Dirigentica Elizabet Atl večeras za pultom Crnogorskog simfonijskog orkestra nastavlja saradnju ovog ansambla i renomiranih umjetnika koji posredstvom ambasade Republike Austrije afirmišu muziku na domaćoj sceni novim programima i raznovrsnim sadržajima.
Rođena u Beču gdje se na Visokoj školi za muziku školovala i za pijanistkinju, dirigovanjem produžava svoja interesovanja i afinitete i već 1998. godine debituje sa Mocartovom “Figarovom ženidbom”. Uslijediće stalni angažman u bečkoj Folks operi, ali i rad u Barseloni, Luksemburgu, Berlinu, Americi. Jednako aktivna i sa operskom, baletskom i simfonijskom muzikom, Elizabert Atl u brojnim projektima ostvaruje značajne uspjehe širom Evrope. Dinamična i šarmantna, potpuno otvorena prema partituri i kolegama u ansamblu, ova umjetnica posve jednostavno i prirodno pronalazi način da u zvuku orkestra ujedini i izbalansira sve odlike čiste i kvalitetne interpretacije.
Kakav je osjećaj stati pred potpuno novi ansambl, van svoje domovine, i za nekoliko termina postaviti koncert koji je repertoarski potpuno nov i za same muzičare pred Vama? Da li je tada od koristi i “verbalni” dio Vašeg posla?
Uvijek je jako uzbudljivo stati pred novi orkestar i upoznati nove muzičare. Vidite toliko novih lica i nove energije. Na prvoj probi pokušavam u tim situacijama da pružim što više novih informacija, sa svojom dirigentskom palicom, no, isto tako probam i dopustim da neke stvari dođu same, spontano, da im ostavim prostora da se razviju posve prirodno.
Rođeni ste i odrasli u Beču, gradu gdje je muzička umjetnost u pravom smislu “kod kuće”. Je li ta tradicija nešto što Vam olakšava ili je pak, obaveza koja od profesije kojom se bavite zahtijeva potpuniju angažovanost?
Da budem iskrena, nikad o tome nisam razmišljala. Ipak, istina je da sam i u ranom djetinjstvu bila u prilici da slušam i uživam u odličnim orkestrima, fenomenalnim solistima i pjevačima, gotovo svakodnevno. Ne poričem da je i ta “tradicija” uticala na očekivanja u vezi sa mojim radom, ali je upravo ona definitivno uticala na moj dirigentski angažman.
Koliko su česte žene – dirigenti u Evropi, treba li Vam “dodatnog” autoriteta da za pultom dobijete ono što želite?
Bilo bi pretjerivanje reći da su ženski dirigenti zaista zastupljeni u Evropi, ali u posljednjih petnaestak godina situacija se poboljšava, i stvari se mijenjaju na bolje. Ja, pak, moram raditi sa jedinim, sopstvenim “prirodnim” autoritetom koji posjedujem. Ako on urodi plodom, onda ću biti ponovo pozvana da dirigujem.
Da li je lakše raditi tradicionalnije programe poput bečkih klasičara, romantike, i sl, ili je upravo u programima poput večerašnjeg u Crnogorskom narodnom pozorištu izazov i za Vas i za publiku, da čuje i prihvati nešto van uobičajenih repertoara?
Divno je dirigovati bečke klasičare, Mocarta, Hajdna, Šuberta, ali nije ni po čemu lakše od novijih repertoara. Postoji toliko mnogo kvalitetnih snimaka na koju su svi gotovo navikli, što stvara ponekad i dodatno opterećenje. Dok, na primjer, djela kakva su večeras na repertoaru Crnogorskog simfonijskog orkestra, nisu zapravo, toliko poznata, i ljudi u publici iz tih razloga zapravo ne mogu ništa da očekuju. To je zapravo dobro, jer smo tada u prilici da ponudimo nešto posve novo.
Prvi put radite u Crnoj Gori; je li rad sa Crnogorskim simfonijskim orkestrom ispunio Vaša očekivanja, ili je sama radost muziciranja nešto što u Vašem slučaju ne zavisi od mjesta i okolnosti?
Crnogorski simfonijski orkestar je tokom mog rada sa njim bio nevjerovatno otvoren prema djelima sa kojima se sreće prvi put, i zbilja smo radili sa velikim entuzijazmom. Nadam se da će naše zajedničko provedeno vrijeme značiti i lijepi segment našeg profesionalnog rada, umjetničkog razvoja. Vjerujem da smo zajedno uživali u pripremama večerašnjeg koncerta i da ćemo to podijeliti na radost publike večeras.
Na programu austrijski kompozitori 20. vijeka
Crnogorski simfonijski orkestar večeras u 20 sati prirediće četvrti koncert u ovoj sezoni, pod upravom Elizabet Atl. Na programu će biti djela austrijskih kompozitora iz perioda 20 vijeka: “Tanc Rondo” Gotfrida fon Ajnema, “Koncert za violinu i orkestar” Eriha Volfganga Korngolda i “Simfonija br.2” Tomasa Mandela.
Solistička dionica Koncerta za violinu i orkestar pripala je Nandoru Sederkenjiju, mađarskom violinisti koji živi i radi u Beču. Sederkenji je započeo umjetničku karijeru kao violinist u rodnom gradu, Budimpešti, gdje je primio prve violinske instrukcije od svog oca, studenta renomiranih violinista mađarske tradicije.
Tokom studija na Muzičkoj akademiji “Franc List” osvojio je prestižne nagrade, a nakon toga je osigurao međunarodnu reputaciju kao solista u zapadnoj Njemačkoj, Belgiji, Italiji i Francuskoj.
Kao osvajač CBC National Radio Auditions, proveo je nekoliko uspješnih godina u Kanadi, nakon čega je pozvan da u ulozi prvog koncertmajstora vodi “Century Orchestra Osaka” u Japanu. Njegovi snimci uključuju mnogo novootkrivenih djela manje poznatih kompozitora, između ostalog svjetsku premijeru Isaijevog trija ”Le Londres”.
Galerija
Bonus video:
