Slikarstvo je najjednostavnija i najpristupačnija umjetnost. Slikarstvo je blisko svakome, i najnaivnijem čovjeku. I u slikama najvećih umjetnika postoji procenat naivnosti i možda je to baš ono što sliku čini dobrom. Kad kažem naivnost, mislim na izvjesnu duhovnu svježinu koju neki ljudi sačuvaju cijelog života.
Vojo Stanić
Ako krenemo od opšteprihvaćene definicije koja kaže da je arhitektura umjetnost oblikovanja prostora - te da je, shodno tome, misija arhitekture upravo u osmišljavanju/kreiranju fizičkog okvira unutar kojega se odvija misterija života - onda bismo vjerovatno ostali u okvirima standardnih predstava o opusu slikara Voja Stanića, ako bismo ustvrdili da su elementi arhitekture koji se pojavljuju na njegovim slikama zapravo kulise - kojima je, uz sve ostale elemente, isključiva svrha u definisanju/dočaravanju fantazmagoričnog ambijenta - svojevrsne scene - koja nije ništa drugo do li izravna posljedica rijetkog - plemenitog i nadasve blagorodnog nastojanja rođenog umjetnika da toj čudesnoj drami života - uz zeru smisla, kao neuhvatljive kategorije - udahne i ono najdragocjenije: životnost (žar, zanos, razigranost, polet...).
Na stranu hvale vrijedni napori da se opus Voja Stanića dosljedno kodifikuje - da se uvrsti u kontekste umjetničkih pokreta koji su obilježili vijek koji je za nama na velikoj (globalnoj) sceni: ekspresionizam, metafizičko slikarstvo, nadrealizam (surealizam), magični realizam... - a odmah zatim i u okvire paralelnih umjetničkih tendencija na prostorima bivše Jugoslavije (interesantno bi bilo istražiti, recimo, konotacije opusa Voja Stanića na tzv. naivno slikarstvo) - te da se, na koncu, precizno odredi u čemu bi se sastojala neosporna vrijednost tog opusa - jedno je sasvim izvjesno: Vojo Stanić, nekim čudom, uspijeva da nepostojano (svakidašnje, prolazno, marginalno, efemerno...) uzdigne na nivo postojanog (svagdašnjeg, trajnog, neprolaznog, permanentnog...) - što svakako upućuje ne samo na nesvakidašnje umjetrničko pregnuće - već i na vrlo suptilne paralele sa arhitekturom.
Opus Voja Stanića je zapravo spomenik - spomenički kompleks - svemu što je u visokoparnim domenima nazovi-oficijelne kulture - kulture u najopštijem smislu - van fokusa - spomenik svemu što je sklonjeno na marginu - što se opire kodifikovanju - i to u trenutku progresivnog ubrzavanja - kada je vrlo malo toga što traje dovoljno dugo da bi uopšte bilo prepoznato kao vrijedno i uzeto u obzir za kodifikovanje.
Pitanje je zapravo sljedeće: u kojoj mjeri se pomenuta permanentnost - kao tema i ideal, a zatim i kao posljedica - a ne kao jedna od karakteristika opusa Voja Stanića - ogleda, kroz povrtanu spregu, u realnom, svakidašnjem iskustvu? Drugo pitanje, koje proizilazi iz prvog, bilo bi: u kojoj mjeri je ta permanentnost u opusu Voja Stanića univerzalna? Da li je uopšte univerzalna? Ili je tu poglavito riječ o lokalnom iskustvu - o iskustvu protkanom nesavršenošću, ali i slojevitom posebnošću koja je odraz jedinstvene kompleksnosti provincijalnog duha: žovijalnog duha koji jednostavno nije u obavezi da se povinuje standardima, koji se opire svakom pokušaju da bude kodifikovan - i koji nikako ne pretenduje na nepristupačne i hladne vrhove veličanstvenog i uzvišenog?
Više je, kao i obično, pitanja nego odgovora...
***
Ako pratite dešavanja na (velikoj) arhitektonskoj sceni - a prepostavljam da pratite, jer na devetu stranu ART Vijesti (štampanog izdanja) niko ne svraća slučajno - sigurno ste nabasali, u ovom ili u onom obliku, na jedno od vječnih pitanja - koje se s vremena na vrijeme, najrazličitijim povodima, ukaže na površini arhitektonskog diskursa (prije nego što opet potone): zašto, dakle, neki prostori, otvoreni li pak zatvoreni, generišu događaje? Zašto, drugim riječima, neki prostori posjeduju kapacitete/potencijale da budu svojevrsna društvena/socijalna pozornica? I, na koncu, da li je moguće osmisliti prostor koji će posjedovati taj rijetki potencijal - da bude stjecište socijalne interakcije? Ili je to ipak u isključivim domenima intuicije, hipotetičkog, metafizike... ?
U kontekstu tog pitanja, opus Voja Stanića je iznimno važan - jer bismo morali konstatovati da su slike Voja Stanića, redom, svojevrsni događaji - kao što je i opus Voja Stanića iznimno rijedak događaj na tmurnom nebu naše krajnje prozaične stvarnosti...
Što nas neminovno dovodi do onih Korbijevih (Le Corbusier) “očiju koje ne vide” - i pitanja: kako da otvorimo oči i držimo ih otvorene sve dok nam se svijet ne ukaže u svoj svojoj stvarnoj/nestvarnoj raskoši?
***
A sad - praktični dio: pokušajmo da zamislimo “našeg” Voja Stanića - ili, preciznije, sliku koja bi bila dostojna opusa Voja Stanića.
Dakle, polazeći od onoga let’s keep it simple: vidim dva čovjeka za stolom (stolice su Thonet, No. 14; sto je Thonet, round marble top). Jedan je upravo došao do poante. Gestikulira rukom u kojoj drži lulu. Drugi sluša, ali odsutno, jer na glavi ima... Nešto - što definitivno nije šešir. Iznad stola je... Teško je razlučiti da li je to slika, ili je to prozor. Vidimo komad zelene krošnje sa jedne strane, komad krajnje nepretenciozne građevine je sa druge strane - riječ je zapravo o tri reda prozora u isčašenoj perspektivi - a sivo nebo je u pozadini. Ili je to dim iz lule? Tri oblačića - očigledno bremenita kišom - nehajno plove tim sivim, ravnodušnim nebom. Sa obje strane prozora/slike su teški zastori. Simetrija postoji, naravno. Prisutna je, ali nije obavezujuća. Baš kako treba. U jednom uglu je crna mačka, a u drugom uglu je žuta lopta - očigledno u funkciji suštine (u slučaju da nekome izmiče suština). Pored te lopte je dvojka karo - i još jedna karta, ne znamo koja - možda baš dama pik - očigledno u funkciji podsjetnika da se, u pravilu, do suštine stiže igrom slučaja - uz nužan preduslov da nijesmo u potrazi za suštinom...
Ne ide, znam...
Hoću da kažem da mi nije ni na kraj pameti da se upuštam u analizu neke od slika Voja Stanića. Neću se uhvatiti u tu zamku. Mada, istini za volju, ni ova druga opcija - da pokušam da iskonstruišem sliku à la Vojo Stanić - ne obećava...
“Ne vjerujem nimalo”, veli Vojo Stanić na jednom mjestu, “u ono slikarstvo kojemu je potrebno objašnjenje, kojemu je potrebna nečija pomoć da bi se shvatilo. Slikarstvo je najjasnija umjetnost koja se doživljava čulom i pristupačno je i gluvom čovjeku. Kad osjetimo sliku, onda smo je i shvatili. Nema drukčijeg shvatanja slike”.
Bonus video:
