Diskurs Univerziteta - naišao je na otpor (instrumentalizovano znanje koje, doslovno, naručuje tržište, sada je dalo ujedinjeni glas protiv kapitalističkog projekta koji ga ugrubo modeluje), studenti u kampusima po SAD-u podižu šatore, prave svoje suverene teritorije na otvorenom (Univerzitet Kolumbija, između ostalih), u Njujorku su se dogodila hapšenja (fotografije pokazuju demonstrante kao “živi štit” koji je sačinjen od snažnog držanja za ruke), predsjednik Bajden je uputio poruku u kojoj odobrava proteste, ali ne i vandalizam, međutim: upravo studenti ustaju protiv vandalizma i varvarstva, porasta antisemitizma (tolikom brzinom se širi da je to oživljeni `društveni virus` na globalnom nivou), traže momentalni prekid rata, trajnu obustavu ovog delirija u kojem se svijet nalazi, naročito pošto i Evropa naglo zaoštrava politiku koju predaje militantnim snagama, Francuska kao i UK.
Prema mišljenju jednog političkog aktiviste i analitičara, danas smo realno mnogo bliže nuklearnom ratu nego u doba kubanske krize; Sjeverna Koreja, Tajvan, da ne govorimo o krizi u Avganistanu ili na Haitiju: moć je s jedne strane u totalnom usponu, s druge vlada opšte rasulo, improvizacije, kolaps koji izazivaju klimatske krize koje usled lošeg socijalnog stanja u nekim zemljama proizvodi stradanja, primjer je Brazil i tamošnja neravnoteža koja se plaća ljudskim životima izgubljenim u skorašnjim poplavama. Zaista, ko danas ćuti o kapitalizmu neka onda ne govori o fašizmu, tim prije studenti i pojedini profesori istupaju, iako je Univerzitet davno proglašen “mrtvim”, njegov otpor je nestao još maja `68, kada se posljednji put uzdrmao politički, svjetski establišment, i sada, kako god ovo da se završi, ne bi trebalo ponoviti Lakanovu frazu prema kojoj se i ovog puta traži novi gospodar koji će se i dobiti.
“Svaki skup demonstranata mora pokazati svetu ono što sociolog Charles Triily označio akronimom: “WUNC”: vrlinu, ujedinjenost, brojnost, posvećenost.” (Jan-Warner Müller) “Dakle: ova je lekcija tako dobro izvedena: da bi se to postiglo, protest mora biti - “poslušan” - prema onome što ima za cilj, a to je da istraje dan nakon, baš u ovome što sociolog nabraja, za šta je potrebno da ujedinjenost u brojnosti bude predana i posvećena vrlini, borbi za ono što je iznad svih, a to je sasvim sigurno - budućnost koja pripada onima koji dolaze, koji su već tu, kojima preostaje isklupljenje prošlosti. Svi, dakle, neuspjeli protesti, ubrajajući tu od `Arapskog proljeća` do `Occupy Wall Street`, ili ta “godina opasnog sanjanja” (Žižek), morala bi poslužiti kao primjer kako ovoga puta ne treba djelovati, 2011. godina, ipak, iz sadašnje perspektive nije sasvim izgubljena, ukoliko se iz nje izvuče nauk, da se ne može punom snagom djelovati samo u par navrata/talasa, nego suprotno, mora se metodom nenasilja stvoriti stabilan i konstruktivan kontinuitet otpora, kao odbrana same sjutrašnjice od predominantnog oblika moći koja se ludira u fatalnoj fazi kasnog kapitalizma koji od vještačke inteligencije do nedjelovanja u pogledu narušavanja biosfere, najavljuje, zaista, apokalipsu, vrijeme u kojem ćemo se, što nije distopijski scenarij, svi su izgledi morati moći pomiriti da - budućnost pripada bogatim.
Pod diskursom poslušnosti Lakan podrazumijeva i “diskurs Univerziteta” (pedagoška prepravka problematičkih subjekata, pored ostalog), odnos studenta i profesora počiva na - “zavođenju” putem znanja, nauke, egzaktnih činjenica, uopšte, dakle, pretenzija “da se sve zna.” Na kolektivnom, pak, planu, Univerzitet je ono o čemu se fantazira kao o autoritetu znanja i njenje moći koja nas usmjerava ka istini. No, da bi to djelovalo u potpunosti kao oblikovanje psihičkog života, sâm Univerzitet mora biti prije svega etičan, stajati iza onoga što prenosi drugom/drugima, i utoliko prije: sami studenti u kampusima, u šatorima i na teritorijama na otvorenom (što je itekako važno, izaći ispred Univerziteta i pozvati sâm Univerzitet da izađe/istupi protiv ovoga što se događa u svijetu, koji je sve osim onoga što nas na Univerzitetima uče da bi svijet trebao/morao biti, uz to, način spoljašnjeg djelovanja studenata znači i neminovno miješanje, pokretanje drukčijeg načina organizacije sa svrhom emancipacije u pogledu stvari koje nam opasno prijete), protestujući tako i protiv samog Univerziteta kojem primarano mora biti da se izbori i sačuva one kojima prenosi znanje. Ako je Evropa i dalje “kontinet znanja”, ukoliko prosvetiteljski i humanistički duh žive, oni se po samoj logici stvari moraju suprostaviti poznomkapitalizmu koji sve čini dezorjentisanim, pogubljenim i pogubnim: dakle: znanje nije puko proizvođenje onoga što je trenutno u potražnji na tržištu, već onoga što preispituje i kritički se orjentiše spram takve “ideologije” znanja kao poslušnosti, uniformisanosti, isplativosti i jednostranosti koja je uvijek već protiv mišljenja koje je drukčije, različito, onoga što unosi odnos nabiranja, dovodi u pitanje, propituje, uznemirava, podbada. (Sve je očiglednije da je nauka u vlasništvu kapitala kao svog finansijera i gospodara, koji bi da zagospodari i znanjem koje neće dovoditi u pitanje moć.)
Više je nego očigledno da represivni aparat djeluje kroz policiju koja se oko kampusa, u šatorskim naseljima studenata - pokazuju snimci - ponaša krajnje brutalno, u primjeni sile prekoračuje ulogu dodijeljenog joj autoriteta koji uspostavlja javni red i mir, itd., i već zbog toga se pitamo: ok, ali u odbrani čega to čini i još na taj način? Brani li državu, demokratiju, neoliberalni poredak? Uglavnom, Univerzitet se ne brani tako što se - policija usmjerava protiv studenata koji brane Univerzitet, državu i demokratiju! Protesti protiv ratova, eksplozije moći u razuzdanom kapitalizmu kojeg predvodi suludi progres koji, opet, ni najmanje nije zainteresovan šta oko sebe proizvodi; naposletku, sama država je u ropstvu, kao i demokratija, na čelu sa Univerzitetom koji je u kandžama afera, zato je neophodno da studenti istraju u onome što im, svejedno, jedino i preostaje: otvorena, udružena, složna borba za sopstvenu budućnost koju mnogu izboriti ukoliko uspiju nadjačati pokornost, što će reći kratkovidu računicu da je bolje - prikloniti se nego izložiti, pred državom i policijom, koje su pritisnute od strane moći i krupnog kapitala koji ih gura u ratove, što je danas slučaj i sa jednim dijelom Evrope, budući da Francuska uveliko već šalje specijalne trupe u Ukrajinu i tako provocira Putina da potegne za retorikom o nuklearnoj pripravnosti. (Kada retorika o nukelarnom sukobu postane normalnost u visokoj politici, preostaje samo da čekamo dan kad će na snagu stupiti atomski epilog ovih eksalacija.)
“Naše oligarhijske vlade moraju dobiti svoju legitimnost od “moći naroda”, što protivureči načinima djelovanja.” (Jacques Rancière) Da, s tim smo vrlo upoznati, kako se mobilišu građani da daju podršku liberalnim strujama koje kasnije rade u tuđim interesima. No, ono što nas ovdje prvenstveno zanima a na tragu je onoga što smo smo naveli od francuskog filozofa, jeste sledeće: trebali li, dakle, policija da šiti Univerzitet od studentata bez kojih ne postoji isti, izuzev ukoliko se zaista ne krećemo prema vremenima u kojima će se - pokornost “diskursu Univerziteta” sprovoditi uz pomoć policije koja će biti zadužena za - utjerivanje korisnog/kontrolisanog znanja. Uz rečeno, treba dodati: ukoliko država svoju politiku nastoji legitimisati tako što će je od studenata braniti policijom koja se bori protiv studenata, onda je država ništa manje i protiv Univerziteta, što je samo po sebi jasno, tačno onoliko koliko je i nedopustivo. U SAD-u, prema tome, studenti u šatorskim kampusima u kojim su se naselili stvarajući tako svoju teritoriju (“Ti otvoreni i šarenoliki skupovi razlikovali su se od tvrđava kakve grade antiglobalistički aktivisti tamo gde se organizuju sastanci Svetske trgovinske organizacije i G8 - obično nisu u centru grada, zatvoreni su čak i za novinare, i zapravo se njihova svrha svodi na sukobljenje s policijom” (J. W. Müller), danas se protestima ne bore samo protiv užasa u Gazi i Ukrajini, protiv narastajućeg antisemitizma, islamofobije, oni se bore i za jedan drukčiji Univerzitet koji neće ćutati na to što se policija obračunava krajnje represivno sa svojom - nazovimo je tako - supstancom i/ili studentima koje batina i razvlači u dvorištima Univerziteta. Tim prije jer je znanje ono što pripada njima!
Bonus video:
