Multimedijalna manifestacija “Festival vjetra” u Tivtu nastavljena je koncertom saksofon kvartera “Quattro Staggioni” koji čine učenici Srednje muzičke škole iz Tivta.
Djela Mocarta, Brauna, Geršvina, Bramsa, Brusa, Elingtona na nastupu u Zbirci pomorskog nasljeđa Porto Montenegra, interpretirali su Filip Kovačević, Vojin Marković, Teodora Božović i Goran Čelanović iz klase profesora Gorana Turkalja. Na istom mjestu održan je i prvi u nizu događaja iz edukativnog prigrama “Festivala vjetra” - predavanje na temu “Međe i fortece - mrkeri bokeljskog pejzaža”, a priča o tradicionalnoj vještini graditeljstva međa u kanmenom suhozidu, odnosno impresivnom graditeljskom poduhvatu pravljenja golemog fortifikacionog sistema u Boki od prvih decenija 19. do prve decenije 20.vijeka, privukla je veliki broj zainteresovanih posjetilaca.
O gradnji kamenom u suhozidu govorio je istaknuti hercegnovski planinar, arheolog i speleolog Željko Starčević, jedan od najboljih poznavalaca starih bokeljskih sela u zaleđu zaliva i objekata tradicionalnog ruralnog graditeljstva. On je pokazivao različite načine gradnje kamenom po svijetu, fokusirajući se na iskustva sa Mediterana, a posebno na zaleđe Boke. Starčević je naročito akcentovao važnost očuvanja tehnike suhozidne baštine, ali i potrebu njene valorizacije.
”Suhozid nije nastajao, jer je nekom bilo lijepo slagati kamen na kamen. Sve je imalo svoj ekonomski razlog i da bi se danas obnavljao, uz to što je lijepo i što znamo da ga trebamo štiti, mora postojati ekonomska pozadina. Naš je cilj da prepoznamo gdje je tu niša koju možemo iskoristiti da zadržimo suhomeđu i da je valorizujemo, ali ne i da je ukalupimo. Sve što se ukalupi postaje mrtvo i onda može postati samo muzej, a od muzeja imamo naplatu ulaznica i to je to. Kada nešto ima život, onda ima prirdonu evoluciju i nastavlja da živi. Prilagođava se turističim potrebama i vremenu. Za sada malo šta osim turizma može se konstatovati da je realna pokretačka snaga za održavanje suhozida”, istakao je Starčević koji je ukazao i na brojne ekološke prednosti korišćenja prirodnog materijala kakav je kamen, u odnosu na vještački, poput betona.
Sve što se ukalupi postaje mrtvo i onda može postati samo muzej, a od muzeja imamo naplatu ulaznica i to je to. Kada nešto ima život, onda ima prirodnu evoluciju i nastavlja da živi...
Publici je o impoznatnom fortifikacionom sistemu “Tvrđave Boka” - zamišljenom i izgrađenom da od napada sa kopna i mora štiti drugu po veličini i važnosti najveću austrougarsku vojnopomorsku bazu na Jadranu, u zalivu Boke Kotorske, govorio jedan od najboljih poznavalaca ovog sistema, pukovnik u penziji Radojica Pavićević, autor monografije “Werk - austrougarske tvrđave u Crnoj Gori”.
Kroz priču i video-prezentaciju, on je ukazao na fascinantne vojne, ali i građevinsko-inženjerijske aspekte ovog kompleksnog sistema kojeg je pred Prviusvjetski rat, činilo devet utvrđenih gradova, četiri oklopljena fora, 28 forova različitih vrsta i namjene, četiri zaprečne tvrđave, devet forova-baterija, po dvije torpedne, odnosno flankirne baterije, 13 zaprečnih utvrđenja, 22 baterije polustalnog tipa, 20 karaula, dvadesetak raznovrsnih kaarni, dva utvrđena logora, četiri stražarska broda, jedan aerodrom, hidroplanska stanica, vojnopomorski arsenal i čitav niz prateće infrastrukture - nekoliko stotina kilometara kolskih i pješačakih puteva, osmatračnice, vodovodi i cisterne, vojna bolnica, radio stanica Klinci, signalne stanice, balonarska baza, skladišta, radionice, magacini, žičare, groblja, krematririjumi za spoaljivanje otpada, čak i sportski tereni, crkva, kino i pozorišna dvorana i ostalo.
Pavićević je posebno naglasio činjenicu da su austrougarski vojni planeri i inženjeri čitav ovaj kompleksan sistem koji je građen duže od 100 godina, pozicionirali u prostoru i napravili na način da su maksimalno koristili i poštovali sve prirodne karakteristike terena i reljefa na kojem su gradili.
Bonus video:
