U IME CRNE GORE
VIŠI SUD U PODGORICI, kao drugostepeni u vijeću sastavljenom od sudija: Radonje Radonjića, predsjednika vijeća, Nine Radunović i Ognjane Boljević, članova vijeća, u pravnoj stvari tužillje Miroslave Mime lvanović iz Kotora, koju zastupa punomoćnik Tijana Živković, advokatica iz Podgorice, protiv tuženog I reda JU Centra za socijalni rad za opštine Kotor, Tivat i Budvu, koga zastupa Samardžić Rajka, dipl.pravnik zaposlen kod istog i tužene II reda Crna Gora, koju zastupa zakonski zastupnik Zaštitnik imovinsko pravnih interesa Crne Gore, a njega Stanković Vanja, savjetnik zaposlen kod istog, radi zaštite od diskriminacije, v.s. 9.000,00 €, odlučujući o žalbi tuženog II reda podnijetoj protiv presude Osnovnog suda u Podgorici P.br.4910/20 od 19.11.2021. godine, u sjednici vijeća održanoj dana 07.12.2022. godine, donio je
PRESUDU
ODBIJA SE žalba tuženog II reda kao neosnovana i POTVRĐUJE presuda Osnovnog suda u Podgorici P.br. 4910/20 od 19.11.2021. godine u stavu drugom, trećem, četvrtom, šestom, osmom, devetom i desetom izreke u odnosu na ovog tuženog.
O b r a z I o ž e nj e
Presudom Osnovnog suda u Podgorici P.br.4910/20 od 19.11.2021. godine, odlučeno je:
,,Usvaja se tužbeni zahtjev, pa se utvrđuje da je tuženi I reda prema tužilji počinio neposrednu diskriminaciju vođenjem upravnog postupka posl.oznake br. 128/20- 0102-2468/2, na način koji je otežao puno i efektivno učešće tužilje u postupcima i ostvarivanje njenih prava, kao i nepreduzimanjem, odnosno nesprovođenjem propisa i posebnih mjera primjerenih invaliditetu tužilje, sve u cilju obezbjeđivanja njenog efektivnog učešća u upravnom postupku za ostvarenje prava na slobodan pristup informacijama.
Utvrđuje se da je tužena II reda prema tužilji počinila teži oblik neposredne diskriminacije, vođenjem upravnih postupaka posl.oznake br. 02-037/20-298/2 i UPl- 113-037/20-48-5, na način koji je otežao puno i efektivno učešće tužilje u postupcima i ostvarivanje njenih prava, kao i nepreduzimanjem, odnosno nesprovođenjem propisa i posebnih mjera primjerenih invaliditetu tužilje, sve u cilju obezbjeđivanja njenog efektivnog učešća u upravnim postupcima za ostvarenje prava na slobodan pristup informacijama.
Zabranjuje se tuženim I i II reda ponavljanje radnji diskriminacije odnosno zabrani tuženom I i II reda dostavljanje traženih informacija tužilji u oblicima koji nijesu pristupačni, kao i vođenje upravnih postupaka po zahtjevima tužilje za slobodan pristup informacijama na način koji tužilji otežava puno i efektivno učešće u postupcima, kao i nepreduzimanje odnosno nesprovođenje propisa i posebnih mjera primjerenih invaliditetu tužilje.
Obavezuju se tuženi I i II reda da preduzmu sve potrebne mjere kako se počinjena diskriminacija više ne bi ponovila, odnosno obavezuju se tuženi I i II reda da ubuduće po zahtjevima za slobodan pristup informacijama tražene informacije i/ili dokumenta tužilji dostavljaju u zvučnoj formi, kad god to tužilja zahtjeva.
Obavezuje se tuženi I reda da u upravnom postupku posl.oznake br. 128/20-0102- 2468/2 tužilji dostavi tražene informacije i dokumentaciju u zvučnom formatu.
Obavezuje se tužena II reda da u upravnim postupcima br. 02-037/20-298/2 i UPl- 113-037/20-48-5 tužilji dostavi tražene informacije i dokumentaciju u zvučnom formatu.
Obavezuje se tuženi I reda da tužilji žbog počinjene neposredne diskriminacije po osnovu invaliditeta, isplati iznos od po 1.500,00 € na ime naknade nematerijalne štete za pretrpljenu ponovljenu neposrednu diskriminaciju i povredu prava ličnosti - prava na čast, prava na ugled, prava na zaštitu privatnog života, prava na dostojanstvo, sa zakonskom kamatom od dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate.
Obavezuje se tužena II reda da tužilji zbog počinjenog težeg oblika neposredne diskriminacije po osnovu invaliditeta, isplati iznos od po 3.000,00 € na ime naknade nematerijalne štete za pretrpljenu ponovljenu neposrednu diskriminaciju i povredu prava ličnosti - prava na čast, pravo na ugled, pravo na zaštitu privatnog života, pravo na dostojanstvo, sa zakonskom kamatom od dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate.
Obavezuju se tuženi I i II reda da o svom trošku objave pravosnažnu presudu iz ovog parničnog postupka, u svim elektronskim i štampanim medijima u Crnoj Gori.
Obavezuju se tuženi I i II reda da tužilji solidarno na ime naknade troškova parničnog postupka isplate iznos od 1.020,93 €, u roku od 15 dana od dana pravosnažnosti presude, pod prijetnjom prinudnog ižvršenja.
Protiv prvostepene presude u stavu drugom, trećem, četvrtom, šestom, osmom devetom i desetom izreke, tužena II reda je blagovremeno podnijela žalbu zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 367 stav 2 tačka 15 ZPP-a, pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primjene materijalnog prava. U žalbi je u bitnom navedeno da sud izvodi nepravilan zaključak o odgovornosti drugotužene jer ako se ima u vidu da je u predmetima br.02-037/20-298/2 I UPI -113- 037/20-48-5 ovdje tužilja kao podnosilac zahtjeva za slobodan pristup informacijama izjavila žalbe Agenciji za zaštitu podataka o ličnositma i pristup informacijama, koji postupci još uvijek nijesu okončani i u kojim postupcima će se iscrpiti i pravo tužilje na pristup traženim informacijama. Da je tužba bila preuranjena te je bilo mjesta odbijanja tužbenog zahtjeva u odnosu na drugo tuženu, jer će se pravo tužilje iscrpiti u upravnim postupcima po njenim žalbama. Da je prvostepeni sud pogrešno primjenio odredbe materijalnog prava na koje se poziva Zakon o zabrani diskiminacije i Zakon o zabrani diskriminacije invalidnih lica, jer upravni postupci povodom kojih sud utvrđuje diskiminaciju još uvjek nijesu okončani. Predloženo je da se u pobijanom dijelu usvoji žalba, preinači i odbije tužbeni zahtjev kao neosnovan.
Odgovor na žalbe nije podnijet.
lspitujući pravilnost i zakonitost pobijane presude povodom izjavljene žalbe, pazeći pri tom po službenoj dužnosti na pravilnu primjenu materijalnog prava i povrede odredaba parničnog postupka u smislu odredbe člana 379 stav 1 ZPP-a, ovaj sud nalazi da je žalba tužene II reda neosnovana.
Prvostepena presuda je donijeta bez počinjenih bitnih povreda odredaba parničnog postupka na koje ovaj sud pazi po službenoj dužnosti iž člana 367 stav 2 tačka 3, 7 i 12 ŽPP-a, na osnovu potpuno i tačno utvrdenog činjeničnog stanja, uz pravilnu primjenu materijalnog prava, a nije zahvaćena ni bitnom povredom iz člana 367 stav 2 tačka 15 ZPP-a, na koju se ukazuje žalbom, jer presuda sadrži dovoljne i valjane razloge o odlučnim činjenicama, koji proizilaze iz izvedenih dokaza.
Predmet spora je zahtjev tužilje da se utvrdi da tuženi nepružanjem traženih informacijama u pristupačnoj formi koja odgovara njenim mogućnositma i potrebama vođenjem upravnog postupka na način koji je otežao puno i efektivno učešće tužilje u postupku i u ostvarivanju njenih prava, kao i nepreduzimanjem odnosno nesprovođenjem propisa i posebnih mjera primjerenih invaliditetu tužilje u cilju obezbjeđivanja njenog efektivnog učešća u predmentim postupcima, diskriminatorski postupali prema tužilji, te su isti povod predmetne tužbe.
lz stanja u spisima predmeta proizilazi da je tužilja lice sa invaliditetom obzirom da boluje od hroničnog juvenilnog artritisa koji joj je ostetio vid i prouzrokovao ograničenost svih pokreta, da zbog navedenog oboljenja tužilja za kretanje koristi invalidska kolica dok zbog oštećenja vida tužilja informacije može primati u zvučnom formatu i u elektronskom formatu uz upotrebu govornog softvera za računar i mobilni telefon. Da je tužilja dana 16.06.2020.godine JU Centru za socijalni rad za opštine Kotor, Tivat i Budva, ovdje tuženi I reda i Ministarstvu rada i socijalnog staranja, ovdje tužena II reda podnijela Zahtjeve za slobodan pristup informacijama, kojim je tražila da se informiše o tome koje su mjere i aktivnosti, u periodu od 02.12.2019.godine do 16.06.2020.godine, tuženi preduzeli na izvršenju drugog stava pravosnažne presude Osnovnog suda u Kotoru P.br.1664/16/16 od 25.11.2017.godine. Da je tužilja u stavu 2 i 3 pomenutog Zahtjeva tražila pristup predmetnim dokumentima u elektronskom formatu na meil adresu i u štampanoj i zvučnoj formi na CD-u i dostavom putem pošte na datu adresu, koji Zahtjevi su tuženima poslati putem pošte i meila. Da je JU Centar za socijalni rad za opštine Kotor, Tivat i Budva postupajući po Zahtjevu tužilje od 16.06.2020.godine donio Rješenje broj 128/20-0102-2468/2 od 15.07.2020.godine, kojim je dozvolio tužilji pristup dokumentima koji se nalaze u posjedu tog organa i to: kopiji projekta adaptacije objekta Centra za socijalni rad za opštine Kotor, radi prilagođavanja za pristup i kretanje lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom i kopiji dokaza o plaćanju projekta, i da je u istom navedeno, da će se pristup traženim informacijama ostvariti dostavom fotokopije akata, putem pošte, preporučenom pošiljkom na adresu podnosioca zahtjeva, u roku od 3 dana od dana dostavljanja tog rješenja. Povodom Zahtjeva tužilje od 16.06.2020.godine, tužena II reda je donijela obavještenje broj UPI 02-037/20-298/2 od 29.06.2020.godine, koje je tužilji dostavljeno uz dostavnicu za lično dostavljanje. Nadalje je utvrđeno, da je dana 09.07.2020.godine, tužilja podnijela žalbu Agenciji za zaštitu podataka o ličnosti i pristup informacijama, zbog ćutanja uprave, kojom je pokrenut upravni postupak UPI 02-037/20-298/3 obzirom da po njenom zahtjevu od 16.06.2020.godine tužena II reda nije odlučila Rješenjem, a što je bila njena obaveza shodno čl.18 Zakona o upravnom postupku i da nije dostavila tražene informačije putem elektronske pošte i u zvučnom formatu na CD-u, a kako je to traženo Zahtjevom, sa predlogom da se Žalba usvoji i naloži tuženoj da u roku od 20 dana od prijema Rješenja odluči po zahtjevu. Utvrđeno je, i da je Ministarstvo rada i socijalnog staranja, ovdje tužena II reda Rješenjem broj UPl-113- 037/20-48-5 od 25.08.2020.godine, usvojila zahtjev tužilje od 16.06.2020.godine i dozvolila pristup informaciji, u formi odgovora, te da je u istom navedeno, da će se pristup predmetnom dokumentu ostvariti dostavom kopije akta, putem pošte, preporučenom pošiljkom, na adresu koja je navedena u zahtjevu.
Dakle, tužilja je na osnovu pomenutih Zahtjeva za slobodan pristup informacijama dobila od strane tuženog I reda odgovor u štampanoj formi na traženu adresu i u elektronskoj formi putem meila u obliku pisanih rješenja i dostave kopije projekta i fakture, te CD u elektronskom formatu, dok je od strane tužene II reda dobila odgovore u formi rješenja.
Odlučujuči o postavljenim tužbenim zahtjevima prvostepeni sud je iste usvojio, uz poziv na Zakon o zabrani diskriminacije, Zakon o zabrani diskriminacije lica sa invaliditetom, te Zakona o slobodi pristupa informacijama i Zakona o obligacionim odnosima.
I po mišljenju ovog suda, pravilno je odlučio prvostepeni sud na navedeni način. Za svoju odluku dao je dovoljne, jasne i uvjerljive razloge koje u svemu prihvata i ovaj sud i na iste upućuje žalioca.
Zakona o zabrani diskriminacije (,,SI.list CG"br.46/10,br.40/11,br.018/14 br.42/17), u člana 2 propisano da je zabranjen svaki oblik diskriminacije, po bilo kom osnovu, stavom 2 da je diskriminacija svako pravno iii faktičko pravljenje razlike ili nejednako postupanje, odnosno, propuštanje postupanja prema jednom licu, odnosno, grupi lica u odnosu na druga lica, kao i isključivanje, ograničavanje ili davanje prvenstva nekom licu u odnosu na druga lica, koje se zasniva na rasi, boji kože, nacionalnoj pripadnosti, društvenom ili etničkom porijeklu, vezi sa nekim manjinskim narodom iii manjinskom nacionalnom zajednicom, jeziku, vjeri iii uvjerenju, političkom iii drugom mišljenju, polu, promjeni pola, rodnom identitetu, seksualnoj orijentaciji i/ili interseksualnim karakteristikama, zdravstvenom stanju, invaliditetu, starosnoj dobi, imovnom stanju, bračnom iii porodičnom stanju, pripadnosti grupi iii pretpostavci o pripadnosti grupi, političkoj partiji iii drugoj organizaciji, kao i drugim ličnim svojstvima. Stavom 3 je propisano da neposredna diskriminacija postoji ako se aktom, radnjom iii nečinjenjem lice ili grupa lica, u istoj iii sličnoj situaciji, dovode ili su dovedeni, odnosno mogu biti dovedeni u nejednak položaj u odnosu na drugo lice ili grupu lica po nekom od osnova iz stava 2 ovog člana, a stavom 4 propisano da posredna diskriminacija postoji ako prividno neutralna odredba zakona, drugog propisa iii drugog akta, kriterijum ili praksa dovodi ili bi mogla dovesti lice ili grupu lica u nejednak položaj u odnosu na druga lica ili grupu lica, po nekom od osnova iz stava 2 ovog člana, osim ako je ta odredba, kriterijum iii praksa objektivno i razumno opravdana zakonitim ciljem, uz upotrebu sredstava koja su primjerena i neophodna za postižanje cilja, odnosno u prihvatljivo srazmjernom odnosu sa ciljem koji se želi postići. Nadalje, odredbu čl.18 st.2 istog zakona kojom je propisano da diskriminacija lica sa invaliditetom postoji i u slučaju kad nijesu preduzete posebne mjere za otklanjanje ograničenja, odnosno nejednakog položaja u kojem se ta lica nalaze.
Zakon o zabrani diskriminacije lica sa invaliditetom (,,Sl.list CG" br.35/15 I br.44/15) u čl.2 zabranjuje svaki oblik diskriminacije lica sa invaliditetom, po bilo kom osnovu, i čl.15 tač.2,3 i 4 koji propisujem da se diskriminacijom po osnovu invaliditeta u postupcima pred organima, smatra: uskraćivanje ili ograničavanje prava licu ili grupi lica sa invaliditetom u postupku pred organima, u istoj ili sličnoj situaciji u kojoj se ta prava ne uskraćuju ili ne ograničavaju drugim licima, vođenje upravnog, sudskog ili drugog postupka na način koji onemogućava iii otežava puno i efektivno učešće lica ili grupe lica sa invaliditetom u postupku i ostvarivanju njihovih prava, nepreduzimanje odnosno nesprovođenje propisa i posebnih mjera primjerenih invaliditetu u cilju obezbjeđivanja efektivnog učešća lica sa invaliditetom u pravnim postupcima pred organima.
Zakon o slobodnom pristupu informacijama (,.SI.list CG" br.044/12i br.030/17) u čl.23 propisuje da se licu sa invaliditetom omogućava pristup informaciji na način i u obliku koji odgovara njegovoj mogućnosti i potrebama.
Konvencija UN-a o pravima osoba sa invaliditetom u čl.21 tačka a i b propisuje da će države potpisnice preduzeti sve odgovarajuće mjere kako bi osiguralo da lica sa invaliditetom mogu da ostvare slobodu izražavanja i mišljenja, uključujući slobodu traženja, primanja i širenja informacija i ideja na osnovama jednakosti sa drugima kroz upotrebu svih oblika komunikacije definisanih u čl.l2 ove Konvencije, po izboru lica sa invaliditetom, uključujući: pružanje licima sa invaliditetom informacija namijenjenih opštoj javnosti na blagovremen način i bez dodatnih troškova po lica sa invaliditetom u pristupačnim formatima i tehnologijama primjerenim različitim vrstama invalidnosti, prihvatanje i olakšavanje upotrebe gestovnog jezika, Brajevog pisma i augmentativne i alternativne komunikacije i svih drugih pristupačnih načina, sredstava i formata po izboru lica sa invaliditetom u službenim odnosima.
Polazeći od činjeničnog utvrđenja prvostepenog suda, pravilno nalazi taj sud su tužene I i II reda, prema tužilji kao lice sa invaliditetom, izvršile neposrednu diskriminaciju, i to organ tuženog I reda u upravnom postupku u kome je donijeto rješenje broj 128/20-0102-2468/2 od 15.07.2020.godine, kojim joj je dozvoljen pristup dokumentima i to kopiji projekta adaptacije objekta Centra za socijalni rad Kotor radi prilagođavanja za pristup i kretanje lica smanjene pokretljivosti i lica sa invaliditetom i kopiji dokaza o plaćanju projekta u formi koja je za tužilju nepristupačna. Na taj način tuženi I reda je otežao učesće tužilje u tom upravnom postupku u ostvarivanju njenih prava. Pored toga, organi tužene II reda su prema tužilji učinili takođe akte neposredne diskriminacije po osnovu invaliditeta vođenjem upravnih postupaka br.02-037/20-298/2 i UPI 113-037/20-48-5 donoseći obavještenje br. UPI 02-037/20- 298/2 od 29.06.2020.godine i Rješenje br. UPI 113/037/20-48-5 od 25.08.2020.godine, takođe u formi koja za tužilju nije pristupačna čime je tužilji bilo otežano učesće u tim postupcima u ostvarivanje njenih prava. Nesprovođenjem propisa i posebnih mjera primjerenih invaliditetu tužilje organ tuženog I reda i organi tužene II reda su prema tužilji počinili akt neposredne diskriminacije po osnovu invaliditeta, u smislu citiranih odredbi Zakona o zabrani diskriminacije i Zakona o zabrani diskriminacije lica sa invaliditetom. Kako je diskriminacija prema tužilji po osnovu invaliditeta počinjena više puta od strane tužene II reda, to pravilno nalazi prvostepni sud da su organi tužene II reda učinili prema tužilji teži oblik diskriminacije.
Ne stoje žalbeni navodi tužene II reda da je prvostepeni sud pogrešno primjenio materijalno pravo, te da je tužba preuranjena te da je kao takvu trabao sud odbiti. Tužilja, u smislu čl. 26 Zakona o zabrani diskriminacije, tužbom ima pravo da traži da se presudom utvrdi da su tuženi diskriminatorski postupali prema njoj, te da im se zabrani vršenje radnje od koje prijeti diskriminacija, odnosno zabrana ponavljanja radnje diskriminacije, kao i uklanjanje posljedica diskriminatorskog postupanja. Pored navedenog, tužilji u skladu sa Zakonom o zabrani diskriminacije, ali i Zakonom o obligacionim odnosima, pripada pravo na naknadu nematerijalne štete.
Kako to proističe iz iskaza tužilje, da od treće godine života ima oboljenje koje joj je oštetilo vid i prouzrokovalo bitna ograničenja u pokretima i da zbog toga mora da koristi invalidska kolica. Oštećenje vida joj je takvo da ne može da čita odnosno može samo da prima i da koristi podatke u zvučnom formatu i u elektronskom formatu uz upotrebu govornog softvera. Ranije je vodila postupke protiv Centra za socijalni rad Kotor i Crne Gore i ti postupci su pravosnažno okončani i tuženima je naloženo da prilagode zgrade Centra za socijalni rad Kotor i Ministarstva pravde u Podgorici za pristup invalidnim licima poput nje. Htjela je da dobije informacije od Ministarstva pravde Crne Gore i Centra za socijalni rad Kotor u vezi toga što su preuzeli povodom tih pravosnažnih presuda i navedenim ustanovama i Ministarstvu rada i socijalnog staranja uputila je zahtjeve za slobodni pristup informacijama a tuženi su joj rješenjima dozvolili pristup dokumentima koji se nalaze u posjedu tih organa. Međutim, ti odgovori su joj dostavljeni u štampanoj formi a ne u zvučnom formatu na CD kako je to bilo potrebno njoj da bi mogla samostalno da učestvuje u postupku. Navela je, da joj je priznato pravo na personalnog asistenta ali da joj faktički nije omogućeno da dobije personalnog asistenta, te da je sama od svojih sredstava plaćala pomoć, a iz razloga što te informacije koje je dobijala u štampanoj formi mora neko drugi da joj više puta čita da bi ona to zapamtila, da bi na osnovu toga kasnije eventualno pisala prigovore ili žalbe. Nije problem da joj to neko pročita jednom iii dva puta ali ne može neko stalno biti pored nje da bi joj čitao dokumenta. lz tog razloga joj je bilo veoma otežano da učestvuje u tim postupcima i kako se to više puta ponovilo odlučila je da na ovaj način zatraži od suda zastitu odnosno da se tuženima naloži da postupaju po zakonu odnosno da joj obezbjede efektivno učešće u tim upravnim postupcima na način što će joj informacije koje traži dostavljati u odgovarajućem formatu tj. u zvučnom formatu a ovo imajući u vidu stepen invaliditeta koji posjeduje. Postoje različiti načini na koje tuženi mogu na pravi način da odgovore njenim zahtjevima. Pojasnila je, da se povodom takvih postupanja organa tuženih osjećala obeshrabreno i poniženo, jer ulaže veliki trud polazeći od njenog stanja ali joj se ne omogućava da dobije sve ono što je propisano zakonom, te da te postupke ne vodi samo zbog sebe već i zbog drugih invalidnih lica.
Nemogućnost tužilje da u konkretnim slučajevima primi informacije u formi koju može da koristi, kod tužilje su izazvale patnje, odnosno osjećaj poniženosti, nelagodnosti i nepoštovanje njene ličnosti, zbog kršenja ljudskih prava i sloboda zagarantovanih kako Ustavom, Zakonom o zabrani diskriminacije i Zakonom o zabrani diskriminacije lica sa invaliditetom, tako i Konvencijom Ujedinjenih nacija o pravima lica sa invaliditetom, pa težina povrede i okolnosti konkretnog slučaja, po ocjeni i ovog suda, opravdavaju dosuđivanje pravične novčane naknade, u smislu čl. 210a ZOO.
Odmjeravajući visinu naknade nematerijalne štete sud je vodio računa o značaju povrijeđenog dobra i cilju kojem ova naknada služi, nalazeći da je učinjena povreda prava ličnosti i neposredne diskriminacije nemjerljiva u novcu, ali i da ova naknada štete ne predstavlja kompenzaciju već satisfakcija za tužilju, koja treba da joj omogućavanjem pribavljanja određenih zadovoljstava pomogne da uspostavi psihičku ravnotežu, koja joj je narušena trpljenjem duševnog bola. Visinu naknade štete prvostepeni sud je odmjerio na osnovu slobodne ocjene, shodno čl.220 ZPP, nalazeći da je predmetna šteta nastala usljed diskriminacije učinjenje prema ženskom licu mlade starosne dobi po osnovu invaliditeta, a trpila je duševne bolove većeg inteziteta i zbog povrede prava ličnosti i težeg oblika neposredne diskriminacije, koje razloge prihvata i ovaj sud i na iste upućuje žalioca.
Ovaj sud je cijenio i ostale žalbene navode žalioca, ali je našao da isti, kod utvrđenog i navedenog, te kod valjanih i jasnih razloga prvostepenog suda, ne utiču na donošenje drugačije odluke u ovoj pravnoj stvari. Tim prije kod činjenice da se žalbe iscrpljuju kroz navode povodom kojih je prvostepeni sud iznio valjane i jasne razloge koji opravdavaju odlučivanje upravo na način predstavljen izrekom pobijane presude.
Kako ovakvim navodima žalbe tužene II reda razlozi prvostepene presude ničim nisu dovedeni u sumnju, to je žalbe valjalo odbiti kao neosnovane i prvostepenu presudu potvrditi u pobijanom dijelu.
Sa izloženog, primjenom odredbe člana 382 ZPP-a, odlučeno je kao u izreci.
VIŠI SUD U PODGORICI
Dana, 07.12.2022. godine
PREDSJEDNIK VIJEĆA-SUDIJA,
Radonja Radonjić
Bonus video:
