Kockari, i oni koji o njima pišu, tvrde da pobjeda u partiji pokera ne zavisi toliko od karata koje držite u ruci koliko od vaše strategije igranja.
Jačina karata je relativna: ponekad samo jedna dama može da pobjedi četiri kralja. Jedini uslov je dobro poznavanje psihologije protivnika. Ko može da uvidi kada protivnik blefira, već ga je pobjedio. Ostalo je samo pitanje tehničkih detalja.
Veliki građanski protesti koji hrabrošću i prkosom obilježavaju crnogorsku javnu scenu u ovih prvih pet mjeseci 2012. godine razotkrili su blefersko ponašanje crnogorskog vladajućeg režima.
Ništa više neće biti isto. Režimski blef da su jedino stranke vladajuće koalicije garant evropskih integracija, međuetničkog sklada i političke stabilnosti u državi doživio je definitivni poraz. Protesti su, naime, pokazali jalovu dubinu te manipulacije.
Objedinjavanjem građanske energije, nezavisne od vjerskih, etničkih, klasnih i drugih razlika, oni su u međunarodnoj javnosti kreirali imidž jedne druge Crne Gore, Crne Gore nepoznate i neslućene ispod naslaga autoritarnog političkog sistema, Crne Gore koja ima snage i volje da se oslobodi mreže organizovanih kriminalnih interesa koji su je, u cilju sopstvenog bogaćenja i prestiža, doveli do bankrota i omogućili kolonijalističku okupaciju od strane mračnih pipaka svjetskih hegemonista.
U danima protesta Podgorica postaje centar globalne borbe za univerzalnu pravdu i pravičnost, jer je upravo crnogorski režim u kome glavnu riječ vodi predsjednik DPS-a Milo Đukanović u sebi sabrao i sublimirao sve ono što je suprotno tome.
Svoj pečat je dao i krvi i suzama, i ratovima i pljački, i siromaštvu, bolestima i smrti. Zbog toga je svaki korak na ulicama Podgorice koji vodi ka pravičnom kažnjavanju nedjela crnogorskog režima u isto vrijeme i konkretan doprinos međunarodnom napretku ideje slobodnog i prosperitetnog društva.
Zahtjev građanskih protesta da vlada Igora Lukšića podnese ostavku predstavlja ne više od simboličnog početka procesa demokratizacije. Jasno je da pregrupisavanje i rotacija kadrova u okviru vladajuće koalicije i njima uslužnog civilnog sektora i intelektualaca ne znači ništa sem dodavanje još jednog sloja već postojećoj, okrečenoj fasadi.
Zbog toga je zahjev za ostavkom praćen još važnijim zahtjevom za formiranjem nadstranačke, tehničke vlade. Samo vlada ovakvog tipa, neopterećena partijskim i kriminalnim interesima, može imati dovoljno demokratskog kapaciteta da pripremi valjane uslove za organizovanje slobodnih izbora.
Između ostalog, ti uslovi podrazumjevaju demontiranje režimskih struktura u policiji, vojsci, Agenciji za nacionalnu bezbjednost, tužilaštvu, sudstvu i svim medijama, elektronskim i štampanim, koje finansiraju poreski obveznici.
Režim naravno blefira, pa već neko vrijeme, pod pritiskom protesta, u ovim institucijama širi strah da će, smjenom vlasti, većina sadašnjih službenika ostati bez posla. To jednostavno nije tačno. Bez posla mogu da ostanu samo oni koji zloupotrebljavaju formalnu moć institucija, čija je svrha zaštita javnog interesa, radi partijske i lične promocije i bogaćenja.
Logično je da takvi “kadrovi ” dožive agoniju nezaposlenosti, a u ubrzo zatim i ekstazu među četiri zida u Spužu kao posljedicu pravičnog kažnjavanja za krivična djela i zločine. Zbog toga, u ovom trenutku, izgradnja drugog bloka ZIKS-a izgleda svrsishodnije od izgradnje drugog bloka termoelektrane. Što ne znači da i razvoj energetskih potencijala Crne Gore neće doći na red.
Naravno, ne pod upravljačkom palicom Đukanovića, Vu - janovića, Roćena i njihovih ćerki-firmi A2A, ETF, svakojakih konzorcijuma sa Mauricijusa i Sejšela, ruskih i azerbejdžanskih oligarha i sličnih.
U isto vrijeme, kada građani i građanke na ulicama Podgorica razotkrivaju blefove režima, to moraju učiniti i poslanici opozicionih partija. Skupština kojom rukovodi Ranko Krivokapić je blef nad blefovima.
Poslanici moraju odlučiti: da li žele da i dalje daju formalni legitimitet režimskom blefiranju građana ili će im se, kroz bojkot, pridružiti. I to ne samo u protestnim šetnjama nego i u formiranju paralelnih institucija.
Dakle, opozicioni poslanici u bojkotu, zajedno sa slobodnim i alternativnim snagama koje sarađuju u Građanskom frontu, mogu i treba da formiraju sopstvenu Skupštinu.
Ova slobodna, građanska Skupština treba da ima odbore koji će se odlučno i razborito suočiti sa svim problemima crnogorskog društva i izraditi planove za njihovo prevazilaženje. Kao i svaka Skupština, ona je ovlašćena da bira i svoj izvršni organ tj. vladu, što će biti osnov za nadstranačku, tehničku vladu koja mora doći poslije Lukšićevog demisioniranja.
Ovo rješenje se može učiniti radikalnim samo onima koji nisu ili ne žele da spoznaju stepen zarobljenosti crnogorskih institucija i nemogućnost bilo kakve promjene na izborima koje organizuje režim.
Izbjegavanje suočavanja sa stvarnošću je, ističem, jasan oblik nihilizma. Koliko nihilista u Crnoj Gori ima lako se vidi iz najava o bezuslovnom učešću na predstojećim parlamentarnim izborima koje se sve češće čuju i iz redova nekih opozicionih inekih tek formiranih partija.
Sav taj lažni, a u suštini nihilistički, pluralizam ima za cilj da stvori privid promjena i da još čvršće i bezizlaznije priveže sudbinu Crne Gore za sudbinu jedne mafijaške klike čije djelovanje, na primjer, vrlo argumentovano opisuje bivši venecuelanski ministar razvoja, sada vašingtonski insajder i kolumnista, profesor Moises Naim u uglednom američkom stručnom časopisu Foreign Affairs.
Ovaj članak, uz nedavnu emisiju sličnog sadržaja na BBC-u, bez sumnje pokazuje da se oko režimskih blefera koji trenutno pokrivaju i ovu i onu stranu crnogorskih zakona steže jedan široki međunarodni obruč.
Zato bleferi, karte na sto! Vaša igra je završena.
Bonus video:
