Sa konceptualnim albumom "Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band" (1967) nakon kojeg pop muzika više nikad nije bila ista, The Beatles su najdalje otišli u eksperimentisanju.
U trenutku kada je psihodelična kultura bila u punoj snazi, socijalna previranja najžešća, liverpulska četvorka je sve to društveno naelektrisanje i entuzijazam ispoljila na polju muzike: neophodnost da se nešto iz korijena promjeni, dovelo je do prve velike revolucije u svijetu popularne muzike, pošto se ona prava socio-politička nikada zapravo nije dogodila.
Autodestruktivni anarhizam avat-roka '60-ih bio je inkorporiran u najmelodičniji britanski pop. Album je bio potraga za granicom u kojoj se harmonija i buka, materija i antimaterija muzike sreću i kreativno prožimaju.
Kao rezultat takve “konspirativne” prirode benda (sempl “Pol je mrtav”, dva The Beatles benda na omotu itd.) koji je studio pretvorio u zvučnu laboratoriju, dobili smo album koji je najčešće u istoriji rok muzike bio krunisan titulom “najbolja ploča na svijetu”.
U tom smilu “Sgt. Pepper” je zajedno sa “Pet Sounds” najdalekovidije proširio vokabular onog što se do tada smatralo rock ‘n’ rollom
Kao sinteza različitih ideja “Sgt. Pepper” je strpljivo sniman i produciran šest punih mjeseci, a kada je izašao 1. juna, ostavio je zatečene one koji su prethodili The Beatlesima u sličnim težnjama, kao što su majstori svog zanata Fil Spektor i Brajan Vilson.
I dok je Makartni u stvari bio incijator progesivnih ideja “Sgt.Peppera”, Lenon je na osnovu njih u to vrijeme napisao tri svoje najuticajnije pjesme u karijeri: “Strawbery Fields Forever”, “Luci In The Sky With Diamons” i “A Day In The Life”.
“Sgt. Pepper” je masterpis baroknog senzibiliteta '60-ih. Složene harmonije, raskošni aranžmani i elegancija njegovih trinaest numera, postavio je nove standarde artistički orijentisanim autorima.
U tom smilu “Sgt. Pepper” je zajedno sa “Pet Sounds” najdalekovidije proširio vokabular onog što se do tada smatralo rock ‘n’ rollom. Na taj način je postalo model svim progresivnim pop albumima od “In The Court Of The Crimson King” (1969) do “OK Computera” (1997), ali ipak savršeni sklad melodije i eksperimentalizma, nikada nije bio tako prefinjeno i dosljedno postignut kao na “Sgt. Pepperu”.
Album se zadržao na prvom mjestu zvaničnih top lista dvadeset i dvije nedjelje u Britaniji i devetnaest u Americi. Danas nevjerovatno zvuči činjenica da je imao veliki komercijalni uspjeh iako je bio prilično radikalan, što znači da su njegovi autori bili zaista nezavisni u svakom pogledu.
Na "Abbey Road" (1969) The Beatles su bljesnuli neoklasičarskim sjajem
I dok se drugi nakon svih tih milionskih tiraža ne bi odrekao tolike slave i novca, The Beatles su časno ostali istrajni u beskompromisnom pravljenju muzike.
“Sgt. Pepper” je u tom smislu najhrabriji album svih vremena, a njegovi autori najdosljedniji rok muzičari XX vijeka, jer za razliku od mnogih radikalnih underground autora, oni su zaista mogli da ostanu bez mnogo toga.
”Sgt. Pepper” je klasik britanske psihodelije, kamen temeljac sofisticiranog senzibiliteta, poetika inteligentnog eksperimentalizma '60-ih. Zapanjuje činjenica da je u pogledu žanrovskih vratolomija ovo možda prvi pravi eklektični album.
Kao višeslojni spoj popa, rock ‘n’ rolla, svinga, ozbiljne i indijske muzike, on je konceptualni art ludizam, album sastavljen od pjesama/kratkih priča koje govore o usamljenim životima malih ništavnih ljudi.
U tom smislu posljednja numera sa albuma, epski monument “A Day In The Life” je jedan od najmoćnijih trenutaka u rok istoriji: ekstatička kulminacija čudnih ljudskih sudbina koje su stiješnjene na marginama novinskih naslova dnevne štampe najuzvišeniji je grand finale koji je neko ikada napisao u pop muzici.
Najzaslužniji za ovu kompleksnu šestomjesečnu avanturu snimanja “Abbey Road” u kojoj se pop muzika prožima sa klasikom, svakako je Pol Makartni
Na "Abbey Road" (1969) The Beatles su bljesnuli neoklasičarskim sjajem. Predivni zvuk njihovog posljednjeg albuma približio ih je perfekciji ozbiljne muzike. Kada slušamo ovu ploču, posebno njenu drugu stranu, jasno vidimo da pop muzika pokušava da napusti svoju strofa-refren formu i posegne za konačnim oslobođenjem i izađe iz svojih subkulturnih okvira.
Povezan u jednu maglovitu medley cjelinu, gdje se pjesme neusiljeno i neprimjetno pretapaju jedna u drugu, "Abbey Road" najeksplicitnije pokazuje ono što je Džordž Martin oduvijek primjećivao kod The Beatlesa: ovdje se ne radi samo o pjevljivim pop pjesmicama, već o nečem mnogo većem – klasičnoj muzici.
Iako je “Let It Be” (1970) zvanično zadnji, posljednji pravi album koji su napravili je raskošni “Abbey Road” (1969). Nažalost u sjenci “Revolvear” i “Sgt. Peppera”, on je završna riječ najvećeg benda na svijetu koji je znao da se nakon njega više nikad neće okupiti.
Trenutak kada se veličanstvena “Golden Slumbers” i “Carry That Weight” razvijaju u epsku “The End” (na kojem se nalazi vjerovatno najbolji rok solo svih vremena), postaje jasno da se radi o oproštajnoj poruci
Umjesto samosažaljenja, apokaliptične opskurnosti i senzacionalizma benda na izdisaju, oni su snimili veličanstvenu ploču. “Abbey Road” je prvo auto/meta-poetično pop ostvarenje a ne konceptualno djelo. U pitanju je album na kojem je bend zarobljen u svom studiju (naziv albuma) bio suočen sa nastajanjem prve rok simfonije.
I dok su na prethodnim albumima pokušavali da otplove u svijet psihodelije koristeći blagodeti studija kao još jednog instrumenta, sa “Abbey Road” The Beatles su tradicionalnim pristupom snimanju i komponovanju postigli genijalnu ekspanziju zvuka i forme.
Najzaslužniji za ovu kompleksnu šestomjesečnu avanturu snimanja “Abbey Road” u kojoj se pop muzika prožima sa klasikom, svakako je Pol Makartni. I dok je on aranžmanima konceptualno album doveo do razine remek-djela, a Lenon briljirao u svom narkotičkom snu (barokna ”Because”), Džordž Harison kao da je prvi put došao do izražaja.
Nebrojeno je puno autora koji su The Beatlese uzimali za uzor: od The Byrdsa, The Who i Pink Floyda, preko prog-roka, diska i panka do cjelokupne alternative (posebno brit-popa) i današnje evropske i američke komercijalne i indie muzike
Konačno kantautorski rame uz rame sa Lenonom i Makartnijem, Harison je potpisao dvije najprekrasnije pjesme na albumu; odu proljeću “Here Comes the Sun” i glamuroznu baladu “Something”.
Trenutak kada se veličanstvena “Golden Slumbers” i “Carry That Weight” razvijaju u epsku “The End” (na kojem se nalazi vjerovatno najbolji rok solo svih vremena), postaje jasno da se radi o oproštajnoj poruci.
Bend koji je toliko godina pravio muziku u kojoj će uživati još mnoge generacije, znao je da je došao kraj uz završne zvuke “The End”.
Ovo je jedini bend koji je podjednako uticao i na undergraund i mejnstrim
U pitanju je najdirljivi moment u rok muzici - izliv nedodirljivo prefinjene katarze u patosu: radi se o dirljivosti finala jednog albuma/benda koji se obraća publici, ali i sebi samima (“And in the end/the love you take/is equal to love you make”).
Kada bi se pravila lista svih bendova na koje su The Beatles direktno ili posredno uticali, nabrajanje bi bilo beskrajno.
Nebrojeno je puno autora koji su The Beatlese uzimali za uzor: od The Byrdsa, The Who i Pink Floyda, preko prog-roka, diska i panka do cjelokupne alternative (posebno brit-popa) i današnje evropske i američke komercijalne i indie muzike. Ovo je jedini bend koji je podjednako uticao i na undergraund i mejnstrim!
Primijetio bih još jedan fenomen kada su u pitanju The Beatles. Danas kada neki novi ili stari bend pokuša da oponaša bilo koji svoj omiljeni bend, on je već unaprijed etiketiran kao puki plagijat. Jedini izuzetak je kada se to uradi sa The Bealtlesima.
U tom smislu može se reći to da muzika liverpulske četvorke posjeduje univerzalan jezik koji svi razumiju. Drugim riječima, to je klasika koja je udarila temelje cjelokupne pop muzike kakvu danas poznajemo.
Bonus video:
