Pojam homoseksulanosti
Homoseksualnost se danas definiše kao varijanta ljudske seksualnosti.
Ono što homoseksualce razlikuje od većine ljudi je njihova seksualna orjentisanost na pripadnike istog pola. Dobronamjerni će reći da je to i jedina razlika, ipak, homoseksualci proživljavaju drugačija životna iskustva od heteroseksualne većine. Činjenice govore sljedeće: „Homoseksualnost je od svih seksualnih varijacija najsličnija heteroseksualnosti“ – Kockott.
U laičkoj javnosti ukorijenjen je stav da je homoseksulanost bolest. Naravno da nije riječ o tome. Rađene su naučne studije koje dokazuju da homoseksualci ni u jednom parametru zdravlja ne odstupaju od prosječne populacije. Drugim riječima, niti su zdraviji niti bolesniji, od ostalih ljudi.
Percepcija bolesti na ličnom planu uvijek je povezana sa izvjesnim stepenom patnje. Homoseksualci pate zbog svoje seksualne orijentacije samo ukoliko i onoliko koliko okolina ima negativan stav prema ovoj pojavi.
To što je homoseksualnost rijetka pojava, nikako ne može biti argument u prilog tvrdnji da je homoseksualnost bolest. Natprosječno inteligentnih ljudi takođe u populaciji ima malo, pa ih niko zbog toga ne proglašava bolesnim.
Homoseksualnost je potvrđena u prirodi
Ima stavova pojedinaca kako je homoseksualnost neprirodna. To je uvreda za njeno visočanstvo prirodu: gdje god imate seksualnost imate i homoseksualnost. Praktično nema životinjske vrste od amfibija pa do čovjeka, a da u okviru nje nije primijećena homoseksualnost.
Pisana istorija ljudskog roda u svim epohama bilježi i homoseksualnost. Takođe se ne može reći da je homoseksualnost greška prirode, jer takve greške ispadaju iz lanca reprodukcije vrste kao neprilagođene.
Pogrešno je tvrditi da homoseksualci nemaju udjela u opstanku ljudske vrste. Ne zaboravite da je čovjek socijalna životinja. Dijete čiji je stric homoseksualac imaće dva oca, jer homoseksualni stric sve čini da njegov bratanac što bolje prođe u životu i dalje prenese najsrodnije mu gene. Oslobođeni brige oko sopstvenog potomstva, homoseksualci mogu svoju energiju da usmjere u aktivnosti od kojih profitira društvo.
Poznati su primjeri velikih vojskovođa, naučnika, umjetnika i dobrotvora. Možda smo, zaslijepljeni sebičnim materijalizmom postsocijalističkog društva zaboravili da postoje humanitarne vrijednosti od opšteg interesa.
Treba uzeti u obzir da ova priča o korisnosti homoseksualnosti za opstanak vrste nosi u sebi rizik od vrijednosnih projekcija tipa dobar ili loš seks. Pa bi dobar bio samo onaj koji je koristan. Seksualnost za ljudsku vrstu nikako ne može da se svede samo na reproduktivnu funkciju. Seks ljude povezuje, podstiče bliskost i familijarnost, mnogima pričinjava veliko zadovoljstvo i doprinisi zdravlju.
Još jedna od predrasuda je da homoseksualci zavode maloljetnu djecu. Ogromna većina pedofila su heteroseksualni odrasli muškarci pa ipak nikome ne pada na pamet da heteroseksualne muškarce zbog toga paušalno sumljiči. Objekat seksualne želje homoseksualca je seksualno zrela odrasla osoba sa izraženim atributima muške seksualnosti, obično heteroseksualno orjentisana. Izuzetak su homoseksualci koji su istovremeno i pedofili, a to je, srećom, rijetka pojava.
Vaspitanje i homoseksualnost
Neka činjenice govore: među usvojenom djecom, koja su rasla sa homoseksualnim očevima ima isti procenat kasnijih homoseksualaca kao i među djecom koju su odgajali heteroseksualni roditelji (Kaplan et al.1990).
Jedino što mogu da proizvedu teorije koje nastanak homoseksualnosti objašnjavaju vaspitnom greškom, je da roditeljima takve djece podmetnu kompleks krivice koji oni ničim nisu zaslužili. Kada me roditelji homoseksualaca pitaju šta su to pogriješili u vaspitanju, moj odgovor je : „Sigurno mnogo toga, ali ništa što bi od vašeg sina napravilo homoseksualca.“
Jedan rođak mi je pričao kako je njegova majka htjela u zemlju da propadne kada je vidjela kako on došavši sa porodicom iz Beograda u Herceg Novi na odmor, baca smeće i prostire veš. Ona ga je učila da to muškarci ne rade, ali žena ga je prevaspitala. Nije mi poznato da je do sada nekome pošlo za rukom da homoseksualca prevaspita u heteroseksualca.
Feminino ponašanje dječaka prije puberteta nije pokazatelj kasnije homoseksualnosti. Mali procenat ovakve djece postaju homoseksualna. Osim toga, iskustvo nas uči da femininost nikako ne mora da prati homoseksualnost. Filipu Makedonskom je 338 god. pne. bila potrebna čitava armija da bi osvojio grad Tebu, koji je do poslednjeg čovjeka branio tzv. „sveti bataljon“, sastavljen isključivo od tri stotine i te kako maskulinih homoseksualaca. Ali, ima i suprotnih primjera. Interesantan je slučaj princa Eugena, „plemenitog viteza“ turskih ratova (1663-1736). Eugen je bio maloga rasta, nježne građe, njihao je kukovima kada hoda i bio izrazito feminiziran u gestikulaciji. Zvali su ga „madam Simone“ i na bečkom dvoru je bio predmetom izrugivanja sve do trenutka nacionalne katastrofe 1683 kada je turska vojska stala pred kapije Beča.Tada je neugledni i feminizirani princ dobio priliku da preuzme komandu nad armijom i da pokaže svoje strateške sposobnosti potukavši Turke, goneći ih sve do Beograda koji je na kraju i oslobođen. (Otuda okupaciono ime Beograda u II sv. ratu Prinzeugensburg)
/Kraj prvog dijela/
Bonus video:
