"Povratak u ring" (Grudge Match, Peter Segal, 2013)
U odličnoj knjizi „Štit i mač“, proslavljeni sportista Miodrag Perunović opisuje boksersku karijeru kao vid svojevrsne samospoznaje. Po njemu, pristup boksu razotkriva čovjekovu suštinu. Meč može biti viteški (kako već kaže naslov), ali i prljav, što najviše zavisi od prirode takmičara. Da li je, u sportu i životu, moralno sve podrediti pobjedi, ili je bolje voditi poštenu borbu bez obzira na krajnji ishod i na ono čime se služi protivnik, jedna je od tema kojima se Perunović bavi. Na kraju, zaključuje da je u pozadini svih borbi, u ringu i van njega, jedina koja se zaista broji ona lična. Ove godine, Robert de Niro i Silvester Stalone dolaze do sličnog zaključka u filmu u kome glume ostarjele bokserske legende.
Henri Šarp (Silvester Stalone) je nekadašnji bokser koji radi u luci, dok je Bili Mekdonen (Robert de Niro) vlasnik kafane. Bili je ljut na Henrija zato što je, kada su obojica bili na vrhuncu karijere, ovaj odbio revanš meč i povukao se iz sporta. Godinama kasnije, Henrijev trener Luj Konlon (Alan Arkin) je u bolnici i nema novac za liječenje. Kako bi mu pomogao, a i kako bi popravio svoju finansijsku situaciju, Henri odlučuje da se vrati boksu. Ono na šta ne računa je da će time oživjeti prošlost koju je pokušao da zaboravi.
Režiser Piter Sigel, koji je poznat po komedijama, snima ovaj film po scenariju Daga Elina („Svita“, HBO, 2004-2011). Što se tiče odabira uloga, jasno je da je Silvester Stalone tu zbog najpoznatijeg bokserskog serijala svih vremena („Roki“, 1976-2006), dok je Robert de Niro odabran zbog „Razjarenog bika“ (Martin Skorseze, 1980). Ova odluka se pokazuje kao neobična, zato što „Povratak u ring“ ni po žanru ni po ozbiljnosti ne podsjeća na ova dva filma.
Većina komičnih situacija počiva na pokušaju da se naši junaci snađu u savremenom dobu. Njihovo dugogodišnje i dobrovoljno izgnanstvo dovelo je do toga da ne znaju šta su društvene mreže, ne koriste računare, pa čak ne gledaju ni televiziju. Kada, zbog meča, konačno uđu u medijsku mašineriju, film razotkriva ispraznost savremenog doba koje svaku iskrenu emociju pretvara u trač. Zanimljivo je da autori ne prave ironičan otklon od ovakvog pristupa, već publiku stavljaju u poziciju onih koji lajkuju svađe naših junaka na Internetu. Ovakvo ponašanje, sa druge strane, generiše marketing koji je neophodan kako bi se meč održao, iako istovremeno borbu pretvara u vic.
Centralna tema ovog djela je više starost, nego boks sam po sebi. Henri je prikazan kao moralan čovjek i predstavnik radničke klase koja na kraju ne odlazi u raj, već u pakao. Zanimljivo je da uporedo sa ovakvim prikazom, ide i njegovo odustajanje od bokserske karijere, koje je bilo motivisano ličnim razlozima. Time se radnička klasa i u ovom filmu povezuje sa odustajanjem i malodušnošću, iako je upravo u ovom sloju najteže opstati. Sa druge strane, hedonizmu naklonjeni Bili je uspio više da zaradi, ali nemogućnost da prevaziđe poraz je ono što ga čini nesrećnim. Međutim, javnost uopšte ne razmatra ove finese jer iz ugla internet omladine, to nije više od borbe dva davno zaboravljena veterana.
Film prikazuje starost naših junaka lišenu dostojanstva. Kako bi zaradili novac, oni snimaju ponižavajuće reklame, njihove svađe služe za podsmijeh, a mlađa generacija ih otvoreno pita zašto su se uopšte vratili. Sve ovo odudara od onoga što se može opisati kao penzionerska nirvana, a što film prikazuje kao gledanje „Plesa sa zvijezdama“ sa kauča. Ovdje film nehotično zadire u teme koje je obrađivao Uelbek, a to je da li penzioneri zaista žele da provode dane gledajući emisije ovog tipa, ili je osuda okoline kada rade nešto drugo toliko jaka da ih primorava na pasivnost.
Henri i Bili su prikazani kao ljudi bez porodice. Henri dobija priliku da konačno povrati nekadašnju ljubav Seli Rouz (Kim Besindžer), ali djeluje da od njihove romanse ne bi bilo ničega da joj je pokojni muž i dalje živ. Takođe, Selino obrazloženje o raskidu je prilično kontradiktorno. Naime, uzrok svih problema je taj što je Henri bio previše posvećen poslu. Sa druge strane, tek kada po drugi put počne da se bavi boksom, Seli se još jednom zaljubljuje u njega. Što se tiče Bilija, film prati njegov pokušaj da se poveže sa sinom, ali da bi to uradio, mora i sam da se promijeni. Ovi elementi bi se mogli opisati kao čisti kliše, mada to ne umanjuje upečatljivost konačnog obračuna.
Ono gdje film pokazuje punu snagu su duhovite i pažljivo osmišljene minijature koje obično slijede na kraju scena. Dante Slejt (Kevin Hart) glumi mladog promotera kome je jedini interes što veća zarada i koji se ujedno nameće kao deset godina mlađa verzija Kube Guding Džuniora. Sa druge strane, trener Konloj je prikazan kao zajedljivi namćor koji Henrija poliva vodom kako bi ga motivisao. Oba ova lika naizgled djeluju nespojivo, ali u stvari predstavljaju ekstremnu verziju onoga što film opisuje. Dante je krajnji stadijum novcem i medijima opterećene generacije koja se više i ne pita da li to sve uopšte ima smisla, već iz takvog sistema pokušava da izvuče što više. Konloj je neuporedivo duhovitija i ciničnija verzija samog Henrija, koja na kraju svojom zatvorenošću postaje samoparodična. Na kraju i jedan i drugi lik dolaze do sličnog zaključka, a to je da uzmu sve što im se nudi. U tom smislu je indikativna scena u kojoj osiromašeni Konloj uporno i ozbiljno traži da mu Henri vrati par dolara, pa se pokazuje da je polazište ova dva lika potpuno isto, dok je razlika samo ta što su rođeni u različitom dobu.
Emotivna osnova filma, odnosno pokušaj rekreiranja propale porodice, je prisutna taman koliko je potrebna u lakoj komediji. „Povratak u ring“ ne pokušava da bude gorka analiza karijere boksera nalik izuzetnoj „Namještaljci“ (Robert Vajz, 1949), već je osnovni cilj da ne opterećuje gledaoca. Ovaj cilj je u potpunosti postignut, pa se može reći da je film duhovit, ali rijetko urnebesan, dok je dramski dio ponekad dirljiv, ali nikada preozbiljan. Krajnji rezultat je da su gledaoci dobili prilično ujednačeno i prije svega pristupačno djelo.
Krajnji rezultat je da su gledaoci dobili prilično ujednačeno i prije svega pristupačno djelo
Na kraju treba istaći i očekivano kvalitetnu glumu, pri čemu su Stalone i de Niro rasterećeno i iskusno prikazali likove koje tumače. Takođe, film ima odličan ritam koji ne dozvoljava prazan hod, iako povremeno liči na kvalitetnu TV dramu, što se može posmatrati i kao pokuda i kao pohvala. I pored sitnijih mana, Stalone je ovim djelom, pomalo neočekivano, potvrdio povratak u prvu holivudsku ligu, pri čemu nije kao Klint Istvud odabrao sigurniji put osjećajnih drama, već i dalje glumi u žanru koji ga je proslavio. Razlog za ovakav uspjeh vjerovatno treba tražiti u tome da je kvalitet bioskopskih filmova u međuvremenu toliko degradirao, da je ono što bi bila prosječna komedija prije par decenija, sada zabava prvog reda.
Konačna ocjena: 7/10
Galerija
Bonus video:
