Zvaničnici Evrope, te njena naučna i stručna javnost, muke muče da odgonentnu osnovne uzroke velike ekonomske krize.
Uzroka, vjerovatno, ima mnogo, ali, usuđujem se ući u rizik i tvrditi da su dva (koliko mi je poznato koje niko ne pominje) osnovna. Godinama u više tekstova objašnjavam zašto je neoliberalni kapitalizam brutalan, vulgaran i neodrživ. Osnovni uzrok je sadržan u činjenici da je jurnjava za profitom prerasla u jurnjavu za jeftinijom radnom snagom i energijom.
To je tradicionalnu evropsku proizvodnju iselilo izvan Evrope, a što je za posljedicu ostavilo masovan gubitak zaposlenja sposobne radne snage. Radna snaga je državama Evrope ostavljena na socijalne programe. Ukoliko Evropa ne vrati proizvodnju na svoju teritoriju, ne postoji magična formula kojom će zaustaviti socijalne lomove, pa i revolucije.
Drugi uzrok je sadržan u činjenici da je došlo do sprege između evropskog krupnog kapitala i mreža organizovanog kriminala i korupcije koji vladaju u nedemokratskim režimima širom svijeta. Ovo za posljedicu ima da se krupni kapital dodatno prlja mafijaškim poslovima čime se produžava život nedemokratskih režima.
Bankarski sistemi, umjesto da budu podrška privredi, postali su sistemi špekulativnih poslova i arogantni eksploatatori, upravo, socijalno najugroženijih slojeva. Banke koriste mehanizme da, kroz potrošačke kredite, socijalno ugroženi od njih uzimaju pozajmicu, ali uvijek kao pretposljednju infuziju.
Osiromašeni se drže u lažnoj nadi i u iscrpljujućoj beskonačnosti. Evropa ima politiku, ali, mnogi možda još uvijek nijesu svjesni, dobila je i parapolitiku, zbog čega se, između ostalog, ovako dugo i muči.
Logična posljedica prethodno rečenog je pad mnogih vlada. U ovoj godini u Evropi je bilo dvanaest izbora i sve vlade su pale. Izbore u Rusiji ne računam, jer se unaprijed znalo ko će, faktički, biti krunisan. Od zvanične ruske politike se ne treba plašiti, ali od parapolitike, suštinski one KGB-ovske, treba itekako.
Srbija dugo živi i u politici i u parapolitici. Boris Tadić je politiku Srbije, u posljednjih nekoliko godina, po prvi put, učinio značajno predvidljivijom, a što je njene građane, više od bilo čega do sada, relaksiralo. Uvjerenje građana, bez obzira na ekonomsku krizu, da Srbija ide u Evropu, daje vidljive rezultate.
Ali, svjesno ili nesvjesno, Tadić je zanemario snagu parapolitike, koja Srbijom decenijama vlada. Geopolitički, naravno. Neko, veoma uspješno iz Srbije protjeruje antifašizam i poštivanje različitosti, kao temeljne evropske vrijednosti. Zbog toga Srbi i Srbija plaćaju visoku cijenu, a nove generacije Srba sve više postaju žrtve te parapolitike.
Neofašizam je prisutan svuda gdje moji sunarodnici žive. Tadić je zanemario četiri snage jedne te iste parapolitike: snagu mitomanije o rusko-srpskoj pravoslavnoj braći; snagu SPC, koja od države Srbije pravi pravoslavno-fundamentalističku kleronacionalnu državu; snagu crnogorske mafije, koja Srbiju pretvara u svoj poligon, a kojoj se, zbog „viših“ ciljeva, mnogo šta toleriše; te snagu korupcije, koja, pored njenih osnovnih motiva, uvezuje prethodno troje, ali, iz geopolitičkih ciljeva.
Novoizabrani predsjednik Srbije Nikolić ima pozitivnijih osobina nego njegovi prethodnici posljednje tri decenije. Ali, to treba i da dokaže u budućnosti, jer mora otkloniti mnoge dileme. Posebno one političke. Da li je njegov nagli otklon od neofašističke politike iskren? Da li je svjestan da je mitomanija o pravoslavnoj rusko-srpskoj „čednosti“ prava avet koja je Srbe mnogo koštala?
Da li je svjestan (ili je možda veoma svjestan) da ga političko mentorstvo od strane moćnika iz Crne Gore direktno vodi u prevarantsku politiku koju će neko skupo platiti? Naglašenu priču o evroatlantskim integracijama, ispod koje se realizuje ruska okupacija nad privrednim resursima, građani Crne Gore su počeli ropstvom plaćati.
Da li je svjestan opasnosti da upravo on može biti odabran za rusko-sprpsko-crnogorsku KGB-ovsku žrtvu. Valja se nadati da će Nikolić znati prepoznavati parapolitiku, koja je prvenstveno u svrsi geopolitike, i da će Srbiju voditi tamo gdje ona geografski i civilizacijski pripada – a to je Evropa.
I pored neukusnog hvalisanja vlasti o meteorskim dometima njihove politike, malo čiji građani su danas tako tužni, kao što su tužni građani Crne Gore. Konačno su shvatili da Crna Gora ima dvije politike.
Jednu onu iskrenu o evropskim integracijama, a koja pripada svim nacijama, vjerama, partijama i različitim društvenim asocijacijama. Ima, nažalost, i onu politiku koja nije ništa drugo nego je parapolitika koja je, sa svih aspekata gledano, prevarantska i pripada dijelu vladajućeg DPS-a. Produkovala je paradržavu koja je jača od same države. Jedan od mehanizama na kojima se ona održava je i bilo kakva nesreća Srbije i Srba. Što je ta nesreća veća, oni se snažnije deklarišu kao faktor stabilnosti u regionu. Na isti trik, već decenijama, varaju i međunarodnu zajednicu.
A sve je to u funkciji geopolitike. One prevarantske, KGB-ovske. Zbog toga i Tomislav Nikolić i Evropa moraju biti oprezni. Da bi prevarantima izvukli iz ruku srpsko-crnogorske svađe, kao njihov osnovni alat.
Manjinski narodi u Crnoj Gori čekaju da pravoslavni narodi konačno počnu zajednički raditi za opšte crnogorsko dobro. Srbi u Crnoj Gori uglavnom čekaju, a mnogi od njih u svojoj pravoslavnoj zabludi tumaraju.
Znaju da parapolitičko kolo vode oni koji su se preko noći od velikosrba preobukli u „velike“ Crnogorce, a koji, tipičnom korupcijom, obezbjeđuju onih famoznih 170 hiljada glasova. Iako je to nepuna trećina biračkog tijela u Crnoj Gori, vlastodršci znaju tehnologije opstanka. Svakih 50 eura plaćenih za jednu ličnu kartu prilikom glasanja, oni naplate stotinama puta vršeći vlast u ime tih istih mučenika, koji (neki iz nužde), tako mizerno prodaju svoj identitet. A ko je u Crnoj Gori, u suštini, najnezaštićeniji?
Upravo oni Crnogorci koji ne pristaju igrati u bilo čijem prljavom kolu, nego su svojim grudima istinski stali u stroj boraca za samostalnu i međunarodno priznatu državu Crnu Goru. Građansku, pravno uređenu, socijalno pravednu i evro-atlantski integrisanu Crnu Goru. Ova borba još traje, ali traje i osramoćenost koju su im nabacili baš njihovi saplemenici.
Srpsko-crnogorsko izmirenje, u građanskoj i demokratskoj Crnoj Gori, je zajednička borba protiv zajedničkih davitelja. Znaci prepoznavanja uspješnosti te borbe će biti onda kada, sada davljeni i osramoćeni, počnu masovno slaviti Dan samostalnosti i Dan državnosti, kao svoje najsvetije dane.
I to iskreno, a ne, kao do sada, da im se raduju samo zato što su to neradni dani. Te velike crnogorske datume do sada su, uglavnom, slavili davitelji. Uz primjesu njihovog neukusnog arogantnog slavodobitništva s jedne, i narodnog gađenja na njih takve, sa druge strane. Neukusu i aroganciji dolazi kraj i dolazi vrijeme drugačije Crne Gore. One pozitivne.
Bonus video:
