Bućkoviće - Enisu i Miroslava - upoznao sam u veselom mjesecu maju tekuće godine. Nijesu me pritiskali ni na koji način - bože sačuvaj - samo su mi predložili da sjednemo i da mi izlože svoj slučaj - svoju muku - bez ikakve obaveze - a pozivajući se na neki od mojih, u to vrijeme, recentnijih tekstova. Ne sjećam se, da budem iskren, o kojem je tačno tekstu bila riječ - ali recimo da je to bio jedan od onih tekstova u kojima se bavim nekima od, naizgled, minornijih sistemskih poremećaja (general system malfunctions) - u pokušaju da ukažem, po analogiji, na neke od ozbiljnijih sistemskih poremećaja (general system malfunctions).
Dopali su mi se Bućkovići - iz prve. Bućkovići su stara podgorička gospoda. U njihovom društvu sam se osjećao vrlo ugodno - bez obzira na temu - koja je bila - i nastavlja da bude - krajnje neugodna.
To je bilo prvo - a drugo, čak i prije nego što sam uspio da uhvatim konture vrlo kompleksnog problema sa kojim se Bućkovići nose još od 2019 - jasno mi je bilo da je Bućkovićima sve jasno - što je, umnogome, pojednostavilo stvari. Bućkovićima su se, u jednom trenutku, ukazale te jezivo-prazne oči našega nazovi-sistema - što je iskustvo koje parališe - jer nakon tog iskustva iluzije više ne postoje - izbrisane su. Sve što ostaje je ta skoro pa nepodnošljiva, ogoljena realnost - i, naravno, obaveza da se stvar istjera do kraja.
Bućkovići su se, drugim riječima, sudarili sa sistemom - da bi se ispostavilo, je li, da je sistem i slijep i gluv - ali oni ipak nijesu voljni da stave tačku na tu mučnu epizodu - neće da se povuku - sve dok ne iskoriste i posljednju zakonsku mogućnost koja bi mogla da rezultira bilo kakvim vidom satisfakcije. Ne lične satisfakcije, molim vas - nego opšte - ako bi se, kojim slučajem, pokazalo da sistem ipak prepoznaje problem Bućkovića, te da je spreman da djeluje u pravcu saniranja tog problema - onda bi postojali izgledi - vjerovali bismo da postoje izgledi - da bi sistem istom tom trunkom satisfakcije mogao da obraduje i druge ljude koji muče istu ili sličnu muku.
Treće, pored toga što su Bučkovići građani - u ama baš svakom značenju te riječi - Bućkovići su savršen tim. Fascinirao me taj stepen bliskosti među njima - što je iznimno rijedak fenomen u ovo smutno doba.
***
OK, o čemu se radi? Bućkovići su vlasnici kuće i pripadajuće joj parcele u Budvi - u dijelu grada između Jadranskoga puta - budvanske žile kucavice - i ulica Mediteranske i Blaža Jovanovića - ili od semafora u pravcu sjeveroistoka, odnosno u pravcu Bečića, uz Jadranski put, desnom stranom, nekih 150 metara, recimo - otprilike preko puta Škole “Stjepan Mitrov Ljubiša” - i ne u prvom redu kuća (zgrada) uz Jadranski put, nego u drugom redu - uz napomenu da se dvorištu i kući Bućkovića pristupa ili tzv. kolskim prilazom sa Jadranskoga puta - ili jednim od krakova Vojvođanske ulice (ako se ne varam po pitanju naziva te ulice).
Kuća Bućkovića je građena početkom šezdesetih godina prošlog vijeka. Gabarit kuće zauzima, po mojoj procjeni, manje od 40% površine parcele - računajući i pomoćni objekat. Kuća ima prizemlje i sprat, što je bio standard u to vrijeme, i okružena je zelenilom - što je takođe bio standard. U važećem DUP-u “Budva centar”, izmjene i dopune, iz 2011. godine, parcela Bućkovića se vodi pod brojem UP 20.13, Blok 20a.
Nevolje počinju od trenutka kada na parceli koja se graniči sa parcelom Bućkovića sa sjeverozapadne strane - riječ je o UP 20.7 - investitori Ražnatović Jakša i Ražnatović Rajka, uz suinvestitora “VIRT” d.o.o. Budva - počinju izgradnju višespratnice...
***
Nakon što sam preletio preko materijala - vezano za slučaj - koji su mi proslijedili Bućkovići - bilo mi je jasno da su izgledi da ću uspjeti da prikažem taj vrlo bizaran slučaj na adekvatan način - u okviru prostora, odnosno formata kojim raspolažem (novinska strana, 6.000 do 7.000 karaktera, sa proredom, uz dvije fotografije) - gotovo nikakvi. Ne bih, istini za volju, uspio da ukažem na sve najbitnije detalje problema s kojim se nose Bućkovići ni u desetak nastavaka - na desetak novinskih strana - jer ta priča podsjeća na ružan san - na noćnu moru koja traje i traje i kojoj se ne nazire kraj - a kako vrijeme odmiče - jedva da joj se nazire i početak. Ta noćna mora je, ujedno, i savršen indikator stanja u kojem se nalazi naš nazovi-sistem - i to ne samo u domenima planiranja, odnosno uređenja prostora, nego generalno.
***
I što da vam kažem... U Urbanističko-tehničkim uslovima, broj taj i taj, koje je Ražnatovićima (Jakši i Rajki), dostavilo Ministarstvo održivog razvoja i turizma/ Direktorat za građevinarstvo/ Direkcija za izdavanje UTU - 4. juna 2019. godine - lijepo piše, pazi sad ovamo: Horizontalna i vertikalna regulacija/ tačka 3/, pa kaže: “Minimalno odstojanje objekta od bočne granice parcele je 3 m”.
Uz Idejno rješenje objekta, koje je datirano 8. decembra ili 12. avgusta 2019. godine, nemoguće je razlučiti - priloženi su i jedva čitljivi, na momente i nečitljivi UTU, broj taj i taj, koje je na zahtjev Ražnatović Pavla i Kostović Joke, izdala Opština Budva/ Sekretarijat za urbanizam i zaštitu životne sredine, dana 3. februara 2017. godine - i u kojima, između ostaloga, stoji i sljedeće: “Zadnja građevinska linija u tekstualnom delu DUP-a: Odstojanje od 200 cm, za koje je potrebna saglasnost suseda (Bućkovića, konkretno - op.a.), pruža mogućnost otvaranja prozora sa visokim parapetom./ Odstojanje od 200 do 400, za koje je potrebna saglasnost suseda (opet Bućkovića - op.a.), pruža mogućnost otvaranja prozora sa standardnim parapetima (tekstualni dio DUP-a, strana 214)”.
Uz opasku da uz pomenuto Idejno rješenje - vjerovatno dopunjeno, ali me nemojte držati za riječ, jer je investitor izvršio nekoliko izmjena i dopuna tog Idejnog rješenja - na koje je 26. avgusta 2019. godine dala saglasnost gospođa Ana Samardžić, u to vrijeme glavna budvanska arhitektica - nijesu priloženi UTU od 4. juna 2019. godine, iza kojih je stajalo MORiT...
Uvidom u stanje na terenu, ustanovio sam da rastojanje - odstojanje, pardon - od zadnje građevinske linije objekta koji grade Ražnatovići & Co. - i granice/ograde parcele Bućkovića - iznosi nekih... Ne više od 1.4 metra - u svakom slučaju značajno ispod 2.0 m - ako pak zanemarimo, mada ne bismo smjeli, onih 3.0 m iz UTU iz 2019. - u kombinaciji sa standardnim parapetima, to se valjda podrazumijeva - i bez potrebne saglasnosti, veli Miro Bućković, od strane “suseda” - što se takođe podrazumijeva.
Svaki komentar bi bio suvišan...
***
OK - ovoga puta toliko o problemu (noćnoj mori) Bućkovića - uz najavu nastavaka, svakako - a sad oprostite, moram da se pripremim za gostovanje u emisiji “Direktno” - TV Vijesti - koju vodi Milena Perović - ponedeljak, tačno u 20:00.
I za kraj, molim vas - ako đavo pokuca na vrata vašeg bližnjeg - nemojte okretati glavu - što jeste najlakše, naravno, ali nije ljudski - a nije ni pametno, jer ako đavo kuca na vrata naših bližnjih - samo je pitanje časa kada će đavo pokucati i na naša vrata...
Bonus video:
