Kada su Kevin Istmen i Piter Lerd 1984. godine osmislili nindža kornjače, teško je bilo naslutiti kasniju uspješnost serijala. Iako je za očekivati da je popularnost ovog stripa spontano dovela do TV serije i filmova, prava istina je manje romantična. „Mladi mutanti Nindža kornjače“ su televizijski ekvivalent pop benda „Mankiz“ (srećom, ne i „Mili Vanili“), odnosno riječ je o pažljivo osmišljenom marketinškom projektu.
Naime, već 1987. autori su odlučili da unovče svoju strip kreaciju, što ih je dovelo do reklamnog gurua i pisca Džona Šulta. Šult je prvo napravio akcione figurice, a onda sa svojim kreativnim timom osmislio priču koja ide uz svaku od njih. Prodaja igračaka je dovela do popularnosti TV serije za koju je scenario pisala potpuno nova ekipa, a TV serija je povratno dovela do povećane prodaje različitih modela igračaka koje su se promovisale u epizodama. Krajnji rezultat je brend vrijedan više milijardi dolara, koji se vremenom prilagođavao novim generacijama. Za neke nove klince, ove godine gledamo i novu filmsku verziju.
Ejpril O Nil (Megan Foks) je novinarka koja istražuje aktivnosti klana Stopalo. Nakon napada na podzemnu željezničku stanicu, Ejpril upoznaje nindža kornjače. Kada svojoj šefici Bernadet (Vupi Goldberg) kaže za njihovo postojanje, dobija otkaz, dok joj podršku pruža kolega Vern (Vil Arnet). Ubrzo, vođe klana Stopalo na čelu sa Šrederom napadaju Ejpril ne bi li tako došli do nindža kornjača.
Režiser ovog filma je neautentični zanatlija Džonatan Libezman („Bitka za Los Anđeles“), dok je skriveni autor producent Majkl Bej. Nindža kornjače stilski podsjećaju na „Transformerse“, mada imaju više smisla jer je obratno svakako nemoguće. Prvi problem nastaje u doslovnom shvatanju predloška. Naime, u verziji iz 1990-e godine, tvorac „Mapet šoua“, Džim Henson, je bio zadužen za izgled glavnih junaka, što im je davalo simpatičan izgled. U ovoj verziji, kornjače su kompjuterski generisane i samim tim znatno uvjerljivije. Ovo zvuči kao dobra ideja sve dok se ne shvati da glavni junaci žive u kanalizaciji, a da im je vođa džinovski pacov. Splinter, u ovom filmu, izgleda ogavno, odnosno izgleda baš kao antropomorfni pacov iz odvoda.
Mikelanđelo, Donatelo, Rafaelo i Leonardo djeluju mračnije i opasnije nego ranije, što je više u duhu animirane verzije iz 2012. godine. Njihov tinejdžerski karakter je istaknut pomalo neprirodnom fiksacijom koju Mikelanđelo ima prema Ejpril, mada je bratski odnos prikazan korektno. Pojedine scene, kao što je vožnja u liftu ili borba na krovu, po tonu podsjećaju na original, što je svakako pohvalno. Finale djela krije prijetnju koju smo ove godine vidjeli u nastavku Spajdermena (i prvom Betmenu), pa je zaista šteta što autori nisu pokazali malo više originalnosti, ili bar duhovitosti. Pored toga, treba navesti da se u par scena nametljivo reklamiraju pojedine firme, što je opet u duhu svega što Bej producira.
Akcione sekvence su neujednačene, pri čemu se po kvalitetu ističe odlično režirana scena na snijegu koju čak ni kompjuterski generisani efekti nisu uspjeli da upropaste. Što se tiče priče, ona je na nivou slabije epizode animinirane serije, ali opet, dovoljno je jednostavna da u njoj uživaju najmlađi. Iako je crtač Lerd izrazio negodovanje zbog toga što će lik Ejpril tumačiti Megan Foks, ona se iznenađujuće dobro snašla u ulozi otresite novinarke.
Osnovni problem filma je što nije dovoljno zabavan, što se ne može okarakterisati drugačije do kao ironija. Originalne nindža kornjače su nastale kao reakcija na radove Frenka Milera, koji je uozbiljio strip medijum. U tom okruženju, revolucionarnost Splintera i ekipe je bila u tome što su nudili nevinu zabavu za najmlađe, uz mnogo nespretnosti i zdravog humora. Ovogodišnje nindža kornjače su akcioni junaci koji se gotovo ničim ne izdvajaju iz mora sličnih naslova, što je, kako izgleda, upravo ono što producenti smatraju da treba najmlađima. Da li je to za njih dobro ili loše, podjednako je nevažno danas kao što je bilo i prije tri decenije.
Bonus video:
