STAV

Šaka sprdnje

Patološki egoizam i nedostatak samokritike, kao i paramoralizam, nezaobilazni su fenomeni u svakoj analizi političkih prilika u našem regionu

5454 pregleda 2 komentar(a)
Foto: Shutterstock
Foto: Shutterstock

Simbolizam u politici očituje mnogo toga!

Nedavna kupovina novog trajekta i njegovo nazivanje trebalo je da bude još jedna trajektorija nelegitimne vlasti, ali je i ona zbog imena ove pristigle catare postala još jedna zabava za široke mase... ili se u suštini radi o nečemu što je znatno opasnije, bolesnije? (Zbog poente ovog teksta važno je istaći da se njegovom sadržinom ni na koji način ne opservira svrsishodnost kupovine ovog i budućih trajekata, kao i okolnosti pod kojima je kupljeno jedno od prethodnih plovila.)

Iako smo tokom prethodne, trodecenijske vladavine često svjedočili o sličnim dodvorničkim i autokrativnim postupcima, onda i u ovom neprikladnom imenovanju možemo prepoznati nastavak ove prakse. Štaviše, u ovom imenovanju nemamo nekadašnju DPS sofisticiranost, već otvorenu banalizaciju koju nam je donio „30. avgust“. Nije trebalo mnogo, pa da uvidimo kako promjena vlasti sama po sebi nije kvalitativan iskorak. Brzo se potvrdila teza da je na Balkanu gotovo uvijek nadvijena teška sjena nad razumom! Očevici katastrofe 90-ih, u apsurdu dugo iščekivane smjene vlasti, uviđaju da i kod aktuelnih moćnika postoje mnoge (sociopatološke) sličnosti sa onima koji su nas prije njih jarmili.

U konkretnom slučaju obavezna je usporedba sa nušićevskim likovima koji imaju opskurne sposobnosti, sumnjive diplome i namjere, kao i sa onima koji nemaju bilo kakvog ukusa ili obzira! Izlizane fraze naših političara o građanskom društvu, prosperitetu i integrativizmu neodoljivo sliče onome što je Nušić u svojim tekstovima provokativno ogoljavao i to je ona ista malograđanština kojoj mi aplaudiramo i na pozorišnoj sceni, ali i u našoj svakodnevici.

Procjenjivanje društvenih okolnosti podrazumijeva i poznavanje ljudi, kao i prepoznavanje onoga što im je važno i onoga što im onemogućava valjanu percepciju realnosti. Patološki egoizam i nedostatak samokritike, kao i paramoralizam, nezaobilazni su fenomeni u svakoj analizi političkih prilika u našem regionu.

Iz ugla političkog sociologa prof. dr Zorana Stoiljkovića „političko ponašanje zasniva se na uzajamnoj vezi formiranih crta ličnosti, razumevanja sopstvenih interesa i njima uslovljenim prihvaćenim (poželjnim) stavovima i vrednostima. Naravno i na pritiskajućem delovanju dominantnog javnog mnjenja, oblikovanom slikom stvarnosti i odnosa u njoj koju onda mi, u velikoj meri zavisno od stanja zdravlja demokratije, kritički razmatramo ili joj se nekritički podređujemo. Reklo bi se i da su, recimo, neurotičnost, anksioznost, hedonizam i moralni relativizam ili egocentričnost i prenaglašena kompetitivnost efekti delovanja duha vremena na bazične crte ličnosti.“

Pošto se ove godine obilježava 40 godina od nastanka kultnog zagrebačkog sastava Psihomodo pop, onda je nemoguće izbjeći komentar njihovog frontmena Davora Gopca da su „danas političari rock zvijezde. Ja znam što koji političar jede ili pije, kad se budi, a uopće me to ne zanima. Politika nam je svima danas nataknuta na nos“. A i odavno im je ovaj panker otpjevao: „Tamne mrlje prošlosti/ Na tvojoj bijeloj košulji/ Veš mašina budućnosti/ Nikad neće oprati... Ja volim samo sebe/ Svog jedinog sebe/ Ja volim samo sebe / Svog predivnog sebe...“

U nedavnom obrazloženju jednog pozorišnog žirija iz regiona, bolje reći njegovom parafraziranju, nailazimo na svu epitetsku raskoš kojom je moguće definisati rolu većeg broja naših političara. U toj deskripciji imamo „slojevito i raskošno prikazan urođeni bitangluk, sklonost ka krađi, korupciji i licemjerju i potpuno odsustvo etičnosti i ljudskosti“. Ukazuje se na i „upadljivu lakoću i nenametljivu spretnost savremenog moćnika, lešinara koji sa dijaboličkim šarmom uzima (ono) šta mu ne pripada“.

Gete je rekao da „malo je ljudi koji imaju maštu za realnost“, ali zato našim političarima ne nedostaje potrebe da svoje iskrivljene predstave o stvarnosti prikažu kao istinite! Možda i možemo nazivanje jednog feribota „Rukom pravde“ odrediti kao nerazumnu strast, i time donekle opravdati ovaj postupak, ali ne smijemo dozvoliti da od nas naprave muve i društvo bez vrijednosti, ili društvo u kome su samo političari kreatori nečeg značajnog.

Bonus video:

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrici "Kolumne" nisu nužno i stavovi redakcije "Vijesti")