Knjiga “Na putu za Damask” profesora Miodraga Lekića, u kojoj su sabrani njegovi tekstovi sa temama iz istorije i savremene diplomatije, pojavila se krajem novembra u izdanju beogradskog “Plavog jahača”.
“'Put u Damask', pun biblijskih simbola, označava neizvjesnost putovanja koje se u jednom trenutku pretvara u naglo preobraženje, u sposobnost iznenadne promjene odluke”, zapisao je autor u tekstu po kojem je naslovio knjigu.
Pored četrdesetak već objavljenih tekstova, od kojih su se neki pojavili i u “Vijestima”, u knjigu su uvršteni i noviji Lekićevi radovi, poput osvrta na Veliki rat, čija se stogodišnjica obilježava, njegov stav o aktuelnoj ukrajinskoj krizi, 500. godišnjici Makijavelijevog “Vladaoca”, odnosima Rusije i Njemačke...
Govoreći o knjizi, koja je promovisana u Beogradu, u Kolarčevoj zadužbini, prof. dr Darko Tanasković, Lekićev kolega diplomata i vrstan orijentalista, kazao je da Lekić “kroz život ide otvorenih očiju i budnog uma, s dosljednom i neumornom intelektualnom radoznalošću i zadivljenošću, raznolikošću i bogatstvom svijeta, u kojem je sve na neki način međusobno povezano”.
“'Put u Damask', iako svjedoči o zaokretu američkog predsjednika Baraka Obame u pristupu sirijskom građanskom ratu, nosi dublju, metafizičku poruku. Biblijska simbolika preobraženja apostola Pavla na putu u Damask, kojeg američki predsjednik samo Lekićevom blagonaklonošću može biti dostojan, zaključno razložno svedena na realpolitičku ravan, odražava upravo onu sveprožimajuću nit ontološkog optimizma koja, i kad svjedoči o najnižim ljudskim padovima i najmračnijim ponorima istorije, prožima Lekićevo misaono i osjećajno kretanje poljima prošlosti i savremenosti”, kazao je profesor Tanasković.
Poredeći u jednom trenutku autora i njegovog diplomatskog prethodnika, pjesnika Jovana Dučića, Tanasković kaže da je Lekić ”svoju urođenu mediteransku vokaciju otvorenosti za nove horizonte intelektualno nadgradio i oplemenio osobenim senzibilitetom koji u Evropi vjerovatno može podariti samo Italija, a naročito Rim”.
Iako je Lekić karijerni diplomata, univerzitetski profesor, političar, riječima suptilnog posmatrača i znalca govori o poetici Federika Felinija (“Pedest godina filma 'Dolće vita'”), o Milanu Kunderi i njegovim sjećanjima na Danila Kiša, Verdiju iGaribaldiju, Orijani Falači, prijateljstvu crnogorskog slikara Pera Počeka i ruskog pisca Maksima Gorkog koje se rodilo na ostrvu Kapri...
Miodrag Lekić objavio je više knjiga: dvotomnu “Istoriju Italije”2011, u izdanju “Vijesti”, “Moj rat protiv rata” 2006. godine, za čije je izdanje na italijanskom jeziku dobio nagradu “Francesko Alziator” u Kaljariju za najbolju knjigu sa mediteranskog područja, više od 100 kolumni sabranih u knjizi “Sumrak faraona”, te brojne članke u italijanskim časopisima “Limes”, “Affari internazionali” i “Lettera internazionale”, kolumne u i komentare u “Vijestima”, “Danu”, “Politici” i “NIN-u”.
Šta Crna Gora duguje Đilasu
U širokom spektru svojih interesovanja i refleksija, Lekić nije zaobišao ni najfascinantiju crnogorsku figuru 20. vijeka, Milovana Đilasa, ali ni Protokole sionskih mudraca, čijom su se misterijom bavili Danilo Kiš i Umberto Eko.
Pored podsjećanja na Đilasovu i ugnjetačku, revolucionarnu i jeretičku stranu, Lekić ističe njegovu hrabrost da se na vrhuncu moći i popularnosti opredijeli za pobunu, iako je bio stvjestan da to nosi tretman izdajnika, suđenja, razne vidove represije...
Govoreći o Đilasu, Lekić kaže da je on sin Crne Gore i to “jedan od najsmjelijih koje je imala”, te da njegova literatura to i pokazuje.
“Treba li danas miriti Crnu Goru i Đilasa - kako se to često kaže? Mislim da ne. Crnoj Gori je primarno potrebno mirenje sa samom sobom... Crna Gora duguje Milovanu Đilasu. Prije svega, istinu o njemu. Svakako, na bazi objektivnog istraživanja i prosuđivanja koje je, valjda, moguće i u Besudnoj zemlji”, nada se autor.
Bonus video:
