Od ‘kategoričnog imperativa’ (Kant, etičko postupanje prema maksimi za koju želimo da postane opšti zakon) do - `imperativa profita` kojeg izdaje/nalaže Imperija, kao opšte uređenje maksimalizacije rada koji je odmah već dužan sve isporučuti/prebaciti na tržište, gdje se odvija najprljavija i najlukavija zamisliva igra, gnusnija od prirode medija koji ‘žive’ od katastrofalnih vijesti, od šokova koji se primjenjuje na društveno tijelo, na mentalitet masa koje su gladne onoga što im oblikuje život kao trivijalni proizvod koji se troši kao istorija informacije. Da: senzibilniji oblik moći, onaj što radi ispod radara, koji ostaje neopažen, dublje erodira našu supstancu, etičku kao i estetsku, jer ništa se tako nije pornografisalo kao reprezentacija, ‘ikonologija’ samog 21. vijeka, vremena kad samo ono - probitačno, okretno, frenetično fulirano i super efektno biva uzeto za semantiku predstavljanja, ostatak je škart koji se baca na periferiju, izvan centrizma koji vrvi od hibridizovane građe, ‘integralne realnosti’ (Bodrijar) u kojoj je slika sloj površnog, poruka, motivaciono menadžerska parola. Rad, dakle, nije dio života, sâm život je rad koji se otvoreno eksploatiše ili se odbacuje kao skroz i dokraja neupotrebljiv.
Planetarno popularne zvijezde nemaju zanimanje, pojavljuju se i na sebe privlače pažnju kao agensi koji generišu pogled na svijet (ideologija poznog kapitalizma usredsređuje se na oblikovanje mladih, koji se uveliko već koriste (ili se ona koristi njima) komunikacijom u kojoj jezik prenosi siromašni sadržaj, to je - ruinirana retorika redukovana na rad aplikacija, raznih emotikona, vizuelno slatkih i nevinih, kao da ih je kreirao neki novi Dizni koji se itekako razumije u stanje onoga koji ulazi u adolescentni, turbulentni period u kojem sve vrši uticaj), moda je samo dekor biznisa, u kojem gospodari prava perverzija: kad sestre Kardašijan uđu u Operu u Beču (Wiener Staatesoper), taj gest je pokušaj - rijalitizacije visoke kulture - te prema tome, kad jedan kolumnista koji ima uticaja, napiše kako je Bečka aristokratija pokazala nešto od neiskorjenjivog rasizma, to je obična ali opasna manipulacija sa osjetljivim pitanjima, jer, ono što zaista zanima jeste sledeće: koliko, uistinu, najprodavaniju i vrlo vjerovatno porodicu koja je izvršila uticaj na savremeni, postmoderni kolektiv, interesuje muzika Betovena koja se izvodi u spomen na Fon Karajana? (Nije li to prije pokušaj komercijalizacije klasike, pop-elitizam, unošenje duha L. A. u srce Beča, razgradnja visoke kulture na - medijski trač, senzaciju, privođenje, dakle, Betovena - modnoj mašineriji u kojoj sve biva modelom šou-biznisa, amerikanizacija proizvoda?) Ipak, totalna profanacija mora naići na mjesta koja su, ipak, dovoljno otporna na to da se preko njih vrši flert sa popularnom, masovnom kulturom, za koju je Rolan Bart primijetio da je malograđanska, što bi se u sadašnjem kontekstu tumačilo kao - buržujski, snobovski, elitistički stav, no, otkako je televizija postala Istorija umjetnosti, otada je umjetnost u povlačenju, ili kako bi to sročio jedan kritičar kulture zabave - u igri je vlastitog nestanka sa kojim bi da proizvede potonji znak zavođenja. Na tragu toga dodajemo: imperativ profita kadar je svemu ‘udariti’ cijenu, grčkoj skulpturi kao i žutoj patki koja je maskota, budući da mediji jesu u funkciji fragmentacije i sintetizacije svega i svačega, što je daleko od interpretacije, suprotno, to je upravo - nametanja finalizivanog proizvoda koji se ne može interpretirati jer otvoreno pokazuje da je - neskriveno ništa - proizvod namijenjen brzoj potrošnji, laka konstrukcija koja se konzumira jer ne pretenduje na istorijski upis.
Džef Kunsova skulptura uspješno je lansirana na Mjesec, umjetnik je zamijenio, dakle, muzej staklenom kutijom, učinio da se ‘orbitalizuje Art’, pošalje poruka koja nije dio istraživačke misije Imperija; pa ok, kad već NASA sprema za svoje kosmonaute nova odijela marke `PRADA`, zašto i ovaj majstor lijepe umjetnosti, ovaj mag komercijalnih djela i ovo ime koje je imperija u svijetu umjetnosti, ne bi (oda)slao svoje skulpture u nove predjele, što jeste fantastika, nova nauka, estetika u kapsuli, satelizovana estetika i estetika koja doslovno gravitira, osvajajući Mjesec preko tehnologije koja postaje sama sebi granica, ali izvan onoga što se da pojmiti. To je spektakularizacija na najvećem nivou, što će reći ekspanzija ‘estetike’, poduhvat kojeg se poduzima film, sa Tom Kruzom koji će biti prvi glumac poslat u svemir, do sada je to bio studio, simulacija, kompjuterizacija, sada će to biti real realnost, hiperrealnost, više od glume, čak svojevrsni kraj glume, možda i nova era Holivuda, svakako da više ništa neće biti isto sa filmom, koji se može posvetiti čistoj umjetnosti i temi pojedinca, ogoljenog života zahvaćenog biopolitikom, ili upravo kritikom te ozvjezdane misije u koju se zaputila sedma umjetnost.
Uglavnom, crpeći inspiraciju iz Mjeseca, Kunsova skulptura sadrži 125 malih skulptura prečnika 2cm, koje prikazuju 62 faze Mjeseca ugledanog sa zemlje ili drugih ‘tačka’ iz svemira, svaka od njih nosi ime po jednoj od ikona moderne civilizacije, od Da Vinčija do Dejvid Bouvija i Vorhola, preko Gandija do Markesa (obratimo, začas, pažnju kako se najistaknutija imena iz oblasti nauke i umjetnosti brendiraju kao proizvodi koji služe u krajnje komercijalne svrhe, tako da nimalo ne bi čudilo da se ubrzo Njutn počne ‘doživljavati’ i s njime se trgovati kao kakvim strip herojem, to jeste proces u kojem se popularizuje i pretvara u zabavu sve što je dostiglo civilizacijsku vrijednost). Tako da Džef Kuns kao nesumnjivo ubjedljivo najbogatiji živi umjetnik (taj projektant milionski vrijednih proizvoda koji od Menhetna do Mjeseca osvajaju prostor za djelo koje već time osvaja/zagospodaruje tržištem, svijetom, dakle čitavom umjetnošću koju sažima u sebi, jer ona je više nego planetarna, ona je - buduća, ona koja dolazi i koja već sada postavlja granicu za koju se ne zna da li je uopšte moguće oponašati a kamoli oboriti, u toj orbitalizaciji, još jedino što preostaje jeste da počne kružiti oko same planete kao - izložba koja je u toku), projektom je više nego zadovoljan, njime je proširio polje umjetničkog djelovanja, koja je lansirana u letilici ‘Odiseja’ ili ‘Odi’ - ‘IM-1’, što kad se čita zaliči na kakvu svemirsku formulu, algoritam, šifru, što i jeste, budući da sve u krajnjem ima za cilj reklamirati svetlosnom brzinom napredujuću supertehnologiju, naročito ta tehnoestetika, događaj koji iznova ponavlja staru mantru šefova najuticajnijih korporacija, koji do besvijesti ponavljaju da se moramo voditi snom ma koliko on drugima bio nerealan ili čak možda i lud.
U potpunosti se slažemo, zaista je kapitalizam ‘čudotvoran’, krajnje ekscentričan, pozitivno ‘šašav i otkačen’, tako djeluje djetinje i maštovito da to milionima namah oduzima dah, priroda spektakla i jeste u tome da nas proguta fascinacija jednim događajem koji - kolonizuje potrošački um - u stalnoj i nesmirivoj potražnji novog, kojeg, ipak, zaista nigdje nema, naročito ga nema u ekspanziji progresa koji je dužan da prazni predmet kojim se predstavlja, i za koji se misao ne može zakačiti a da samu sebe ne profaniše i ne uozbilji, zato se manjina koja zna da - gledajući vidi i promišlja viđeno - vraća Grcima koji su bili dovoljni ovoj civilizaciji, primjećuje kasni Fuko u svojim predavanjima, ali i rani Niče koji mu je bio jedan od putokaza.
Bonus video:
