Retrospektivna izložba slikara radova Mihaila Vukotića otvorena je u galeriji “Miodrag-Dado Đurić” na Cetinju, a izložen opus je sastavljen od “pravih slikarskih dragulja”, kazala je Ljiljana Zeković.
Između dva svjetska rata, u Crnoj Gori formirana je generacija umjetnika koji su postali nosioci najvećih vrijednosti sveukupne crnogorske likovnosti.
Među onima koji su zaslužni što je Crna Gora u svijetu označena kao „zemlja slikara“, pored recimo Petra Lubarde i Mila Milunovića, svakako značajne zasluge nosi i Mihailo Vukotić.
"Prvu i jedinu izložbu sa većim brojem radova Mihailo Vukotić priredio je 1933. godine zajedno sa vajarom Mihajlom Tomićem"
Izložbu zapravo čine umjetnikove slike i crteži iz fonda Narodnog muzeja Crne Gore, “Muzeja i galerija” Podgorice i privatnih kolekcija, kao i lični predmeti umjetnika koje su za izložbu ustupile njegove bratanice Jelena i Hajdana Vukotić.
"Mihailo Vukotić potomak je čuvene porodice Vukotić koja je bila u srodstvu sa dvije vladajuće dinastije. Sa rodnog Čeva na kojem je svjetlost dana ugledao 1904. godine životni i stvaralački put vodio ga je do trgovačke škole u Dubrovniku, Umjetničke škole u Beogradu, studijskih putovanja u Parizu, da bi vječni počinak našao u svojoj rodnoj zemlji, na Cetinju gdje umire u 40-toj godini života", rekla je na samom početku Zekovićeva, govoreći o biografiji umjetnika.
Originalno slikarsko djelo
Ona je kazala da relativno kratak životni vijek Mihaila Vukotića nije uticao na njegovo originalno slikarsko djelo i da predstavlja zaokruženu, jasno definisanu i slikarski dorečenu cjelinu.
"U njegovom slikarstvu mistične sile ne vladaju prirodom već čovjek kao izolovana jedinka utiskuje bolni pečat svoga Ja u neposredno okruženje"
"Prvu i jedinu izložbu sa većim brojem radova Mihailo Vukotić priredio je 1933. godine zajedno sa vajarom Mihajlom Tomićem u paviljonu “Cvijeta Zuzorić” u Beogradu. Za sliku “Stepenište na Kalemegdanu” 1934. godine dobio je nagradu “Politike”, a 1935. za sliku „Šumadijski pejzaž“ nagradu “Beograđani – beogradskim umetnicima” čiji laureat je bio i Miloš Vušković", kazala je Zekovićeva.
Likovni kritičari koji su analizirali djelo tog vrhunskog pejzažiste i portretiste isticali su da njegove slike imaju “nečeg melanholičnog”, da su to slike “pune elegijske ljepote”, a da je on “neka vrsta rodonačelnika našeg tamnog modernizma.
"U njegovom slikarstvu mistične sile ne vladaju prirodom već čovjek kao izolovana jedinka utiskuje bolni pečat svoga Ja u neposredno okruženje, stapajući tako svoje unutrašnje pulsacije sa kosmičkim promjenama prirode", kazala je Zekovićeva.
Završavajući priču o ovom značajnom crnogorskom umjetniku, Zekovićeva je kazala “da taktilna nedodirljivost njegovih slika, koje neprestano trepere i izmiču našem pogledu, predstavlja ater ego umjetnika koji je kao zvjezdana kometa prohujao kroz naš slikarski svijet 20. vijeka”.
Bonus video:
