Pozorišna i filmska glumica Milena Vukotić, rođena u Rimu prije skoro 80 godina, ćerka je crnogorskog diplomate Jovana Jova Vukotića i italijanske kompozitorke Marte Negri, nedovoljno je poznato ime u Crnoj Gori. To uprkos činjenici da njena filmografija uključuje brojna remek-djela koja su obilježila evropski film u drugoj polovini 20. vijeka.
Bunjuelovi “Diskretni šarm buržoazije” (1972), “Fantom slobode” (1974), “Taj mračni predmet želje” (1977), Felinijev “Julijini duhovi (1965), zatim Moničelijev “Moji prijatelji” (1975), Skolin “Terasa” (1980), “Nostalgija” (Tarkovski 1983), “Ljubav i bijes” (Bertoluči, 1969), te “Ukroćena goropad” (1967) čiji su protagonisti Elizabet Tejlor i Ričard Barton... To su samo su neki od filmova u kojima je igrala imenjakinja crnogorske kraljice, koja je u Rimu odrastala upravo u doba kada je Italijom vladala kraljica Jelena od Savoje, ćerka kraljice Milene.
Skoriji filmovi italijanske glumice crnogorskog porijekla uključuju film “Dobra žena” iz 2004, režisera Majka Arkera u kojem je igrala sa Helen Hant i Skarlet Johanson.
“Vijesti” nisu imale priliku da saznaju direktno od glumice o njenim korijenima jer je ona preko svog agenta odbila intervju uz obrazloženje da je zauzeta pripremanjem nove uloge.
Prema dostupnim podacima, njen otac Jovan-Jovo Vukotić bio je književnik, pisac pozorišnih komada, filozof, kompozitor i diplomata. Tokom diplomatske službe za vrijeme Kraljevine SHS, a kasnije Kraljevine Jugoslavije, službovao je u Rimu kada se 1930-ih godina oženio Martom Negri, poznatom pijanistkinjom i kompozitorkom, rođenom Italijankom.
Kroz rimsko poslanstvo, za vrijeme službovanja Jovana Vukotića, za period od 15 godina, prošli su kao službenici i ambasadori između ostalih i Ivo Andrić, Miloš Crnjanski, Rastko Petrović, Jovan Dučić, Milan Rakić...
Jovan Vukotić je kasnije službovao u Francuskoj u poslanstvu Kraljevine Jugoslavije u Parizu. Drugi svjetski rat ga je zatekao na diplomatskoj službi.
Uz oca diplomatu, Vukotićeva je djetinjstvo provela seleći se od Londona, preko Beča, Istanbula, do Pariza gdje je dobila diplomu klasične balerine na pariskom konzervatorijumu i igrala u baletnom ansamblu Rolanda Petita. Odlučila je da se vrati u Rim i posveti glumi zahvaljujući Felinijevom filmu “La Strada” kojim je ostala fascinirana, a sa poznatim rediteljem je kasnije sklopila i dugogodišnje prijateljstvo.
Ono što se o glumici može saznati iz nekoliko rijetkih intervjua, jeste da su joj se roditelji razveli kada je bila adolescent te da je završila studije u Parizu uz podršku majke koja je nastavila ulogu staraoca. Vukotićeva tečno “govori srpsko-hrvatski”, a u Crnoj Gori je boravila više puta, najčešće u Kotoru, gdje joj je sahranjen otac, ali i u Beogradu gdje joj živi sestra sa porodicom. Otac joj je, pored diplomatske funkcije bio i pisac i, između ostalog, imao je dozvolu za prevod Pirandelovih djela na srpski jezik.
Uprkos brojnim ulogama u filmovima kultnih evropskih režisera, širu italijansku publiku lik glumice Milene Vukotić, ipak, najčešće asocira na suprugu Uga Fantocija - jednog od najpoznatijih likova italijanske TV komedije (Fantoci ide u penziju (1988), Fantoci i dalje trpi (1983), i Fantoci u raju (1993), su filmovi u kojima je Vukotićeva igrala njegovu suprugu Pinu).
Iako dobitnica prestižne pozorišne nagrade Eleonora Duse i čuvene filmske nagrade Nastro d’argento - ako je suditi prema izjavama koje je davala za italijanske medije - Vukotićeva, ipak, smatra da nije dostigla vrhunac, a nije joj po volji ni što je više pamte po ulozi Pine Fantoci u televizijskoj komediji nego po saradnjama sa velikanima kao što su Felini, Bertoluči, Bunjuel i Tarkovski
Bonus video:
