Mladi crnogorski reditelj Milorad Milatović nedavno je osvojio nagradu za svoj kratki studentski igrani film „Neko treći“, koji je prikazan na filmskom festivalu Arte Mare gdje je i proglašen za najbolji film u takmičarskoj kategoriji mediteranskih filmskih škola.
“Film prati devetogodišnjeg dječaka Vanju koji očajnički vapi za majčinskom ljubavlju i brigom, a koja mu je uskraćena usljed ljubavnih problema s momkom kroz koje lik majke prolazi”, navodi se u opisu.
Mladi autor u razgovoru za “Vijesti” otkriva da se i kroz sami naziv filma može naslutiti njegova tematika koja se, ipak, u jednom trenutku okreće i nastavlja u suprotnom smjeru od pretpostavljenog, a “neko treći” mijenja uloge...
Milatovićevo djelo je nastalo u produkciji Fakulteta dramskih umjetnosti Cetinje kao njegov završni rad na osnovnim studijama, na predmetu filmska režija... Uloge tumače: Ognjen Ćetković, Ana Vučković, Jelena Đukić, Zoran Vujović i Petra Đurišič.
Producent filma je Miljan Vučelić, direktor fotografije Ivan Čojbašić, scenario potpisuje Sara Đurović, montažer je Ivan Zirojević, snimatelj zvuka Miloš Boričić, dizajner zvuka Antonio Toni Andrić, dok je postprodukciju slike radio Dušan Vuleković.
Arte Mare je festival mediteranskog filma koji se ove godine realizovao po 38. put. Festival je stacioniran u srcu Sredozemnog mora, na francuskom ostrvu Korzika, a održava se svake godine tokom oktobra, u gradu Bastija. U studentskoj selekciji festivala, uz crnogorski film “Neko treći”, bilo je selektovano još šest filmova. Žiri festivala koji je dodijelio nagradu za najbolji film u takmičarskoj kategoriji mediteranskih filmskih škola činili su: Anne de Giafferri, Fabien Ara, Jérémy Banster, Franck Lidon i Mourad Moussaoui. Film je “izguran na mišiće” i entuzijazam, pa je Milatović zbog toga posebno ponosan na nagradu, ali i zahvalan svima koji su učestvovali u projektu.
O svom ostvarenju, kao i o utiscima nakon nagrade, ali i položaju mladih autora koji su na početku svoje karijere, Milatović govori za “Vijesti”.
Kakvi su tvoji utisci nakon osvojene nagrade, koliko te onda podstiče i motiviše s obzirom na to da si mlad, dokazano talentovan i na početku svoje karijere?
Ova nagrada je značajna prvenstveno jer predstavlja afirmaciju za uloženi trud cjelokupnog kreativnog tima koji je učestvovao u stvaranju filma, a veći dio tima je to radio iz entuzijazma, predusretljivosti i bez honorara. Takođe, ona je za mene podsticaj za daljnji rad jer ublažava sumnje u sopstveni rad s kojima se suočava većina ljudi, naročito mladih, koji se bave ovim i srodnim poslovima. Svakako te sumnje i samopropitivanja treba da postoje u određenoj mjeri koja nije parališuća jer podstiču kontinuiran progres s novim radovima.
U ovom filmu se baviš porodičnim odnosima, odrastanjem u određenim okolnostima usljed kojih devetogodišnjem dječaku fali pažnje, majčinske pažnje. Šta te je podstaklo na to da centar radnje bude baš porodica?
Porodica kao društvena grupa predstavlja ambivalentan činilac života, jer je istovremeno bedem sigurnosti i sinonim za toplotu, i bezrezervnu podršku, a sa druge strane pitanje je koliko je ta podrška bezrezervna, a koliko porodica pojedincu nameće svoju dinamiku, vrijednosti i guši individualnost. Porodični odnosi su uvijek puni dinamike, apsurdnosti, iznevjerenih očekivanja, topline, razočarenja, razumijevanja i nerazumijevanja. Smatram da upravo zbog ovakvog karaktera porodica predstavlja neiscrpan izvor inspiracije i da je to tematika koja komunicira sa svima bez obzira na starosnu dob, milje, afinitete i stavove gledaoca.
Takođe, gledanje filmova i poštovanje rada reditelja koji su se bavili porodičnom tematikom i porodičnim odnosima u svojim filmovima na mene je uticao tako da promišljam tu temu, ali i njihov rad, pa i da se sam bavim istom u svojim dosadašnjim studentskim radovima.
Šta ti je bilo najizazovnije, u rediteljskom smislu, da postaviš u ovom filmu?
Najizazovnije je bilo okupiti ekipu koja će „izgurati film na mišiće“ i entuzijazam jer je ovo studentski rad, a znamo da su budžeti u proizvodnji profesionalnih filmova kod nas skromni, a u studentskim djelima oni praktično i ne postoje. U samom radu najizazovnije je bilo raditi s desetogodišnjim polaznikom škole glume, Ognjenom Ćetkovićem, jer su se rad, pristup i glumačke indikacije morali prilagoditi njegovom uzrastu.
Film se zove “Neko treći”, pa da li možda i sam naziv aludira na prisustvo neke treće osobe koja “krade” ljubav i brigu majke dječaka Vanje? Koliko je porodica, nekada sa svim svojim anomalijama i disfunkcionalnostima, a kojih svuda ima, inspirativna tema? Koliko je teško ili lako predstaviti je gledaocima, a da to bude i originalno i blisko?
Upravo kao što ste pretpostavili; naziv „Neko treći“ aludira na osobu, odnosno, konkretno na lik majčinog momka koji „krade“ njenu ljubav, pažnju i vrijeme od dječaka. Sam naziv upućuje na dinamiku međuljudskih odnosa koji može da teče jednim smjerom, ali ta dinamika se ruši pojavom treće osobe i uspostavlja se nova dinamika. Kasnije, tokom filma, dječaka u odsustvu majke čuva dadilja Vesna koja dječaku pruža pažnju i naklonost koja mu nedostaje. Prema njoj dječak razvija naklonost, no po povratku majke lik Vesne očekivano odlazi, a majka koja je svojim povratkom narušila odnos između dječaka i dadilje postaje taj „neko treći“.
Kao mladi reditelj, imaš li neke teme, pristupe, neke stvari vezane za film koje su ti posebno interesantne i planirate im se više posvetiti?
Što se tiče tematskog okvira u svojim dosadašnjim studentskim radovima sam se uglavnom bavio temama odrastanja, usamljenosti i porodične disfunkcionalnosti ili barem naznakama iste. Ali ne smatram da će to nužno determinisati moj daljnji rad, pošto su mi tematska interesovanja raznolika, pa samim tim sa svakim novim filmom postoji mogućnost okretanja potpuno drugačijoj tematici.
Smatram da sam u svom pristupu i radu prilično otvoren da čujem savjete i sugestije saradnika kao i da prihvatim kompromise koji neće narušiti kvalitet filma.
Takođe, mogu reći da su me produkcione neuslovnosti na nekim skorijim projektima primorale da se uhvatim u koštac i sa montažom o kojoj do skoro nijesam imao mnogo praktičnog znanja, a sada mi je plan da tu vještinu dalje i više produbljujem, kao i rad na drugim elementima koji se tiču postprodukcije filma.
Koliko je teško/lako mladom reditelju u Crnoj Gori da dođe do svog mjesta u društvu, u profesionalnom smislu, da se dokaže i afirmiše? Pruža li se dovoljno prilika za rad i ima li podstreka za sve to?
Mislim da je formiranjem Filmskog centra Crne Gore, dobrim radom i rukovođenjem pomenute institucije obezbijeđen mnogo bolji ambijent za bavljenje filmom u Crnoj Gori nego što je to bilo u skorijoj prošlosti. Relativno čestim konkursima namijenjenim za sufinansiranje različitih filmskih formi, rodova kao i faza u filmskoj proizvodnji u mnogome je olakšano bavljenje filmom i pružena je prilika svima, pa tako i mladima. Uvezanost sa regionalnim produkcijama kao i evropskim fondovima je takođe na zavidnijem nivou. Sa druge strane još uvijek se suočavamo s odsustvom profesionalnog i školovanog kadra na mnogim bitnijim pozicijama u proizvodnji filma pa smo često primorani da saradnike tražimo u regionu.
Takođe, mišljenja sam da još uvijek nije ostvarena atmosfera da se mladim rediteljima koji izađu s fakulteta pruži dovoljno prilike za kontinuiranim radom na profesionalnim filmskim setovima u funkciji pomoćnika i asistenata kojim bi stekli određeno praktično iskustvo, što je neophodno za daljnji razvoj mladog reditelja, prije nego sam ostvari mogućnost profesionalnog rada na debitantskom dugometražnom filmu.
Bonus video:
