Imovina bivšeg aerokluba u Beranama i dalje propada, uprkos ranijim upozorenjima i apelima nekadašnjih sportskih pilota i članova te sportske organizacije da se nešto po tom pitanju hitno uradi.
Budući da nekada veoma poznati aeroklub Berane nije na vrijeme uspio da se preregistruje i da faktički danas više ne postoji, ostala je nepoznanica kome pripadaju avioni, jedrilice i druga vrijedna oprema.
U ruiniranom hangaru na beranskom aerodromu, sklonom potpunom urušavanju, između ostalog, nalaze se dva aviona „utva 75”, zatim četiri jedrilice od kojih su dvije marke „blanik“ koje se koriste na atraktivnim takmičenjima, odnosno „Red bul” manifestacijama i vratolomnim letovima.
Tu je i vitlo sa dvije sajle koje se koristi za podizanje jedrilica, jedino te vrste u Crnoj Gori.
“Iako se radi o skupoj opremi koja, uz mala ulaganja, može da se stavi u funkciju, ona je odavno van svake upotrebe. Mi smo posljednjih godina od svojih sredstava pokušavali da zaštitimo, ali smo nemoćni da uradimo nešto više, jer, prije svega, zbog nedostatka određene dokumentacije nijesmo uspjeli da preregistrujemo nekadašnji aeroklub i da tako djelujemo kao pravno lice”, objasnili su neki od bivših članova ovog ugašenog sportskog kolektiva.
Oni dodaju da je pored ove imovine, u zgradi aero doma, propadanju prepuštena i kompletna arhiva aerokluba.
Stari školski avioni, jedrilice, vitlo i razbacana arhivska građa, jedino je što je ostalo od skoro sedam decenija duge tradicije i blistave istorije beranskog aerokluba, još od najranijih vremana bivše Jugoslavije.
Klub je osnovan daleke 1954. godine, mnogo prije nego je napravljena betonska pista, i služio je u svrhe obuke pilota nekadašnje vojske SFRJ.
U nekadašnjoj Jugoslaviji postojala su dva takva centra za obuku pilota tadašnje srednje vazduhoplovne škole iz Mostara, jedan u Puli i drugi u Beranama. Aeroklub Berane je preuzeo osnovnu obuku pilota JNA iz Mostara.
Bivši članovi kluba objašnjavaju da je od novca koji je na taj način zarađivan, beranski avio klub obavljao i obuku pilota amatera, ili sportskih pilota. Piloti koji su se školovali u Beranama kasnije su, između ostalog, nalazili zaposlenje u poljoprivrednoj avijaciji SFRJ.
Beranski aeroklub bio je osvajač velikog broja priznanja i trofeja na takmičenjima širom Jugoslavije.
Sve je to tako bilo do početka ratova na prostoru SFRJ. Tada su, polovinom devedesetih godina, zamrle dinamičnije aktivnosti sportskog aerokluba. Prestale su obuke, a time i presahnuo glavni izvor prihoda od kojih se klub izdržavao.
Profesionalne pilote, kao i pilote amatere, vrijeme je odnijelo na različite krajeve. U Beranama ih je ostalo svega nekoliko.
To je bilo vrijeme kada se i vojska povukla sa beranskog aerodroma. Prije toga, 1974. godine napravljena je moderna betonska pista širine skoro pedeset metara.
Tako se propadanje aerokluba poklopilo sa propadanjem beranskog aerodroma o kome više niko ne vodi brigu. Baš kao i o imovini aero kluba.
Bivši članovi kluba vjeruju da nije kasno da se šira zajednica zainteresuje i da sa vrlo malo ulaganja dovede sve u upotrebno stanje i da školski avioni i jedrilice ostanu i opet lete nad Beranama.
Oni objašnjavaju da Berane, zbog takozvane ruže vjetrova, predstavlja izvanredno klimatsko područje za jedriličarstvo koje se može ponovo uspostaviti uz malo para.
“Berane ima izvanrednu pistu. Ubijeđeni samo da bi jedriličarstvo doprinijelo promociji grada. Sve je bolje od situacije koju sada imamo, a to je da vrijedna oprema propada i da se ne zna čija je i kome će pripasti”, kažu bivši članovi aerokluba.
Boričić: Berane je išlo u korak sa svijetom
Beranska vazdušna luka ima dugu tradiciju. Prvi avioni tu su, prema nekim podacima, sletjeli još prije Drugog svjetskog rata.
„Moglo bi se reći kako je, zapravo, u tom pogledu Berane išlo ukorak sa svijetom“, smatra Boris Boričić, nekadašnji aktivni član aerokluba.
Pristanišna zgrada izgrađena je šezdesetih godina kada je i uspostavljen redovni putnički saobraćaj. Desetak godina na liniji Berane - Podgorica - Berane i Berane - Beograd - Berane, saobraćali su avioni DC 3, a u kratkom periodu i foker.
Pista dužine dva kilometra i poslije četiri i po decenije, odolijeva vremenu i nevremenu, bez bilo kakve brige i održavanja.
Bonus video:
