Mali broj građana Podgorice zna pravi naziv bulevara koji se pruža od katoličke crkve do skladišta Zetatrans, mjesta gdje je prošle godine vatra progutala oko 700 automobila.
Bulevar koji većina građana Podgorice jednostavno zove Bulevar 88, postao je meta biznismena jer je idealno mjesto za predstavništva firmi i ekskluzivne salone. Međutim, porijeklo broja 88 nije uopšte naivno. Osmo slovo po redu u engleskom alfabetu je slovo H tako da su se neo-nacisti koristili numerološkom kombinacijom i brojem 88 kao prikrivenim simbolom za „Heil Hitler“.
Ističući broj na majicama i zastavama, neo-nacisti su mogli na stadionima da komuniciraju i šalju poruke jedni drugima, a postoji veliki broj neo-nacističkih muzičkih grupa koje u svojim nazivima imaju broj 88.
Dakle, HH je isto što i 88, ali sam prilično siguran da to nije bio povod za „narodski“ naziv bulevara u Podgorici.
Očigledan sudar ideologije i numerologije leži u činjenici da je pravo ime Bulevara 88 zapravo Bulevar Josipa Broza Tita.
Hrvatski pisci koji su gostovali na podgoričkom sajmu knjiga bili su veoma iznenađeni kad su ugledali u glavnoj ulici Podgorice, odmah pored Šthamze natpis „Komunistička partija“ i crvenu zastavu na kojoj piše „proleteri svih zemalja ujedinite se“.
Ne čudi njihova reakcija jer je u Hrvatskoj vođa Torcide najstrašnije uvrijedio gradonačelnika Splita rekavši mu „ti si obični urbani Jugosloven“? U Sloveniji je Tito označen kao diktator, a trgovi i ulice sa njegovim imenom sada su prošlost.
Posljednjih godina u trendu je pljuvanje po komunistima i sve više se rehabilituju osobe označene kao zločinci. U Hrvatskoj je Alojzije Stepinac proglašen za sveca, a „pjevač“ Tomson je sve popularniji uprkos činjenici da su na njegovim koncertima česti ustaški pozdravi i ikonografija.
Ne zaostaje ni Srbija već je Nikolaj Velimirović proglašen za sveca, a četnički pokret je izjednačen sa partizanskim dok se neprestano traga za grobom Draže Mihajlovića.
Rehabilitacije su toliko masovne da će uskoro nestati zločinaca, i neće biti odgovornih za velike žrtve. Vjerski analitičar Mirko Đorđević takva dešavanja objašnjava kao „trijumf filozofije palanke“.
Prije par dana duhove prošlosti probudila je vijest da RTS snima seriju pod nazivom „Ravna gora“, a scenarista i reditelj je Radoš Bajić, čovjek koji se proslavio ulogama u partizanskim filmovima, a takođe je i autor serije „Selo gori, a baba se češlj a“.
Dakle, čovjeku koji je zaslužan za rehabilitovanje i slavu srpskog seljaka biće povjereno snimanje serije koja je označena kao najveći projekat u istoriji RTS-a. U seriji „Ravna gora“ Dražu Mihajlovića će glumiti Nebojša Glogovac, izuzetno popularan glumac. Bajić je izjavio da „Srbija posle ove serije neće više biti ista“ i da se radi o ispravljanju istorijske neistine, a takođe da je snimanje serije podržala SANU i rukovodstvo Srpske pravoslavne crkve.
Nema ništa loše u traganju za istinom, ali je sumnjivo da država, crkva i većina institucija podržava traganje.
Obično ne prođu dobro osobe koje iznose istinu pred oči javnosti. Lordan Zafranović je snimao dokumentarce o logoru Jasenovac pa je preko deset godina bio nepoželjan u Hrvatskoj i postao meta države i crkve.
Izgleda da će Radoš Bajić sa Glogovcem u ulozi Draže zaista otpisati Tihog i Prleta, a ako se u Crnoj Gori šenluči nakon svake pobjede Novaka Đokovića, kako li će tek na svijest građana uticati serija „Ravna gora“?
Sve uspijeva u Crnoj Gori, od zakašnjelih ideologija do nacionalizma.
Tek će nakon „Ravne gore“ biti miješanja ideologije i ikonografije, nacije i države isto kao kad agresivni neo-nacisti istočne Evrope veličaju Hitlerovo djelo. Mogla bi i Crna Gora da isprati regionalni trend i odgovori rehabilitovanjem nekog ko je označen zločincem.
U skladu sa skromnim budže tom za kulturu, mogli bi napraviti makar strip pod nazivom „Povratak otpisanog Sekule Drljevića“, ali to ne bi bilo po ukusu crnogorskog predsjednika koji igra dan-noć i naglo sjedne kad intoniranje himne dođe do stihova čiji je autor Sekula Drljević.
Bonus video:
