Nakon dvadesetak godina provedenih u jednosobnom stanu u Tršovoj ulici u centru Pljevalja, Munira Duraković i njen sin Anis su prinudno iseljeni.
Iseljenje, koje je obavljeno uz asistenciju policije, počelo je oko jedanaest sati, kada su radnici jednog hercegnovskog preduzeća iz stana počeli da iznose pokućstvo Durakovića. Izvršitelje nije omelo ni hladno vrijeme, kao ni činjenica da se iseljenje obavlja na pragu zime.
Stvari su utovarene na kamion i odvezene na depo jednog od lokalnih preduzeća.
Munira i Anis ostali su na ulici.
Vidno potreseni, kazali su da ne znaju gdje će, jer su poslije toliko godina ostali bez krova nad glavom. Munira je istakla da nema gdje da ode, jer u Pljevljima nema užu porodicu kod koje bi se mogla smjestiti, a nema novca da iznajmi stan, s obzirom na to da oboje žive od penzije od 170 eura.
„Niko ništa do sada nije preduzeo da nam pomogne. Mi nemamo novca za stanarinu, jer ukoliko bismo je platili ne bismo mogli da se prehranimo. Tražili smo da nam obezbijede neki smještaj, ali niko nam ništa nije pomogao. Neka je ovo na sramotu države i Opštine”, kazao je Anis, koji nema zaposlenje, ali ima zdravstvenih problema.
Privremenu pomoć su im ponudili iz Centra za socijalni rad.
Iz te ustanove ponudili su Muniri da je privremeno smjeste u starački dom ili da se smjeste u Sigurnu žensku kuću u Pljevljima.
Centar je ponudio da im pet ili šest mjeseci plati kiriju, ukoliko bi se odlučili da negdje iznajme stan.
Anis je kazao da se sa roditeljima u stan uselio bespravno 1990. godine.
Munirin suprug, koji je preminuo prije devet godina, radio je kao rudar u Rudniku olova i cinka „Šuplja stijena“.
“Kada smo se te godine iz nužde uselili u stan nadležni u Opštini su bili obaviješteni o tome. I punih šesnaest godina niko nas nije dirao, niti smo dobili bilo kakvo obavještenje o nezakonitom korišćenju stana. U stan smo se uselili iz nužde, jer smo suprug i ja bili slabog zdravstvenog stanja, a do tada smo življeli kao podstanari. Suprug je bio obolio od silikoze, dijabetesa i imao je slabo srce”, kazala je Munira.
Ona tvrdi da su se krajem osamdesetih godina obratili za pomoć tadašnjem rukovodstvu Opštine koje im je, kako navodi, obećalo da će im izaći u susret, te da su im za početak predložili da se usele u prazan stan u kojem su do danas življeli.
“Suprug nije dobio nikakvu pismenu odluku ili odobrenje za useljenje, ali je iz odgovora koje je dobio od tadašnjih opštinskih vlasti shvatio kao da ga niko neće moći da ga uznemirava zbog toga. Tim prije što je Rudnik ’Šuplja stijena’ bio već likvidiran, a sva imovina tog preduzeća i stanovi prešli su u svojinu Opštine Pljevlja. Zato smatramo da je moralna obaveza Opštine bila da nas ostavi u ovom stanu, ili da nam nađe neki smještaj, s obzirom na to da je stan dodijeljen drugom licu”, kazala je Munira.
Durakovići će prenoćiti u Sigurnoj ženskoj kući.
Gajević na iseljenju
Stan u kojem su stanovali Durakovići Opština je dodijelila Dragoju Gajeviću, koji je do penzionisanja radio u lokalnoj upravi.
On je prisustvovao iseljenju Durakovića.
„Žao mi je što se ovo sve ovako završilo. Ja sam ovaj stan dobio još prije sedam godina. Dolazio sam kod ove porodice, kako bismo razgovarali o problemu. Nudio sam i Opštini da meni nađu neki drugi stan, kako bi Durakovići ostali u ovom, ali oni to nijesu prihvatili“, rekao je Gajević.
Galerija
Bonus video:
