U julu se navršilo 80 godina od dolaska prvog voza u Nikšić, iz pravca Bileće. O značaju tog događaja govori proglas nikšićkih uglednika, koji počinje ovako: “Naš dični i čuveni Onogošt, naš dragi i divni Nikšić, sjutra na Petrovdan, 12. jula, ima da proslavi jedan od najznačajnijih dana od svog postanka do danas. Sjutra ulazi u našu varoš, u stari tvrdi bedem, prvi željeznički voz, koji nas spaja za vječita vremena sa ostalim krajevima naše moćne i velike Jugoslavije, a preko nje sa čitavim svijetom…” (novineniksica.me) Pruga je zvanično otvorena 11. septembra 1938. godine.
Dok je, krajem maja 1976. godine, novom željezničkom prugom, iz Beograda prema Baru putovao plavi voz sa predsjednikom Titom i rukovodstvom SFRJ, na svim stanicama dočekan pjesmom i posut cvijećem, nekoliko hiljada građana Nikšića suzama je ispratilo legendarnog “ćira” na njegovo posljednje putovanje. Svuda kuda je mali voz posljednji put prošao, tekle su suze crnogorskih i hercegovačkih gorštaka.
Dana 12. jula navršilo se 70 godina od završetka izgradnje pruge Nikšić-Titograd, dok je 13. jula, prije pet godina, rekonstruisanom prugom, u Nikšić stigao novi “španac”, čime je, nakon duže pauze, ponovo uspostavljen željeznički saobraćaj od Nikšića do Podgorice.
Mnogo građana Nikšića svakodnevno putuje u Podgoricu, na posao, fakultete, u škole i zdravstvene ustanove... Nikšićani su maštali o ljetnjim jednodnevnim izletima u Bar, dok putnici sa sjevera Crne Gore, takođe daju prednost željezničkom u odnosu na autobuski saobraćaj. Tako je trebalo da bude, ali, pored višedecenijskih milionskih subvencija od strane Vlade Crne Gore, nasljednice nekadašnje Željeznice Crne Gore, nijesu se odužile građanima.
Dok Ministarstvo saobraćaja svake godine arči novac zarađen na tunelu Sozina, i priprema se da unovči Aerodrome CG, putnici se voze u neuslovnim vagonima, koje vuku neispravne lokomotive, stare koliko i pruga Beograd-Bar. Čak i tzv. “novi” vozovi kubure sa deficitom kadrova za održavanje, jer djeca funkcionera ne uče zanate. Putnici svih lokalnih i međunarodnih vozova u Crnoj Gori svakodnevno putuju u neizvjesno.
“Najsvježiji” podaci sa sajta ŽPCG kažu da je u septembru 2017. u odnosu na septembar 2016. godine, broj pokrenutih lokalnih vozova manji za 23%, a broj prevezenih putnika za 28%, dok je prosječno kašnjenje po vozu veće za 41%, a za međunarodne vozove čak 54%. U 2018. godini stanje ništa nije bolje.
Sve to pravdaju neobezbijeđenim putničkim prelazima, neispravnom svjetlosnom signalizacijom i sl. Ne spominje se haotično stanje u ŽPCG, te maćehinski odnos nadležnog Ministarstva i Vlade prema željezničkom putničkom saobraćaju, kojima je bezbjednost putnika “zadnja rupa na svirali”. Važno je da je njima dobro, a sirotinja može i “pješke na opanke”.
Koliko je izgubljenih sati zbog kašnjenja vozova, pomjerenih ili neobavljenih važnih obaveza, koliko vanredno utrošenog novca za taksi usluge, autobuse i prinudna noćenja, koliko stresnih situacija pogađa putnike, kojima ŽPCG najčešće ne obezbijedi alternativni prevoz do odredišta!!
Kao što su naši preci vjekovima ginuli za slobodu, tako su i desetine hiljada akcijaša prolile rijeke znoja, stvarajući dobra za dobro svojih potomaka, poput željezničke pruge Nikšić-Titograd. Niko nema pravo da zaboravi njihovo žrtvovanje, jer, to je izdaja!
Bonus video:
