Vrhovni sud je na zahtjev Zaštitnika imovinsko-pravnih interesa države poništio pravosnažne presude Osnovnog suda u Kotoru i Višeg suda u Podgorici koji su priznali Tivćaninu Antoniu Franceskoviću pravo korišćenja nad ukupno tri parcele površine oko 900 kvadrata na obali mora u Petrovićima u Tivatskom zalivu.
Te parcele „na pjeni od mora“, svojina su porodice Francesković duže od stotinu godina i njihovo pravo svojine nije dovođeno u pitanje ni za vrijeme SFRJ. Parcele koje su pripadale Franceskoviću i okolne parcele mještana Krašića, svojevremeno decenijama je koristila za potrebe JNA i mještanima je uredno plaćala zakupninu za njihovu imovinu.
Kao i u slučaju mnogih drugih primoraca, Franceskoviću je prije dvadesetak godina država Crna Gora, pozivajući se na Zakon o morskom dobru (iako on ne reguliše svojinske odnose) praktično oduzela tu zemlju, izbrisavši njegovo pravo svojine i tvrdeći da „morska obala kao prirodno dobro ne može biti u privatnoj svojini“.
Franceskovićeva imovina u Petrovićima, u međuvremenu je ušla u kompleks, navodno, državnog zemljišta kojeg su Vlada i opština Tivat 2009. godine na 99 godina iznajmili kompaniji Luštica Development kćerci firmi švajcarsko-egipatskog konzorcijuma Orascom, sa namjenom da na toj netaknutoj obali Tivatskog zaliva ona gradi turističke vile za prodaju na tržištu.
Francesković je u međuvremenu pokrenuo sudske postupke da bi dokazao da je on vlasnik sopstvene djedovine i došao do Ustavnog suda koji je odbacio njegovu žalbu, pa je sada taj postupak prebačen na Međunarodni sud za ljudska prava u Strazburu.
Tivćanin je paralelno pokušao kroz sudske procese dokazati da ima i pravo korišćenja nad sopstvenom imovinom koju više ne koristi vojska što mu je za to svojevremeno plaćala zakup. Taj zahtjev su Osnovni sud u Kotoru i Viši sud u Podgorici prihvatili i presudili u njegovu korist, iako se tome protivio Zaštitnik imovinsko-pravnih interesa države. Francesković je zbog faktičke eksproprijacije djedovine tražio da mu država plati obeštećenje od milion eura ili da mu prizna pravo korišćenja njegovog placa na obali u Petrovićima. U presudama ova dva suda piše da je „tužilac (Francesković) tražio utvrđenje prava korišćenja, te da je dokazao stečeno pravo svojine prethodnika prije stupanja na snagu Zakona o morskom dobru“, iz čega su prvostepeni i drugostepeni sud presudili da Francesković „ima pravo korišćenja na parcelama na kojima je upisan teret morsko dobro, sve do njihovog izuzimanja.“
Viši sud je potvđujući presudu Osnovnog, istakao da se „stečena prava na imovinu moraju poštovati, jer su ona garantovana Ustavom i Protokolom 1 uz Evropsku konvenciju o ljudskim pravima” Vijeće Vrhovnog suda, kojim je predsjedavala sutkinja Natalija Filipović, je prednost nad Franceskovićevim zahtjevom dao ugovoru o zakupu koji su potpisali Vlada i Orascom. Vrhovni sud smatra da se Franceskoviću „ne može utvrditi preče pravo korišćenja morskog dobra na nepokretnostima na kojima je trećem licu (Orascomu) već prenijeto pravo korišćenja“, te da Francesković može tražiti nadoknadu od države „na ime izuzimanja -faktičke eksporopijacije nepokretosti“.
Strazbur će presuditi ko je u pravu
Ni u Austrougarskoj i SFRJ ni na pamet nije padalo da se pokuša otimati imovinu Bokelja na obali zaliva, kao što to danas radi crnogorska vlast. O ovome će svoju riječ dati Međunarodni sud u Strazburu, a ja ću o tome obavijestiti i ambasadu Italije kao članice EU, kazao je Antonio Francesković, koji je član Zajednice Italijana u Crnoj Gori
Bonus video:
