Crnogorske opozicione partije često spominju potrebu reindustrijalizacije u Crnoj Gori, čime bi se stvorili uslovi za zapošljavanje, povećao standard građana i spriječilo iseljavanje mladih ljudi. Čak je na Univerzitetu Crne Gore 15. juna 2017. održan okrugli sto na temu „Reindustrijalizacija u Crnoj Gori“, na kome se raspravljalo o tome „gdje industrija Crne Gore treba da bude 2030. i 2050. godine“.
Niko ne zna kako će crnogorska industrija izgledati za 30 godina, ali ćemo se podsjetiti koje su fabrike postojale prije 30:
„19. decembar“ Titograd-protivgradne rakete; „04. novembar“ Mojkovac (današnja „Tara“)-metalska industrija i oružje; „Bajo Sekulić“ Ulcinj-solana; „Beograd“ Bijelo Polje-obuća; „Bjelasica“ Bijelo Polje-mineralna voda; „Boris Kidrič“ Nikšić-željezara; „Crnagorakop“ Danilovgrad-kafa i konditorski proizvodi; Duvanski kombinat Titograd; Fabrika celuloze i papira Ivangrad; Fabrika elektroda Plužine; Fabrika radijatora Danilovgrad; „Gornji Ibar“ Rožaje-drvna industrija; Industrija ležaja Kotor; „Javorak“ Nikšić-namještaj, Kartonaža Cetinje-ambalaža; KAP Titograd; „Košuta“ Cetinje-obuća; „Lenka“ Bijelo Polje-obuća; „Marko Radović“ Titograd-namještaj, „Obod“ Cetinje-najreprezantitivniji frižideri i zamrzivači ne samo u SFRJ; Plantaže Titograd; „Polimka“ Ivangrad-koža i kožna galanterija; „Primorka“ Bar-prehrambena industrija; „Prva petoljetka“ Bijelo Polje-višecijevni bacači i tromblonske mine; „Radoje Dakić“ Titograd-industrija građevinskih mašina koje su se izvozile u više zemalja; „Rivijera“ Kotor-hemijska industrija; „Rudeš“ Ivangrad-ciglana; „Rudo“ Titograd-ortopedska pomagala; „Titeks“ Titograd-konfekcija; „Trebjesa“ Nikšić-pivo; „Velimir Jakić“ Pljevlja-drvoprerada; „Vunko“ Bijelo Polje-vunarski kombinat; „Vukman Kruščić“ Mojkovac.-drvoprerađivačka industrija; „Zaton“ Bijelo Polje-fabrika betonskih elemenata; Fabrika eksploziva Ivangrad,.. (izvor: forum.cdm.me - uz napomenu da spisak nije konačan).
Danas u Crnoj Gori imamo industrijsko groblje, koje svjedoči o bezskrupuloznosti crnogorske trodecenijske vlasti, koja je, pod velom tranzicije, uništila sve što su naši očevi i đedovi sagradili. Nije tačno da su za sve krive sankcije međunarodne zajednice, jer je neko odgovoran za politiku zbog koje su sankcije uvedene. Za tok tranzicije - takođe.
Radnicima su ubili fabrike, hraniteljke porodica, i ostavili ih na ulici bez hljeba, ili, eventualno uz neku socijalu, koju oni nazivaju penzijom. Na hiljade žrtava tranzicije nikada nijesu ostvarile prava iz rada, niti riješili tzv. penziju.
Dok obespravljeni radnici “Radoja Dakića”, “Košute”, “Lenke” i drugi obilaze ostatke mrtvih fabrika i pred Vladom godinama traže svoja prava, državni i politički moćnici se hvale tzv. malom privredom, te „ozdravljenjem“ nikšićke Željezare, koja umjesto 7.000 zapošljava 300 radnika i, zajedno sa mojkovačkom “Tarom” i njima sličnima, radnike tretira kao robove. U tim “zdravim” fabrikama često se proizvodi smrt.
Državne vlasti se ne bave industrijalizacijom, jer je jeftinije i za njih mnogo isplativije formirati još neku samostalnu, gradsku, prigradsku ili “mjesnu” opštinu, u kojima bi zapošljavali svoje kadrove i proizvodili politiku, dok mladi obrazovani ljudi napuštaju Crnu Goru.
Bonus video:
