Vlast pučističkog (od 1989) SKCG, koja je (jula 1991) promijenila ime u DPS, slijedila je, dugo vremena, revnosno, vazalski, politiku svog “vožda” i mentora Slobodana Miloševića, kao i ideologa i eksponenata velikosrpskog imperijalnog projekta, koji su, primarnim dijelom, bili okupljeni u SANU (Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti). Režim DPS-a bio je, pupčanom vrpcom, vezan za dedinjsku autokratiju (diktaturu) Slobodana Miloševića i u Crnoj Gori isti je bio ispostava njegove vlasti, moći, ideologije i politike.
Dugo je trajalo, vladajuće i zvanično, koaliciono patnerstvo DPS-a u Crnoj Gori sa SPS-om Slobodana Miloševića, čiji je tada potpredsjednik i glavni ideolog bio akademik SANU prof. dr Mihailo Marković. Vladajući establišment u Crnoj Gori, oličen, tada, u rukovodstvu Republike Crne Gore i njenim korifejima (mr Momirom Bulatovićem, Milom Đukanovićem, Svetozarom Marovićem i tadašnjim članom Predsjedništa SFRJ, delegiranim od SKCG/DPS, dr Brankom Kostićem), djelovalo je eksplicitno protiv projekta uspostave nezavisne, slobodne, demokratske, građanske i evropske Crne Gore i realno se svrstalo u prvi red anticivilizacijskog i antievropskog ratnog projekta Velike Srbije, kojeg je, onda, forsirao režim iz Beograda.
Ondašnja SKCG/DPS vlast, slijedila je doktrinu i praksu svojih ideologa i tutora iz Beograda. Bila je, ona, objektivno u koherenciji sa političkom ideologijom, koju je, u ime Miloševićevog režima, pored ostalih, izrazio i akademik SANU prof. dr Mihailo Marković, u beogradskom nedjeljniku NIN 5. aprila 1991. godine, kada je izjavio: “Minimalni srpski nacionalni program bi značio, u slučaju raspada Jugoslavije, da ostanu u jednoj državi Srbija, Crna Gora, i svi delovi Jugoslavije sa većinskim srpskim stanovništvom. To bi bila federativna zajednica sa autonomnim oblastima Krajine, Slavonije, zapadnog Srema, Bosne i Hercegovine, sa muslimanima ili bez njih”. Tadašnja vlast u Crnoj Gori, u čijem je orkestru Milo Đukanović bio druga violina, ideološki i praktično, svirala je egzaltirano predana funkciji realizacije ciljeva emaniranog velikosrpskog osvajačkog nacinalističkog plana, kojeg je, između ostalih, onda, javno prezentirao akademik Mihailo Marković.
Ideološka bliskost sa Amfilohijem
Režim jedinstvenog DPS-a, personifikovan u trojcu Momir Bulatović, Milo Đukanović i Svetozar Marović, dugo vremena bio je u ideološkom i političkom jedinstvu, na talasima velikosrpske agresije, ratnog nacionalizma i ekspanzionizma, u intezivnoj bliskosti sa mitropolitom Amfilohijem Radovićem. To je, eklatantno, došlo do izražaja kad su oni, udruženo, stvarali skraćenu Veliku Srbiju, odnosno, njenu “kičmenu moždinu” - “modernu federaciju” nazvanu “SRJ” (1992). Kao i ranije, a i godinama kasnije, oni su bili jako srodni i imperativni protiv projekta obnove nezavisne Crne Gore. Njihovo, bezmalo, ideološko-političko “sijamsko blizanstvo”, emanirano je i onda kada je u Božićnoj poslanici (1993) mitropolit Amfilohije surovo i ekstremistički izjavio. “Proklet bio ko razdvoji Srbiju i Crnu Goru” (Vidi o tome: “Monitor«, Podgorica, godina IV, broj 117, od 15. januara 1993, str. 24).
Mitropolit Crnogorsko-primorske mitropolije Srpske pravoslavne crkve (SPC) g. Amfilohije Radović je, u beogradskom magazinu “Duga”, 20. aprila 1992, bio izričit, kada je izjavio: “Kičmena moždina tih ujedinjenih zemalja već se zna i ona se, pored svih tegoba, ponovo oblikuje, a to je Srbija i Crna Gora. Zatim tu spada istočna Hercegovina, jedan dobar deo Bosanske krajine, Srpska krajina... Konture tih srpskih zemalja već su se nazrele tako jasno u svim ovim zbivanjima” (Vidi o tome i: “Kovanje antijugoslovenske zavere”, knjiga 1, uredila i priredila Sonja Biserko, Helsinški odbor za ljudska prava Srbije, Beograd, 2006, str. 146). Tada su sa tim Amfilohijevim političkim tezama i projektima u cilju stvaranja Velike Srbije, bili realno saglasni M. Bulatović, M. Đukanović, S. Marović i njihovi bliski saradnici iz redova vladajućeg i monolitnog DPS-a.
Pod autokratskom vlašću DPS-a, Crna Gora je, potonje decenije XX stoljeća, doživjela veliki slom. U ratnoj agresiji na Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu saveznik i saučesnik agresora bila je ondašnja vlast u Crnoj Gori. Bile su to, više nego hororne, posljedice navedenog saučesništva - za nas i za naše susjede. To je bilo vrijeme ratne industrije zločina i osvajačkih pohoda, zarad ostvarenja etno-kartografske projekcije Velike Srbije. O nakanama i rezultatima te politike i ideologije, govorio je onda, pouzdano, hrabro i dostojanstveno, prognani i afimisani crnogorski pjesnik, rodoljub i izvorni crnogorski suverenista Jevrem Brković, iz egzila u Zagrebu, 1993. g. Jevrem Brković je tada vjerodostojno kazao da su “srpski četnici i ostale paravojne razbojničke skupine, kao i vojska takozvane SRJ, pribjegli najmonstruoznijoj taktici šovinističkog rata, a to je etničko čišćenje teritorija, koje nikada nijesu bile njihove i masovnom silovanju Muslimanki i Hrvatica”. Prema percepciji Jevrema Brkovića, to “etničko čišćenje, etnogenocid nad Muslimanima i Hrvatima, kao i patologija silovanja, su Srbe i Srbiju do te mjere pred svijetom kompromitovale i pokazale sve njihove namjere, da svijet to više nije smio da trpi. Naravno, uz Srbiju i Crnu Goru kao njenog satelita u svemu” (Vidi o tome opširnije: Intervju Jevrem Brković, “Za ovakvu su Crnu Goru krivi Crnogorci”, Liberal, godina IV, broj 31, od 20 marta 1993, str. 10-13).
Ondašnja vlast DPS-a u Crnoj Gori, do 1997, bila je monolitna i posve lojalna režimu Slobodana Miloševića, njegovoj ideologiji, politici i sili.
Mitropolit pomogao Đukanoviću
Nakon raskola u DPS-u 1997, Milo Đukanović se oslanjao na podršku i uticaj mitropolita Amfilohija Radovića. Bilo mu je to potrebno, za konačni obračun sa Momirom Bulatovićem, tokom i nakon predsjedničkih izbora 1997, na kojima je je Đukanović zadobio Amfilohijevu podršku. Predsjednički izbori u Crnoj Gori su, nakon raskola u DPS-u, održani oktobra 1997. godine. Prvi krug tih izbora održan je 5. oktobra (u njemu je M. Bulatović ostvario prednost od nekoliko hiljada glasova), a drugi krug 19. oktobra 1997, u kojemu je Milo Đukanović pobijedio M. Bulatovića. U drugom krugu Milo Đukanović je osvojio 174.745, a Momir Bulatović 169.276. glasova i tada “reformski Đukanović” u odnosu na “konzervativnog Bulatovića” (tvrdokornog sljedbenika Slobodana Miloševića) izabran je za predsjednika Republike Crne Gore. U sukobu Bulatović-Đukanović, mitropolit SPC u Crnoj Gori g. Amfilohije Radović svrstao se na stranu Mila Đukanovića, očekujući od njega da će nastaviti da radi na čvršćem povezivanju Crne Gore i Srbije i da neće napustiti svoj ranije zauzeti kurs “državnog zajedništva Srbije i Crne Gore”. Međutim, Đukanoviću je tada, nakon razlaza sa Miloševićem i izborne pobjede nad Momirom Bulatovićem, bila potrebna podrška Amfilohija Radovića i drugih srpskih episkopa van Crne Gore, kako bi prevenirao (ili spriječio) realno očekivani ulični kontraudar i demonstracije pristalica tvrdih Bulatovićevih i Miloševićevih sljedbenika u Crnoj Gori, koji će se i dogoditi januara 1998, kada je i došlo do opasnih sukoba i nereda u Podgorici.
U tom cilju je Milo Đukanović, nakon završenih predsjedničkih izbora i tijesne pobjede nad M. Bulatovićem, sa ministrom vjera prof. dr Slobodanom Tomovićem, oficijelno posjetio, 31. oktobra 1997, Cetinjski manastir i vrlo srdačno se, tom prigodom, susreo i cjelivao kako sa mitropolitom Amfilohijem Radovićem, tako i sa vladikom zahumsko-hercegovačkim Atanastijem Jevtićem. Nakon toga Đukanović je ostvario i zvanični susret i vodio razgovor u Cetinjskom manastiru sa dabrobosanskim mitropolitom SPC Nikolajem. Tu je potvrđeno njihovo ideološko i političko bratstvo, izraženo tokom perioda (1991-1995), kada su zajedno radili, ratnim putem, na stvaranju Velike Srbije. Srpski mitropiliti, episkopi: Amfilohije, Atanasije i Nikolaj, tokom rata u Bosni i Hrcegovini bili su veliki podržavaoci politike i vojnih akcija paljanskog režima Radovana Karadžića, Ratka Mladića, Momčila Krajišnika, Biljane Plavšić i ostalih.
Na Lučindan (31. X) 1997, nakon drugog kruga predsjedničkih izbora, a 15 dana prije inauguracije Mila Đukanovića, ispred vrata Cetinjskog manastira, pobjednika na predsjedničkim izborima Mila Đukanovića i ministra vjera u Đukanovićevoj Vladi prof. dr Slobodana Tomovića, dočekuje, po utvrđenom protokolu, dio sveštenstva SPC u Crnoj Gori. Oni, u ime mitropolita Amfilohija Radovića odvode M. Đukanovića i S. Tomovića da se poklone moštima Svetog Petra Cetinjskog, koje oni potom cjelivaju. Potom u susret novizabranom predsjedniku Crne Gore g. Đukanoviću dolazi episkop zahumsko-hercegovacki Atanasije Jeftić i srdačno se ljubi sa M. Đukanovićem. Oni su, bez skepse, stari znanci; ratni huškači i osvjedočeni ratni drugovi i sabraća, koji su ideološki i politički zajedno pripadali istom agresorskom, velikosrpskom smrtonosnom ratnom projektu, koji je razarao i ubijao Bosnu u ratu (1992-1995).
Potom vladika Atanasije Jevtić odvodi g. Mila Đukanovića ka njegovom dugodišnjem duhovnom pastiru i ideološkom ocu u borbi za “srpstvo”- mitropolitu Amfilohiju Radoviću, ratnom sabratu iz agresorskog pohoda na Dubrovnik i uopšte na Hrvatsku, kao i dokazanom savezniku tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu. Amfilohije Đukanoviću pruža ruku sa krstom da ga poljubi; Đukanović se saginje, smjerno, vjerno i pokorno ljubi krst iz Amfilohijevih ruku, a potom se ispravlja i slijedi srdačni pozdrav i zagrljaj, cjelivanje Đukanovića sa mitropolitom Amfilohijem. U manastirskoj porti nalazi se oko 50-tak lica, među kojima je i neizostavni Jovan Markuš.
Zatim se g. Amfilohije obraća g. Milu Đukanoviću riječima: “Gospodine predsjedniče, evo, pored ostalih radosti, dočekasmo ovaj blagosloveni dan da novoizabrani predsjednik Crne Gore dođe za blagoslov i cjeliva mošti Sv. Petra Cetinjskog. Ovo je blagosloveni dan za Crnu Goru jer je Crna Gora čekala, evo već 50 i više godina da njen prvi čovjek dođe i poljubi mošti prvoga i najvećega Crnogorca. Sveti Petar Cetinjski je mjera svakog mitropolita i svakog gospodara, svakog predsjednika Crne Gore. Vi ste to Predsjedniče Đukanovicu shvatili i razumjeli i zato ste danas ovdje. Neka je blagosloven ovaj dan, neka ste blagosloveni u nošenju velikog bremena prvog čovjeka Crne Gore i rukovoditelja ovog naroda”. Nakon toga, g. Amfilohije Radović obavještava prisutne na tom skupu (koji je bio manifestacija jedinstva crkvene i državne vlasti /republičke), da je, za tu svečanu priliku, na Cetinje specijalno došao i visokopreosvešteni mitropolit sarajevsko-dobrobosanski Nikolaj, koji Đukanoviću “donosi blagoslov srpske Bosne i Hercegovine”. Potom slijedi u Cetinjskom manastiru oficijelni razgovor Mila Đukanovića sa vladikom Atanasijem Jeftićem i mitropolitom Nikolajem. Sva ta dešavanja pomno prati i bilježi TVCG, koja o tome informiše javnost.
Nakon tog susreta g. Đukanovića sa velikodostojnicima Srpske pravoslavne crkve iz Crne Gore i izvan nje, istoga dana, mitropolit Amfilohije daje izjavu TVCG, u svojoj rezidenciji na Cetinju, u kojoj ističe: “Koristim priliku da poslije završenih predsjednickih izbora, uputim čestitke novoizabranom predsjedniku Crne Gore Milu Đukanovicu. Poslije izbornog takmičenja jedino što preostaje bivšem Predsjedniku (radi se o Momiru Bulatoviću - Prim.N.A) je da bratski pruži ruku novom predsjedniku, jer je jedino tako moguće doprinijeti napretku Crne Gore. Samo sujetni, samoživi i vlastoljubivi ljudi, sada bi smjeli rastakati sile koje bi produbljivale stare i stvarale nove diobe u Crnoj Gori. Uvjereni smo da će novi predsjednik znati čuvati, kako dostojanstvo Crne Gore, tako i istinsko zajedništvo sa bratskom Srbijom, zasnovano na svemu onom što jesmo, zapečaćeno moštima naših svetaca, čežnjama čitavih pokoljenja, osvjedočeno krvllju vitezova od Kosova, Krusa i Vučjeg Dola, Bregalnice, Mojkovca do današnjih dana. Zato u ime ćivota Sv.Petra Cetinjskog, pomiritelja i objedinitelja, pozivam na mir, pred Bogom i cijelim svijetom”.
Amfilohije razočaran zbog Milove prevrtljivosti
Kasnije, kad su DPS (2001) i njegov lider Milo Đukanović okrenuli ćurak, doživljeli idejnu i drugu metamorzofu, te se, napokon, programski izjasnili da hoće nezavisnu Crnu Goru, srpski mitropolit u Crnoj Gori Amfilohije Radović osjećao se zbog toga izigranim i prevarenim od svog doskorašnjeg saveznika, miljenika i prijatelja Mila Đukanovića, za kojega je tokom 1997. i 1998, vjerovao da se bori za “državno zajedništvo Srbije i Crne Gore”. To je sam Amfilohije priznao više puta, a, između ostalog, u beogradskom listu “Glas javnosti” g. Amfilohije 25. marta svjedoči da je Đukanović pogazio svoju raniju “zakletvu” da će biti “vjeran SRJ” i neraskidivoj “državnoj zajednici Srbije i Crne Gore”. O tome srpski mitropolit Amfilohije Radović, uzurpator trona Sv. Petra Cetinjskog, ljutito, jer se osjećao obmanutim, svjedoči:
“Milo Đukanović je organizovao referendum 1992. godine i potpisnik je žabljačkog Ustava. On je sve vrijeme ustoličavao Slobodana Miloševića i bez njega Milošević skoro dva mandata ne bi mogao biti predsjednik savezne države. Đukanović je isplivao 1997. i 1998. godine na talasu zajedništva Srbije i Crne Gore i tako zadobio apsolutnu vlast. Sad je krenuo nekim novim putem koji je u suštini negacija svega onoga što je obećavao i radio poslednjih osam godina, i to je njegovo pravo, samo ne znam koliko je to dobro za Crnu Goru i njega kao čovjeka, da tu svoju prevrtljivost ugrađuje u biće Crne Gore” (Vidi o tome: P. Pašić, “Glas javnosti”, Beograd, 25. III 2001, Intervju Amfilohija Radovića, “Poslednji bastion boljševizma”).
Na koncu ovog povijenog vremeplova, relevantno je navesti ono što je antički (rimski) istoričar Amijan Marcelin, precizno, zapazio: “Istoričar koji svjesno prećutkuje događaje, vrši svjesnu obmanu kao i onaj koji piše o onome što se nije dogodilo”.
Za aktuelnu vlast u Crnoj Gori, kojoj gospodari režim Mila Đukanovića, istorija moderne Crne Gore i postojeće vlasti počinje 1997. godine. Ona, agitaciono-propagandno, hoće i misli da je moguće u istorijskoj nauci izbrisati, amnezirati i amnestirati njeno razdoblje od 1989-1997. Ali, eto, nije. Falsifikat, političke, izborne i druge režimske manipulacije i obmane pretvaraju se u paramparčad u sudaru sa utvrđenim i objektivnim istorijskim činjenicama. Istorijska nauka nije sredstvo propagande.
Bonus video:
