Posao medicinskih sestara-tehničara u Jedinici intenzivne terapije, anestetičara, izuzetno je stresan – to je mjesto gdje se “neprekidno daje veliki broj različitih lijekova, uz maksimalnu obazrivost, gdje svaki pogrešno dat lijek može ugroziti i onako teško stanje pacijenta”, kaže glavni medicinski tehničar Klinike za anesteziju u KCCG Dejan Mikulić.
“Kombinacijom medicinskih tehnika uz neposredno i neprekidno posmatranje pacijenata koji su na mehaničkoj ventilaciji, respiratorima, prate se određeni parametri bitni za respiratornu potporu, kojima se preko određenih infuzomata aplikuje kontinuirana terapija, kontinuirana analgezija, praćenje vitalnih parametara, ishrane pacijenata preko određenih „pumpi“ za parenteralnu ishranu, praćenje drenaža, mjerenja izlučevina, unosa tečnosti, njega pacijenata”, navodi Mikulić.
Prema njegovim riječima, “sve to treba evidentirati, uz sve alarme treba prepoznati 'pravi', ukoliko bude potrebno, da u bilo kojem trenutku možemo preduzeti dodatne akcije spasavanja života”.
“Često sebe preispitujemo, pitajući se da li smo pravovremeno reagovali, da li smo u mnoštvu teških pacijenata prepoznali pogoršanje i alarmirali dežurnog anesteziologa na vrijeme. Ovakav intenzitet kontinuiranog praćenja vitalno ugroženih pacijenata, te neprekidne akcije i reakcije, prati i kontinuirani stres cjelokupno angažovane ekipe svakodnevno”, priča Dejan.
Posebno je posao praćen visokim intenzitetom stresa u angažovanju anestezioloških ekipa, u operacionoj sali, tokom pripreme pacijenta za operaciju, te svih radnji tokom i nakon operacije.
Tokom dvadesetčetvoročasovnog dežurstva, pored angažovanja na već zakazanim operacijama, česti su i pozivi za reanimaciju po različitim punktovima u KC.
“Reanimacija je jedan od najstresnijih procedura, gdje od brzine ukazane stručne reanimacije zavisi i konačan ishod uz preispitivanja da li sam brzo reagovao, da li sam anesteziologu asistirao na adekvatan način i u pravo vrijeme, da li sam izabrao i punktirao adekvatan venski put, da ovo nije moj član porodice, moj poznanik”, kaže Mikulić.
Kontinuirani stres prati i ekipu za specijalne transporte KCCG, tako da se dešava mnogo dramatičnih situcija tokom tih akcija.
“Ipak, sve se to zaboravi kada shvatite da ste i ovaj put bili u ekipi koja je spasila povrijeđenog ili bolesnog svojim znanjem i sposobnostima od sigurne smrti. Često se pitam kako nalazim snagu za sve ovo. Satisfakcija mi je i pored svega unutrašnje zadovoljenje i saznanje da mislim da je moj poziv onaj pravi i da bih, da opet biram, opet izabrao isti”, zaključuje Dejan.
Drama u helikopteru
Mikulić posebno pamti dramatičnu akciju spasavanja teško povrijeđenog radnika KAP-a, koja se umalo tragično završila. U Kombinatu aluminijuma je došlo do nesreće, pri čemu je jedan od radnika došao u dodir sa kiselinom. Lice, oči i disanje su bili ugroženi. “Slijeće helikopter MUP-a. Sa pilotima razmjenjujemo pozdrave pogledom, smještamo povrijeđenog u helikopter, po nalogu anesteziologa apliciram ordinirane ljekove, monitorizujem povrijeđenog, pratimo vitalne funcije, kiseonik pri ruci... polijećemo”, priča Dejan.
Navodi kako su bili loši vremenski uslovi, te da su piloti preko veze od kontrole leta dobili maršutu leta preko Nikšića, Žabljaka i Pljevalja. “U jednom trenutku osjećam hladnoću, turbulencije, na kontrolnoj tabli helikoptera bliješti crveno upozorenje da je jedan od motora u kvaru.
Piloti nas isključuju sa veze, razgovaraju sa nekim, na navigacionom aparatu, jedan drugom crtaju tačke na kojima je skoro nemoguće sletjeti i po danu. Obuzima me strah, piloti ništa ne pričaju. Pokušavaju da nas izvuku iz skoro bezizlazne situacije. Dugme upozorenja i dalje svijetli, mrtva tišina, niko ni sa kim ne priča, jedino se čuje urlanje samo jednog motora. Shvatam, pokušavaju da nas nekako negdje prinudno spuste.
Opet razgovaraju sa nekim, odjednom se ona prokleta lampica, kako se upalila, sama i ugasi. Već smo opušteniji, osjeća se grijanje, piloti opušteni”, prisjeća se Dejan situacije koja je umalo ugrozila život svih u helikopteru.
Bonus video:
