Ponedjeljak je 23. avgust 1993. godine. Na sjednici VSO se odlučuje o imenovanju novog načelnika GŠ. Milošević nema dilemu - general pukovnik Božidar Stevanović nema konkurenciju. Dilemu i rezervu na takvo rješenje ima predsjednik Crne Gore, Momir Bulatović. Milošević se ne obazire na njegove argumente. „To je to, a u četvrtak se opet možemo sastati da odluku verifikujemo i obavestimo javnost“, zaključio je Milošević.
U večernjim satima tog 23. avgusta u Komandi RV i PVO je fešta. Slavi se uz najbolje svjetske brendove i uz rafalnu paljbu. „Surčinci“ i „zemunci“ su uvijek široke ruke u darivanjima.
Momirovo “lukavstvo”
Četvrtak je 26. avgusta 1993. godine. Na sjednici VSO treba da se verifikuje odluka od ponedjeljka. Momir Bulatović nudi nov argument kojim se osporava imenovanje generala Stevanovića. Njegov osnovni argument je da i na ovoj dužnosti Stevanović neće zadovoljiti svoju nekontrolisanu ambiciju. Sljedeće je, kako Bulatović tvrdi, Stevanović će kidisati na Miloševićevo mjesto. Kao osnaživanje svoga stava Bulatović „vadi“ tajnu kasetu novinarke Dade Vujasinović kojom se potvrđuje Stevanovićeva nezajažljiva politička ambicija. Kada je Milošević vidio opasnost za sebe, Stevanović je trenutno postao nesposoban za dužnost načelnika GŠ.
Na toj sjednici VSO donesena je odluka da se na dužnost načelnika GŠ imenuje komandant 3. (niške) armije, general-potpukovnik Momčilo Perišić.
Na dužnost komandanta RV i PVO imenovan je general-potpukovnik Miloje Mika Pavlović, dotadašnji zamjenik generala Božidara Mike Stevanovića.
Ubistvo novinarke Dade Vujasinović nije rasvijetljeno do današnjeg dana?!?
Što se tiče novopostavljenog komandanta RV i PVO generala Pavlovića, u RV i PVO je vladalo zadovoljstvo. Glasna većina je bila zadovoljna nastavkom kontinuiteta politike generala Božidara Stevanovića, ali je ta ista većina bila revoltirana činjenicom da Stevanović neće biti novi načelnik GŠ. U 204. avijacijskoj brigadi na Batajnici vri kao u loncu. Na čelu te jedinice se već nalazio Milorad Mika Ilić. Njegov žal što general Stevanović nije novi načelnik GŠ je prerastao u buran revolt.
Dvadeset treći je decembar 1993. godine. Telefonom me poziva general Perišić i pita me da li znam šta se dešava na Batajnici. Odgovaram da ne znam. Kako bih znao kada sa RV i PVO nemam nikakvu funkcionalnu vezu i kada sam odavno odatle izopšten. Perišić mi kaže da se u 204. avijacijskoj brigadi na avione podvešavaju ubojna sredstva, da je komandant te jedinice potpukovnik Milorad Mika Ilić izdao pripremno naređenje za dejstvo po određenim objektima u Beogradu. Kaže mi, da ja vidim šta mogu da uradim. Godinama sam znao brojeve telefona od sve tri eskadrile 204. avijacijske brigade. Zovem redom. Na svaki od tih brojeva javljaju se dežurni piloti. Po glasu prepoznajem da im je iskreno drago što me ponovo čuju. Svi oni su bili moji studenti i sa svakim od njih sam letio više puta. Svima sam izgovorio istu rečenicu: „U vazduhoplovstvu još uvijek ima mnogo ludaka, a vaš Roksa (tako su piloti pogrdno nazivali svog komandanta Ilića) je jedan od “najluđih”. Budite pametni i nemojte dozvoliti da vas ludaci nadmudre. Diskretno prenesi moju poruku i ostalim pilotima. Zdravo!“
General Perišić me poziva da dođem odmah kod njega, što i činim. Iznosi mi veliku Miloševićevu zabrinutost pa i lični strah zbog namjere određenih krugova u RV i PVO da izvrše nekakav „prevrat“. Milošević zahtijeva od Perišića da se hitno riješi „Batajnički slučaj“. U mom prisustvu oni više puta razgovaraju putem telefona. U jednom od tih razgovora čujem da Perišić govori Miloševiću: „Jedino ko to može razriješiti je onaj anatemisani pukovnik“. Jasno mi je da se to odnosi na mene. Perišića stalno izvještavaju o trenutnoj situaciji. Jasno mi je ko su kolovođe te ludačke zamisli. U jednom momentu do Perišića dolazi informacija da piloti otkazuju poslušnost svojim komandantima i da odbijaju naređenje. Komandanta brigade Ilića i komandanta Vazduhoplovnog korpusa generala Petrovića hvata nervoza. Stiže informacija da su aviooružari (mimo naređenja komandanta brigade) počeli sa aviona skidati ubojna sredstva. Napetost splašnjava.
Nakon toga bilo je veoma lako utvrditi istinu oko „prevrata“. „ Patriote “ su bile nezadovoljne činjenicom da general Stevanović nije postavljen na dužnost načelnika GŠ. Zbog toga su spremali udar (kako su se oni izražavali) na SSNO. Zgrada GŠ je bila jedna od meta. Često su apostrofirali da je Milošević lično plašljiv pa su i njega pominjali kao metu iz razloga da bi ga zaplašili, iako njega, kao metu, nisu ozbiljno imali u vidu. Pučistička mreža je bila dobro uvezana. Komanda RV i PVO, komanda Vazduhoplovnog korpusa i komanda 204. brigade su bile u hijerarhijskoj liniji te lude nakane. Obavještajni organ Komande RV i PVO je bio glavni pučistički punkt. Jedan moj „klasić“ je bio karika povezivanja mračne nakane. Načelnik štaba RV i PVO general Radomir Sekulić odigrao je pozitivnu ulogu u tome da se ludačka mreža otkrije i da se počne demontirati. General Veličković je vrlo brzo demontirao mrežu zločinačkog udruživanja.
Kada država pokaže snagu, „miševi“ se brzo razbježe. Sakriju se u svoje rupe, ali iz „pacovskih kanala“ nastavljaju raditi ono što oni najbolje znaju. Jedan od njih je nastavio svoje zaposlenje kod jednog Surčinca. Kada njihovi počnu preuzimati vlast, a oni se ohrabre, izaći će oni iz svojih „pacovskih kanala“.
Nakon pune četiri godine provedene na dužnosti komandanta Vazduhoplovnog korpusa, postavljen sam na dužnost pomoćnika načelnika GŠ za RV i PVO. Bura tek slijedi.
Februara 1999. godine, aktuelni su pregovori u Rambujeu. O tim pregovorima vojnom vrhu je poznato samo ono što objavljuju beogradski mediji. Očigledno je da je državni sistem vojsku učaurio. Na referisanjima se, u vezi sa tim pregovorima, ne oglašava čak ni načelnik Obavještajne uprave, general Krga. Odavno je jasno da je on dio Miloševićevog tima. Ako ne i onog ruskog?
Generali hoće da "brane" Crnu Goru
Jedne februarske nedjelje 1999. godine, oko devet sati, pozivaju me sa OC GŠ i obavještavaju da će sjednica kolegijuma načelnika GŠ biti u 10.00 časova tog dana.
Po „rodoljubivom“, ali šeprtljavom vođenju sjednice od strane generala Ojdanića, načelnika GŠ, očigledno je da je „stanje“ u Crnoj Gori tema ove sjednice i da je to naređeno od nekoga „odozgo“. Moji stavovi su im već poznati, ali ih ponavljam: „U Crnoj Gori, iz bilo kog razloga i pod bilo kojim izgovorom, od vojničke ruke i od vojnog sredstva ne smije da padne bilo čija suza, a kamoli kap krvi. U protivnom za to ćete biti odgovorni baš vi ovdje prisutni komandanti“. Ovi moji stavovi nisu bez uticaja na generala Ojdanića. Martinović je, po običaju, nejasan i konfuzan, dok se odlučnost Smiljanića i Zeca, da Crnu Goru „brane“ od Crne Gore, ne dovodi u pitanje.
Kada pri kraju sjednice u salu uđe Pavle Bulatović, ministar odbrane, sve postaje još jasnije. Vojska je stavljena u funkciju međupartijskog obračuna u Crnoj Gori.
(Sjutra: Susret sa Đukanovićem, Žugićem i Roćenom - Đukanovićeva molba - "Zbunjenost" generala Martinovića)
Bonus video:
