Iako mnogima zvuči nevjerovatno, na Žabljaku su nakon Drugog svjetskog rata postojala dva aerodroma.
Jedan je bio u Njegovuđi - istorijski poznat po tome da je na travnato polje sletjela vojna misija iz Engleske kako bi se uvjerila i Čerčilu raportirala ko se za koje ciljeve bori na ovim prostorima.
Drugi, noviji - na Jezerskoj površi koji je radio do kraja šezdesetih, a potom ugašen i to ne isključivo zbog toga što nije pratio standarde toga vremena.
O vremenima kada su avioni slijetali kod Žabljaka svjedoči Milenko Milo Stijepović.
On je nekadašnji opštinski funkcioner, dugogodišnji direktor turističko - ugostiteljskih preduzeća, do penzionisanja direktor Nacionalnog parka Durmitor.
Sada je vlasnik hotela Javor.
„Onaj na Njegovuđi, u civilnoj varijanti, radio je samo jedno ljeto, sredinom pedesetih godina prošlog vijeka. Redovan durmitorski gost svakog ljeta bio je general JNA, komandant ratnog vazduhoplovstva Lazarević. Završavajući odmor, zajedno sa oko 20 putnika ukrcao se u DC-3. Poželio je da bude pilot, sjeo za komande i uzletio ali je, usljed promjene smjera vjetra i turbulencija jedva uspio da letjelicu izdigne iznad obližnjeg brda Kučajevica. To je bio i posljednji uzlet letjelice sa Njegovuđe, gdje osim travnate piste nije bilo nikakve druge infrstrukture”, priča Stijepović.
Naglašava da lokalno rukovodstvo i Durmitorci na položajima u republici i tadašnjoj državi nijesu sjedjeli skrštenih ruku, jer je aerodrom na Durmitoru bio i vojno strateški veoma važan.
“Nakon nekoliko godina, delegacija Opštine bila je u Generalštabu. Puna saglasnost je bila da je aerodrom na ovom prostoru neophodan, ali je ostala dilema gdje da se gradi. Na Čarkovom polju, sjeveroistočno od Žabljaka ili na Jezerskoj površi, jugoistočno desetak kilometara pored starog puta prema Šavniku. Prevagnulo je da se gradi na Jezerskoj površi. Poklopilo se to sa gradnjom aerodroma u Surčinu pa je projekat i za žabljački aerodrom uradio arhitekta Lukić. Sredinom šezdesetih urađena je travnata pista dovoljno duga za prihvat „Daglasa“ D-3 ili D-4 koji su primali do 40 putnika. Motiv više za gradnju tog aerodroma bio je taj što je renomirana francuska turistička institucija - Klub Meditarenane, insistirala da na Žabljaku gradi odmaralište (kasnije Vojno odmaralište) kako bi svoje goste iz odmarališta u Tivtu avionima dovodili na Žabljak i obratno. Istovremeno je i komercijalni direktor JAT-a Dimitrije Kovijanić predložio, a to se prihvatilo, da funkcioniše komercijalno letovima Beograd - Žabljak - Tivat i obratno, dva puta nedjeljno“, sjeća se Mile.
Objašnjava da se do aerodroma morao dovesti asfalt, struja, voda... Izgrađene su i dvije ambijentalne kućice za prihvat putnika.
Na Žabljaku je radio turist biro u kome su se prodavale karte.
Kupljen je i autobus, koji je kad nije bilo letova bio u funkciji turista. Zaposlili su dosta ljudi.
„Sve do 1969. godine aerodrom je po cijelo ljeto funkcionisao. Uvijek pun, uvijek su po dva leta bila unaprijed rasprodata, ali nerijetko su problem pravili građani Nikšića i drugih okolnih opština koji su ugrožavali buking kupujući karte. Bilo je slučajeva da su jedan iza drugog slijetala i po dva aviona, poput dolaska FK Crvena zvezda, jer u jedan nije mogla sjesti cijela ekipa Miljana Miljanića sa stručnim štabom i redovnim putnicima“, kaže Stijepović.
„Daglasi“ 1969. godine, u vazdušnim lukama ustupaju mjesto modernijim „karavelama“ koji na žabljački aerodrom nijesu mogli slijetati.
„Odmah se pristupilo izradi projekta za njegovo proširivanje, izradu betonske piste duge jedan kilometar. Projekat se završio ali se čekalo dvije godine jer je aerodrom na Žabljaku nekome u vojnom vrhu zasmetao... Smetalo je da takav civilni objekat bude ovdje a ne u Užicu ili Ivangradu. Sujete, lokalizmi ili ko zna šta ostavili su i sad vidljive obrise otpočete piste za slijetanje i uzlijetanje aviona sa Jezerske površi, jer su odmah kompletnu građevinsku operativu i novac premjestili u Ponikve kod Užica“, kazao je Mile Stijepović.
Galerija
Bonus video:
