Katastrofalno loše stanje u oblasti seoske infrastrukture, jedna je od ključnih kočnica razvoja tržišne proizvodnje u poljoprivredi i ruralnoj privredi u Crnoj Gori, koja već sedam decenija nema konzistentnu i plodotvornu agrarnu politiku, primjerenu prirodnim, tržišnim i socijalno-ekononomskim potrebama države.
To se navodi u knjizi „Poljoprivreda i selo u Crnoj Gori u tranzicionom periodu 1990- 2016. godine“, autora Čedomira Marovića, nekadašnjeg direktora Agroekonomskog instituta, zamjenika ministra poljoprivrede i šumarstva i direktora Agrobanke u Podgorici.
Knjiga je izašla u izdanju „Vijesti” i slika je poljoprivrede i seoskog prostora u Crnoj Gori od 1918. do 1941, potom perioda samoupravnog i socijalističkog razvoja te privredne grane od 1945. godine 1990. godine, i konačno, vremena krupnih sistemskih promjena ili popularno nazvano vremena tranzicije.
„I pored činjenice, što nasljeđe Crne Gore, kada je u pitanju seoska privreda, na pragu devedesetih godina prošlog vijeka, nije bilo najsjajnije, realna su bila očekivanja da će se neki dotadašnji negativni procesi zaustaviti (ruralni egzodus i devastacija seoskog privrednog prostora), i krenuti putem kojim su ekonomski razvijene zemlje pretvorile ovu privrednu granu u jedan od stubova svoje ekonomije. Na drugoj strani, očekivanim promjenama trebali smo konačno prihvatiti da je ruralna sredina prirodno stanište čovjeka u prostoru. Nažalost, to se nije desilo, i selo je nastavilo da propada, egzistirajući danas 75 do 80 odsto bez života i ekonomije, što predstavlja, jedan od najtežih tekućih i razvojnih problema“, navodi Marović.
U prilog toj tvrdnji, on navodi podatak da je procenat koršćenja poljoprivrednog zemljišta koji je 1989. godine iznosio 36 odsto, u 2016. godini pao na pet odsto, prema podacima Monstata. Broj poljoprivrednih gazdinstava u 1991. godini je iznosio 60.043, dok je taj broj u 2016. iznosio 43.791 gazdinstvo ili 27 odsto manje.
53 odsto pao je broj stočnih grla u govedarstvu. Broj grla koji je 1992. godine iznosio 189.403, pao je u 2016. godini na 89.209. Slična je ili istovjetna sistuacija kada su u pitanju ostale kategorije stoke. U naznačenom periodu došlo je do povećanja proizvodnje u živinarstvu i pčelarstvu
Marović konstatuje da nedostatak koncepta funkcionisanja tržišta poljoprivredno-prehrambenih proizvoda kao višedecenijskog problema u ovoj grani doveo do toga da su farmeri predugo bez moći da uređuju tržište prema zakonima konkurentnosti i svojim ekonomskim interesima, čime se najdirektnije podriva koncept svake uspješne poljoprivredne proizvodnje i standarda proizvođača.
„O niskom nivou produktivnosti u stočarstvu, kao rezultatu visokog tehnološkog zaostajanja, najslikovitije govori podatak da je prosječna produkcija mlijeka po kravi u Crnoj Gori u 2016. godini iznosila 2.803 litra na godišnjem nivou, dok se ista ta produkcija u zemljama zapadne Evrope kreće na nivou od 6.500 litara po jednom muznom grlu. U Kanadi recimo godišnja produkcija mlijeka po kravi se kreće na nivou od 9.000 litara mlijeka, dok se ista ta proizvodnja po kravi u Izraelu kreće 11.140 litara. Konačno, farmska proizvodnja u stočarstvu kao najvažnijoj poljoprivrednoj grani cjenovno nije konkurentna na lokalnom, a kamoli na međunarodnom tržištu, zbog čega napor i uložena sredstva ne donose gazdinstvima i državi rezultate koje bi bilo realno očekivati“.
On navodi da valja imati u vidu da Strategija razvoja poljoprivrede i ruralnih područja za period 2015-2020, obiluje pogrešnim i nepotpunim viđenjem načina rješavanja krupnih problema na sektoru tekuće proizvodnje i razvoja, čija rješenja treba pozicionirati kao čvrstu politiku i operativnu odrednicu na sasvim drugim osnovama i na duži vremenski period.
„Nedostaci su došli do izražaja u sadašnjem monocentričnom konceptu razvoja seoske privrede kao jedinom izboru, pri čemu je usmjeravanje značajnih investicionih sredstava izgubilo snagu ekonomskog napretka, što potvrđuje do zla boga slab položaj poljoprivrednih gazdinstava u sistemu reprodukcije, i na drugoj strani to nepovoljno stanje najdirektnije se odražava na slabo povećanje robne proizvodnje i izvoza. Posebno valja istaći nedostatak projekata integralnog razvoja proizvodnje hrane i seoskog turizma i drugih djelatnosti, na za to atraktivnim lokacijama”.
Na drugoj strani, kako navodi Marović, skoro će tri decenije kako su ostali van domašaja tekuće i razvojne politike, nauke i struke, najveći i najprostraniji prirodni resursi kao što su: Bjelopavlićka ravnica, Lješkopolje, Crmničko polje, Ulcinjsko i Vladimirsko polje, priobalna zona Skadarskog jezera sa Zetom, Mrčevo polje, Tivatsko polje, Sutorina, Grahovsko polje, Limska dolina, Vraneška dolina, Gusinjsko polje, Nikšićka župa, Krnovo, Lukavica, Kosanica, Durmitorska površ, Bjelasica, Komovi...
“Investiciona ulaganja u farmsku proizvodnju mlijeka i mesa na selu u 90 odsto slučajeva (procjena jer nema zvaničnih podataka) usmjeravaju se prema licima koja nemaju nikakvo stručno obrazovanje za uspješno bavljenje djelatnošću. Zbog takve situacije logično je što postojeća proizvodnja najčešće nema očekivane ekonomske rezultate, zbog čega takve farme najčešće propadaju. O ovom problemu slikovito govori činjenica da je broj stočnih grla u govedarstvu u 1989. godini u odnosu na 2016. više nego prepolovljen”.
Na repu ruralno razvijenih zemalja u Evropi
Marović navodi da prerađivačka industrija mesa živi na uvoznoj sirovini, iako kod nas postoje izvanredni uslovi da se uvoz kompenzira sopstvenom proizvodnjom.
„Broj čokota vinove loze u 1989. godini iznosio je 17.190.720, dok je taj broj u 2016. iznosio 10.552.905 čokota. Kao rezultat istaknutih i drugih problema, ukupni proizvodni bilansi u odnosu na 1989 godinu u 2016. godini su više nego prepolovljeni. Riječ je o procjeni, jer zvaničnih podataka nema i, konačno, valja imati u vidu, da se Crna Gora nalazi na pretposlednjem ili posljednjem mjestu na listi ruralno razvijenih zemalja u Evropi.
Bonus video:
