Naučnici su ustanovili da prilikom spajanja dvije različite grupe majmuni postepeno mijenjaju svoj naglasak sve dok svi ne počnu da ispuštaju iste zvuke. Do sada se vjerovalo da su jedino ljudi sposobni za glasovne promjene u cilju društvenog uklapanja.
„Naše istraživanje pokazuje da pozivi za hranu kod šimpanza nisu strukturno predodređeni i da su, kada se nađu u novoj sredini, u stanju da ih promjene kako bi se što bolje uklopili“, kaže Kejti Slokomb sa Univerziteta u Jorku.
Šimpanze ispuštaju specifične zvuke u zavisnosti od vrste hrane, a pripadnici njihove družine tada tačno znaju na šta se ti pozivi odnose.
„Roktanje za jabuku“ mijenjalo se tokom trogodišnjeg perioda kada je jedna grupa šimpanzi premještena iz Holandije u zoo-vrt u Edinburgu.
Naučnici su utvrdili da se piskavi poziv „novopridošlica“ vremenom prilagođavao dubokom roktanju „starosjedjelaca“.
„Lako je uočiti razliku u načinu na koji su dvije grupe 2010. godine 'izgovarale' riječ jabuka, a kako su tri godine kasnije 'Holanđani' promijenili svoj krik kako bi zvučali kao da su iz Edinburga“, objasnio je Stjurat Votson, takođe sa Univerziteta u Jorku.
Imajući u vidu relativno kratku evolucionu distancu između ljudi i šimpanzi - pet do sedam miliona godina - vrlo je vjerovatno da je i naš najbliži zajednički predak bio sposoban za ove „jezičke akrobacije“, ističu naučnici.
„Bilo bi uzbudljivo saznati zašto su šimpanze motivisane da 'govore' kao njihova okolina“, naveo je Sajmon Taunsend sa Univerziteta u Cirihu koji je, takođe, učestvovao u istraživanju.
Taunsend naglašava da još nema odgovora na pitanje da li to rade da bi ih bolje razumjeli ili da se ne bi izdvajali od drugih.
Studija je objavljena u časopisu Current Biology.
Bonus video:
