FM MirDa: Edukativni karakter u setovima jednako važan

Damir Murseljević nastupa pod pseudonimom FM MirDa već je poznat publici koja voli i u klubovima da uživa u dobroj muzici. Na nastupima mu, kako kaže muzički izbor služi kao komunikativni stimulans koji adekvatno popunjava nevidljive rupe u prostoru, pa mu nije teško da “natjera” publiku na ples, a nada se da će tako biti u petak 25. januara u klubu Tarantino, kao i dan kasnije u lokalu “Gemiš”. U svijet puštanja muzike ušao je preko autorskih emisija na radiju ”Free Montenegro”, da bi nastavio na Cetinju tokom studentskih dana. U periodu od 2000. do 2004. muziku je puštao u klubovima ”Twin Peaks” i ”Yellow moon”, kao i u bifeu Kraljevskog pozorišta Zetski dom, a u razgovoru za Kroz grad otrkiva šta publika može da očekuje na ovonedjeljnim nastupima.

Tokom sedmice imaćeš priliku da se družiš sa publikom kroz nastupe u Tarantinu i Gemišu. Po čemu će se razlikovati ta dva nastupa?

Realno gledajući, otkada sam počeo da puštam muziku, što na radiju, što po gradskim klubovima i kafeima, a to je nekih skoro 20 godina od studentskih dana na Cetinju i Radija Free Montenegro, uvijek sam se držao toga da plasiram različitu muziku ne robujući bilo kakvim žanrovima. Uvijek je to bilo nešto “miješano”, od svačega pomalo, uz logične skokove od crnog funk-hip hop zvuka, preko slušljive elektronike, pa do indieja ili nekih drugih mainstream pjesama zgodnih za datu priliku. Zato se svi moji nastupi godinama unazad zovu Mish Mash (trenutno u Tarantinu pod nazivom Mish Mash Solubile) ili “Geschmachsache/It’s a Matter of Taste/Pitanje je ukusa”, kako uglavnom imenujem nastupe u Gemiš baru. Što se tiče Tarantina, koji je svakako samim konceptom drugačiji od Gemiš bara, uglavnom se trudim da publici plasiram melodije prijatne za uho, ne previše naporne “radio friendly” pjesme uz koje mogu lagano pijuckati piće, eventualno se gibati ili jednostavno uživati u datom trenutku bez nekog naročitog ludovanja. U Gemiš baru, gdje uglavnom radim “It’s a Matter of Taste” koncept, non-stop prelazeći sa žanra na žanr u odnosu na tip publike koja je u datom trenutku prisutna i prihvata vajb. Ove subote radim nešto malo drugačije iz prostog razloga što sam sam sebe ograničio na “domaći” zvuk tj. muziku koja dolazi sa ex-Yu prostora i sve to pod nazivom “Domestic Disturbance”.

Dešava se da puštaš muziku i radnim danima, koliko su ti setovi drugačiji u odnosu na one vikendom?

Pa svakako da ima razlike, mada opet ne prevelike. To sve zavisi od publike i samog mjesta gdje radim. U pitanju je uglavnom laganiji, više cool i “radio friendly” fazon muzike, osim ako se ne radi o nekoj specijalnoj večeri ili zadatom konceptu koji podrazumijeva drugačiji pristup.

S obzirom da si i veliki kolekcionar ploča, da li isključivo puštaš na nastupima muziku sa ploča i u čemu je razlika u odnosu na ostale opcije?

Naravno da ne uspijevam uvijek da puštam sa ploča, to zavisi od mjesta gdje radim i od datih uslova. Trenutno i u Tarantinu i u Gemišu jesam u mogućnosti, tako da to uglavnom jeste tako. Lično mi je uvijek draže da radim na gramofonima, jer se ljepše osjećam kada biranjem ploče koju ću pustiti nekako uspostavljam direktni kontakt sa muzikom, specifičan i sebi svojstven odnos. Dosadno mi je i jednolično kad moram da radim sa dugmićima od kontrolera, kompjutera i sličnih gadgeta. A i zvuk sa ploča je jedinstven i krajnje autentičan.

U posljednje vrijeme i kupujem ploče razmišljajući o kolekciji za kućno slušanje, ali i zbog radijskih emisija i setova koje pravim, kao i javnih nastupa po klubovima.

Posljednjih godina sve je više onih koji se bave DJ-ingom. Koliko je teško izboriti se sa konkurencijom?

U jako kratkom periodu u Crnoj Gori se pojavio veliki broj samoproklamovanih DJ-eva (ali i fotografa). Masa ih je stvarno. Lično sebe nisam nikad smatrao za DJ-a. U prefiksu mog imena s kojim nastupam jasno piše FM, a to nije slučajno. Uvijek se i postavljam kao radijski DJ. Jedan od razloga za to je i respekt prema onima koji su odavno u tom poslu i u pravom smislu riječi DJ-evi u Crnoj Gori već godinama unazad, pa i van granica naše zemlje, poput Gilerza, Igora Stanovnika, Sema, ostalih iz ekipe Beat at Joe’s i drugih. Iako se, naravno, može ozbiljno računati i na ponekoga iz nove generacije. A, ja sam jednostavno osoba koja dovoljno poznaje muziku da je može u određenom trenutku na specifičan način plasirati publici i u odnosu na njeno raspoloženje mijenjati style i pravac kojim će ići izbor pjesama. A važan segment u svemu tome je što kada puštam muziku razmišljam i o nekoj vrsti edukacije publike. Dosta je loše muzike i papazjanije u posljednje vrijeme, stoga je taj edukativni karakter u mojim setovima jednako važan.

Da li je teško na nastupima natjerati goste da zaplešu?

U principu i nije. Publiku treba posmatrati i lagano puštajući određene numere zaključivati kuda ići dalje, šta im sljedeće ponuditi, a pritom ih zainteresovati da ostanu tu sa tobom, zapjevaju ili zaigraju, svejedno je. Sama činjenica da se u mojim nastupima često skače sa žanra na žanr govori o tome da za klasični ples, u pravom smislu te riječi, kod mene baš i nema mjesta. Nekako, kad zovete FM Mirdu da pušta muziku znate šta da očekujete; specifični, njemu svojstven muzički “mélange”. Recimo da moj muzički izbor služi kao komunikativni stimulans koji adekvatno popunjava nevidljive rupe u prostoru.