“Naš posao je ubijanje nacista. I rođače, posao cvjeta.” Tako je rekao Bred Pit, u ulozi poručnika Alda Rejna, u filmu Kventina Tarantina “Prokletnici”.
Pet godina kasnije, a skoro 70 godina poslije Drugog svjetskog rata, Pit, privatno opsjednut Drugim svjetskim ratom, vraća se u borbu u filmu “Fury”, igrajući vođu američke tenkovske posade koja se bori na putu kroz Njemačku u proljeće 1945. Njegov lik, narednik Don Kolijer (nadimak mu je Wardaddy - Ratni tatica), je iznureniji, ćutljiviji momak od Rejna, veteran prekaljen u borbama u Africi.
Dok saveznici vode završne bitke na evropskom tlu Wardaddy upravlja tenkom “šerman” i petočlanom ekipom vojnika koja pokušava da se probije preko neprijateljskih linija kako bi izvršila zadatak. Ratna drama “Fury”, snimljena prema istinitom događaju, koju od juče može da vidi i podgorička publika, na prvom je mjestu po gledanosti u sjevernoameričkim bioskopima tokom proteklog vikenda.
Film je zaradio je 23,5 miliona dolara u vikendu premijere. Američki kritičari ističu da režiser i scenarista filma “Fury” Dejvid Ejer, ima linearniji i doslovniji senzibilitet od Tarantina, ali ubijanje nacista je i ovdje žustro. A zašto i ne bi trebalo da bude? Svijet je komplikovano mjesto, i rat, kao predmet romana i filmova, često predstavlja klupko moralne dvosmislenosti i magli zabune.
Ali dok borba saveznika protiv Njemačke ponekad može da otvori komplikovana pitanja u vezi sa ciljevima i sredstvima, istovremeno zadržava etičku jasnoću, pravednost, u crnobijelom filmskom komercijalnom svijetu u kojem nacisti kao jedini stvarni likovi, uz zombije, vanzemaljce i orke, uvijek zaslužuju istu sudbinu koja ih snalazi. Pita u filmu publika prvi put vidi u sceni kako skače iz svog tenka, hvata se u koštac sa njemačkim oficirom i ubada ga u oko.
Onda smiruje lijepog bijelog konja pokojnika i pušta ga preko bojnog polja. Kasnije, on će narediti egzekuciju SS oficira koji je upravo predao, nakon konstatacije da je odgovoran za smrt djece. Scene ubistava su prikazane kao izraz sumorne neophodnosti, i režiser Ajer, ulazeći ambiciozno u novi žanr, nalazi način da snimi prizore nasilja koji su istovremeno i žestoki i jednostavno neizbježan dio svakog rata.
Priča o pobjedi nad samim sobom
Kao i mnogi drugi filmovi nastali poslije “Spasavanja redova Rajana”, i ovaj naglašava haotičnu neposrednost bitke, insistirajući na autentičnosti i vjerodostojnom predstavljanju krvoprolića: glave “isparavaju” od udara minobacačkih granata, ruke i noge prekidaju rafali iz automatske puške.
Ljudsko meso je ugljenisano i iskidano gelerima. U cijeloj ovoj nihilističkoj slici ratne klanice nazire se staromodna slika vojničkog voda, osjećajna i vrhunski odglumljena priča o muškom zbližavanju u nevolji.
Wardaddy, arhetipski vođa tima, tvrd i miran, sa tužnim očima koje svjedoče o strašnim stvarima koje je vidio, zadužen je za četiri druga čovjeka, a dugo vrijeme koje zajedno provode u stalnoj opasnosti i ograničenom prostoru tenka, stvara atmosferu grube i nepretenciozne intimnosti.
“Fury”, koji nosi naslov po imenu ispisanom na cijeni velikog tenkovskog topa više je serija napetih i fokusiranih epizoda, a manje epska priča, više je borba za lične, intimne ciljeve, a manje za veliko.
Bonus video:
