Pobjeda opozicije na parlamentarnim izborima u Crnoj Gori nakon pune tri decenije vladavine Demokratske partije socijalista na čelu sa Milom Đukanovićem otvorila je pitanje da li je to možda recept koji bi mogla da primijeni opozicija u Srbiji, koja od dolaska Srpske napredne stranke na vlast bezuspješno pokušava da se objedini u jednu kolonu, piše N1.
Crnogorske opozicione partije pronašle su, pokazalo se, pobjedničku strategiju donošenjem odluke da na izbore izađu u tri kolone. Dvije decenije ranije, u Hrvatskoj je smijenjena vlast koja je uspostavljena nakon prvih višestranačkih izbora 1990. godine, a tadašnja opozicija nastupila je u dvije kolone. Iste godine pao je i režim Slobodana Miloševića, ali tako što su opozicione partije formirale široku koaliciju i jednu izbornu listu.
Uspjeh opozicije u Crnoj Gori mogao bi da se ”prelije” i na Srbiju ukoliko opozicione partije promijene strategiju kojom su dosad pokušavale da se suprotstave režimu Aleksandra Vučića, istakli su u razgovoru za portal N1 docent na Fakultetu političkih nauka u Beogradu Dušan Spasojević i izvršni direktor Centra za slobodne izbore i demokratiju (CeSID) Bojan Klačar.
Na pitanje može li se povući paralela između režima Aleksandra Vučića i Mila Đukanovića, sagovornici N1 saglasni su da je između dvojice državnika više razlika nego sličnosti.
”Đukanovićev režim traje mnogo duže, ali je, po mom mišljenju, Crna Gora slobodnija zemlja, a izbori kompetitivniji, prije svega zbog većih medijskih sloboda. Drugo, opoziciona scena u Crnoj Gori jeste usitnjena kao i u Srbiji, ali je nešto stabilnija, naročito u poslednje četiri godine, i okvirno se zna ko ima koliku podršku i kakvu ideologiju. Konačno, opozicija u Crnoj Gori je odlučila da izađe na izbore uprkos nejednakim uslovima i četiri godine bojkota parlamenta bez rezultata, dok je u Srbiji opozicija bojkotovala izbore i predala se bez borbe i aktivne bojkotne kampanje, koja bi predstavljala osnovu za dalji rad”, napominje Spasojević.
Klačar ističe da je postalo popularno povlačiti paralele između Đukanovića i Vučića, ali smatra da je između dvojice predsednika više razlika nego sličnosti.
”Obojica su snažni i popularni lideri, iskusni političari čije je djelovanje spustilo demokratske kapacitete na hibridne režime umesto demokratija. Međutim, razlike su izraženije jer drugačije vide spoljnopolitičke prioritete, nemaju isti odnos prema prošlosti, razlikuje im se politički stil, njeguju drugačije političke pozicije svojih stranaka, bitno su različiti komunikatori. Riječju, opozicija u Srbiji za moj ukus previše insistira na potenciranju sličnosti u pokušaju da na talasu kritika Mila Đukanovića i nedokazane bliskosti s Vučićem profitira u Srbiji. Po meni, su to dva slučaja i dva odvojena puta, s ponekom istom raskrsnicom ili skretanjem, ali ništa više od toga”, navodi Klačar.
"Narcizam i liderske sujete"
Druga suštinska razlika, smatra Klačar, jeste to što Milo Đukanović i DPS, iako vodeći akteri, već nekoliko godina nemaju konsolidovanu moć u mjeri u kojoj to ima SNS u Srbiji, pa su stranački sistem i politički život u Crnoj Gori, kako kaže, mnogo snažniji i vitalniji nego u Srbiji.
Govoreći o sličnostima i razlikama između opozicionih partija u Crnoj Gori i Srbiji, izvršni direktor CeSID-a naglašava da im je zajednička nekoherentnost političkih pozicija, kao i fragmentiranost.
“I u Srbiji i u Crnoj Gori opoziciju karakterišu narcizam malih razlika i liderske sujete, interni problemi i neuspesi, kao i djelovanje u otežanim izbornim uslovima. Ipak, opozicija u Crnoj Gori već godinama je ’u igri’ kao ravnopravan protivnik vladajućem režimu i na svakom nivou može da ugrozi vlast DPS. To u Srbiji nije slučaj, jer je ove godine bilo tek nekoliko lokalnih samouprava gdje su pojedini lideri bili u toj poziciji i gotovo svi su izbore izgubili”, podsjeća Klačar.
Opozicija u Srbiji, smatra Klačar, može da primijeni dio političke taktike crnogorskih opozicionara na nedavno održanim izborima.
”Prije svega mislim na terensko delovanje opozicije u Crnoj Gori, koje je bilo veoma snažno, zatim nastup u tri kolone koje su bile vrjednosno, ljudski i ideološki koherentne, disciplinovan okvir poruke i stalno poentiranje na temama u ’sopstvenom vlasništvu’, kao i pažljiv izbor nosilaca lista i ključnih komunikatora, među kojima je uloga mlađih i novih ljudi bila dominantna”, navodi Klačar.
Ocijenivši da nema unaprijed datih modela o broju takozvanih kolona, Spasojević ističe da je iz perspektive izvlačenja birača na izbore, najvažnije da se glasovi opozicije ne rasipaju i da se stvara sinergija.
”Iz perspektive ’ujedinjavanja opozicije’, bitno je da se opozicione stranke međusobno ne napadaju i da se zajedno brane ukoliko dođe do napada režima, kao i da dijele posao kontrole izbora. Važno je i da opozicione stranke budu aktivne, da imaju jasan plan i da ga sprovode, a ne samo da pasivno čekaju da se nešto desi ili da Vučić napravi grešku, da ’prizna Kosovo’, na primer“, naglašava Spasojević.
Kao jedan od primjera pasivnosti opozicije, Spasojević navodi čekanje izbora 2022. godine kao ”izbora na kojima misle da imaju šansu”.
”Opozicija u trenutnom stanju nema šansu ni na jednim izborima, a to se neće promijeniti ako sačekamo 2022. godinu fokusirani samo na raspravu o tome ko je predsjednički kandidat. Drugim riječima, ti izbori su preblizu ako se nešto značajnije ne promijeni u narednih šest meseci. Neki opozicioni lideri govore o potrebi da stranke iznutra ojačaju i to je važan posao koji moraju sprovesti. Zatim se mora graditi međusobno povjerenje i odnosi prema civilnom društvu i međunarodnoj zajednici. Tek kad se ispune ti preduslovi, može se razmišljati o osvajanju vlasti na izborima“, smatra Spasojević.
Klačar podseća da je Crna Gora poslednja u bivšoj SFRJ dočekala promene na izborima, naglašavajući da tu činjenicu ne treba smetnuti s uma kada se govori o uspjehu tamošnje opozicije.
”Taj uspjeh je sada prva vijest, ali je to i neuspjeh imajući u vidu da je prošlo čak trideset godina. Crna Gora kasni za Srbijom i Hrvatskom punih dvadeset godina, a krupne promejne desile su se i u Republici Srpskoj dolaskom Milorada Dodika na čelo vlade prije 22 godine. Do promjena je došlo i u Sjevernoj Makedoniji posle godina vlasti Nikole Gruevskog, dok je Slovenija stabilizovala svoj politički sistem i uobičajene smjene na vlasti”, podvlači Klačar.
Prema njegovim riječima, strategija i taktika opozicije moraju da ”isprate racionalno sagledavanje sadašnjeg srpskog konteksta”, koji je, naglašava, bitno drugačiji nego 2000. godine u Srbiji i Hrvatskoj.
"Strategija osvajanja malih ciljeva"
”Strategija opozicije bi trebalo da obuhvati osvajanje manjih ciljeva, kao što su, na primjer, beogradski izbori, a da se pritom kako građanima tako i inostranim partnerima srednjeročno postavi kao nesumnjiva alternativa u odnosu na SNS. To uključuje jasnu političku poziciju, ideološko i vrjednosno ukrupnjavanje, ne i saborno, kao i promociju mlađih ljudi”, navodi Klačar.
Odgovarajući na pitanje u kakvoj bi se situaciji našla opozicija u Srbiji ukoliko bi za manje od dvije godine istovremeno sa predsjedničkim bili održani i vanredni parlamentarni izbori, sagovornici N1 saglasni su da bi opozicione partije u tom slučaju bile u problemu.
”Aleksandar Vučić je već najavio mogućnost spajanja izbora i to djeluje kao realna opcija, jer bi se time opozicija stavila pred problem – s jedne strane željno iščekuje beogradske i predsjedničke izbore koje vidi kao svoju šansu, a s druge ima dilemu kako da izađe na parlamentarne izbore ako se izborni uslovi u međuvremenu nisu promijenili. Pored toga otvara se i pitanje broja kolona, da li se mora praviti jedna ili više kolona ako su izbori istovremeno. Iako djeluje problematično, istovremeni izbori omogućavaju i da se ’podijeli plen’, odnosno da se olakšaju dogovori opozicije jer ima više potencijalnih pozicija za podjelu – kao što je 2000. Koštunica bio predsjednički kandidat, a Đinđić kandidat za premijera“, podseća Spasojević.
Da spajanje predsjedničkih s parlamentarnim izborima ne bi išlo na ruku opoziciji smatra i Klačar, koji svoj stav potkrepljuje sledećim argumentima:
”Istovremeno održavanje predsjedničkih i parlamentarnih izbora opoziciji otežava pregovore za pronalazak jednog kandidata, zatim usložnjava koalicione aranžmane na izborima za narodne poslanike, što može da dovede do neslaganja i političkih sukoba, i na kraju ozbiljno limitira vođenje kampanje jer dramatično podiže troškove, zahtijevajući istovremeno angažman mnogo većeg broja ljudi. Međutim, svemu tome bi trebalo da prethode ozbiljna istraživanja koja bi dala dijagnozu stanja i moguća rešenja, kao i odgovore na pitanja kako opozicija treba da nastupi, da li je bolje da bude samo jedan kandidat ili više njih, koji aranžmani prave sinergiju, a koji ne, kao i koja lica treba da budu frontmeni kampanje.“
Klačar je mišljenja da se bitne političke promjene 2022. se ne čine toliko izvjesnim, sem u slučaju ”neke krupne greške SNS ili velike političke, ekonomske ili zdravstvene krize”.
”Čini se da je za opoziciju bolje da definiše stepenovane ciljeve, gdje bi prvi cilj bio Beograd, gde su i izgledi znatno veći, dok bi drugi cilj dugoročniji, a to je izgradnja kapaciteta i priprema za naredne parlamentarne izbore. Činjenica je da su predsjedničke kampanje jednostavnije za upravljanje i da se na njima lakše dolazi do promjena, ali ne treba zaboraviti ni to da su uspjehu Koštunice 2000. ili Nikolića 2012. godine kumovale i druge stvari koje sada nedostaju opoziciji, poput snažnih stranaka, profilisanih lidera, svakodnevnog terenskog rada, ali i finansijskih kapaciteta koji su danas na veoma niskom nivou”, napominje Klačar.
Prema Spasojevićevom mišljenju, u ovom trenutku se može govoriti o dvije opozicione kolone – građanskoj i nacionalnoj i to prije svega jer opozicija pritiska režim iz više pravaca.
”Pojednostavljeno, jedni Vučića napadaju zato što će, kako kažu, da proda Kosovo, a drugi zbog toga što smatraju da Srbiju udaljava od Evrope. Zasad djeluje da jedna kolona ne pravi sinergiju, ali to je trenutno stanje i posledica činjenice da opozicija, ili barem njen dio, nemaju temu na osnovu koje mogu da nanesu štetu režimu. U Crnoj Gori je taj faktor bio Zakon o slobodi vjeroispovesti, koji je dao zajedničku temu svim opozicionim strankama i podigao rejting ’prosrpske’ opozicije taman za onoliko koliko je nedostajalo na izborima 2016. To znači da se stanje u Srbiji može promijeniti, ali je potrebno da opozicija aktivnije radi protiv režima jer se on neće zaljuljati sam od sebe. A i kad se malo zaljulja, poput julskih protesta, onda nema nikoga da stane ispred građana i da artikuliše njihovo nezadovoljstvo“, ističe Spasojević.
Izbori u Crnoj Gori, navodi Spasojević, pokazuju i da liste mogu da predvode ljudi poput Zdravka Krivokapića, koji su u politici tek nekoliko mejseci, pod uslovom da iza njih stoje stranke koje znaju kako da rade svoj posao. To znači, dodaje, da organizovana opozicija može na različite načine da se prilagođava uslovima i da zadata pravila tipa “jedan kandidat” ili “jedna kolona” ne moraju nužno da se poštuju.
Postavljanje kampanje, prema riječima Bojana Klačara, prvenstveno je pitanje nauke i zanata, zbog čega naglašava da je prije odabira rešenja, tehnike i alata potrebno uraditi istraživanja, testirati poruke, lica...
”Dosad se činilo da opozicija ima averziju prema istraživanjima i da odluke donosi prije na osnovu emocija, društvenih mreža i stavova istomišljenika nego realnog stanja. Najpoštenije bi bilo reći da se odgovor na to pitanje ne zna bez javnomnenjskih istraživanja”, iskren je Klačar.
Podsjećajući da je do efekta sinergije dolazilo u velikim i šarolikim koalicijama poput DOS 2000, Zajedno za evropsku Srbiju 2008. ili kroz podršku kompletne vladajuće koalicije Vučiću na predsjedničkim izborima 2017. godine, Klačar ističe i suprotan primjer - kada je Savez za Srbiju imao slabiji rejting od onog koji su imale sve stranke ponaosob u zbiru.
”Same kolone su tek prvi korak, a drugi korak, koji treba da amortizuje mogući animozitet birača prema različitim liderima ili strankama, jeste odabir nosilaca lista i komunikatora, kao i disciplina u okviru poruke. To znači da se ne mora pričati baš o svakoj temi, da ne moraju govoriti svi već samo oni s najboljim rejtingom i da se različite osobe mogu obraćati različitim ciljnim grupama. Tako u debatu na neku mejnstrim televiziju može ići iskusniji političar, ali je za društvene mreže svakako bolji neki mlađi lider ili novo lice”, zaključuje Klačar.
Bonus video:
