Nadasve inteligentni u tome što rade, stvorili su sofisticirani spoj punka i plesne muzike i osmislili ”art-funk” sa elementima tribalnih ”world” ritmova interpretiranih kao nezaustavljivi psihotični impuls koji se uz stihove slobodnih asocijacija ponavlja u nedogled.
Tu svakako u obzir dolazi istilski minimalizam koji Talking Heads dijeli sa ostalim post-punk bendovima. Proces ogoljavanja strukture se može tumačiti kako odsustvom sviračkog umjeća kako i otklanjanjem muzičkog viška, svođenjem muzike na njenu suštinu - depersonalizovanu ritmičku penetraciju u slušateljev sentiment.
Za razliku od ostalih post-punk bedova koji su površno zaglavili u pesimističkom svjetnonazoru, oni su najviše odisali ambivalencijom koja im je obezbjedila posebno mjesto u istoriji popularne muzike.
Galerija
Bonus video:
